“คลุมขาไว้ ขาใหญ่ๆแบบมึงใครเห็นก็อุจาดตา” ส้มหวานที่นั่งคร่อมอยู่บนรถบิ๊กไบค์คันโตก็เอาเสื้อแขนยาวของสิงหราชคลุมขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ขับช้าๆนะสิงห์ พี่กลัว” หลังจากที่สิงหราชขึ้นรถมาแล้วส้มหวานก็พูดขึ้นทันทีเพราะเธอกลัวจริงๆ รถของสิงหราชไม่ใช่รถแบบคนทั่วไป คันมันใหญ่และสูงมากๆ คิดดูสิถ้าเธอร่วงตกลงไปคงจะเจ็บระบมไปทั้งตัว
“กูไม่พามึงไปตายหรอกส้มหวาน” สิงหราชตอบกลับมาก่อนจะบิดคันเร่งความเร็วของรถให้เร็วกว่าเดิม จนคนซ้อนอย่างส้มหวานต้องรีบยกมือกอดเอวของสิงหราชไว้อย่างกลัวตก
แน่นอนว่าจากมหาวิทยาลัยมาถึงหอพักของส้มหวานมันไม่ได้ไกลมากแต่การที่เธอนั่งอยู่บนรถที่สิงหราชเป็นคนขับ เธอกลับรู้สึกว่ากว่าจะถึงหอพักมันนานและน่ากลัวสุดๆ เป็นไปได้เธอจะไม่ขอนั่งรถที่สิงหราชเป็นคนขับอีกแล้วเพราะชีวิตของเธอมีค่ามากกว่าความเร็วที่สิงหราชชื่นชอบ
“รีบดูแล้วรีบกลับนะสิงห์ พี่ต้องอ่านหนังสือสอบ” ส้มหว
