“ถ้ามันเป็นแบบนั้น กูจะจูบมึงให้ล้มเลยส้มหวาน โทษฐานปากดี” สิงหราชพูดขึ้นพร้อมเดินตรงไปหาส้มหวานจนส้มหวานแผ่นหลังติดกับผนังของบ้าน ท่อนแขนใหญ่ยกขึ้นปิดล้อมรอบตัวของส้มหวานเพื่อไม่ให้อีกคนมีทางหนี
“ไม่มีทางหรอกเพราะจูบของสิงห์มันเบๆ พี่ไม่ได้รู้สึกดูดดื่มสักนิด” ส้มหวานทำใจกล้าพูดออกไปแม้ความจริงแล้วจูบของสิงห์จะอ่อนโยน นุ่มนวลและดูดดื่มมากก็เถอะ
“งั้นลองตอนนี้เลยไหม” สิงหราชพูดขึ้นพร้อมขยับใบหน้าเข้าใกล้กับส้มหวานเรื่อยๆ จนกระทั่ง…
“ขยับออกไปเลย เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก” ส้มหวานพูดขึ้นพร้อมผลักสิงหราชออกจากตัว การกระทำนี้มันทำให้สิงหราชรู้เลยว่าส้มหวานไม่ได้กลัวว่าใครจะมาเห็นหรอกแต่ส้มหวานกำลังเขินจนทำตัวไม่ถูก
“ฮ่าๆ รู้ไหมว่าท่าทางมึงตอนเขินมันน่ารักมาก”
“ไม่ได้เขินนะ !” ส้มหวานตะเบ็งเสียงขึ้นทันที เธอไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเธอเขินแต่เธอฟอร์มไว้ขนาดนี้จะมาให้สิงหราชรู้มันก็ไม่ได้สิ
“
