ฉันตกใจกับสิ่งที่เห็นจนพูดไม่ออก
จริงอยู่ที่ว่าเกมส์นั้นมีเรื่องต่อยตีเป็นกิจวัตร แทบทุกตารางนิ้วบนร่างกายมีร่องรอยการวิวาทหลากหลายชนิด ถลอกปอกเปิกบ้าง ช้ำจากการถูกกระทบกระแทกบ้าง รอยถากจากของมีคมบ้าง มีทั้งของเก่าที่ทิ้งเพียงรอยแผลเป็นให้ดูต่างหน้ากับของใหม่ที่ยังไม่ทันหายดีด้วยซ้ำ...
ที่มีอยู่ก็น่ากังวลมากแล้ว แต่วันนี้...มันไปไกลกว่านั้นหลายเท่าเลยนะ
“ก็บอกแล้วว่ายังไม่พร้อมเจอหน้า” เกมส์กล่าวเสียงเครียดหลังจากเห็นปฏิกิริยาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงของฉัน “รออีกสองวันก็ไม่ได้...”
สองวันอะไรกัน ใครจะรอได้นานถึงขนาดนั้นคะ...
“ไปมีเรื่องกับใครมาอีกแล้วคะ?”
ยืนแน่นิ่งเพราะความตกใจนานนับนาที ในที่สุดร่างกายก็ยอมทำตามคำสั่งของสมองจนสามารถขยับเขยื้อนได้ ดังนั้นฉันจึงขยับเข้าไปใกล้เด็กดื้ออีกนิด ย่อตัวลงตรงหน้าจนเข่าสัมผัสกับพื้นห้องเย็นเฉียบ
จากท่วงท่านี้ทำให้วิถีการมองของเรามีความเหลื่อ
