“ไม่จำเป็นต้องทำให้คนทั้งโลกมารักเราหรอก แค่มีใครสักคนเข้าใจเรามากที่สุด...มันก็พอแล้ว ถูกไหม?”
มาว่ะ ปลอบคนอื่นน่ะเก่งนักเชียว แต่เองยังเอาไม่รอดเลยไอ้สัด
“แต่ตอนนั้นอยู่ ๆ น้องเกมส์ก็บินกลับไทยโดยไม่บอกกัน หาทางติดต่อก็ไม่ได้ เหมือนหนูแค่อยากหนีหายไปจากชีวิตพี่”
คือเรื่องระหว่างเรามันเริ่มต้นที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ เธอเรียนไฮสกูลที่นั่นตั้งแต่เกรด 9 จนเกรด 12 ส่วนผมแค่มีโอกาสได้ไปเที่ยวในช่วงปิดเทอมเล็ก และได้กลับไปเยือนอีกครั้งหลังจากสร้างวีรกรรมจนถูกสั่งพักการเรียนนานหลายเดือน
ไม่สิ
ถ้าจะพูดให้ถูกมันไม่เชิงว่าไปเที่ยวเล่น แต่เพราะช่วงนั้นพ่อผมมีธุระในประเทศสวิตฯ พอดี การที่ท่านลากผมไปไหนมาไหนด้วยจึงทำให้เราสองคนได้เจอกัน
แต่เดี๋ยวก่อนนะ...
ฟังจากที่เธอพูดผมเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแล้ว
“เดี๋ยวดิ ก่อนกลับไทย ผมก็ทิ้งโน้ตไว้ที่ต้นสนละไง เขียนยาวเกือบสองหน้ากระดาษเอ
