Lovely shot 19
หลังจากที่เขาตามมาที่ห้องพักด้วยท่าทีมึน ๆ ฉันเองก็ไม่ยอมคุยกับเขาเลย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเดินเอาเสื้อผ้าเข้าไปเก็บที่ตู้เสื้อผ้าในห้องนอนแล้วยังเดินออกมาเปิดตู้เย็นค้นหาอะไรไม่รู้
ฉันได้แต่นอนฮึดฮัดอยู่บนโซฟาอย่างกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ ทำไมอะไรแต่ละอย่างที่คิดไว้ต้องผิดแปลกไปก็ไม่รู้ ฉันจะงอแงแล้วนะเขาก็รู้ว่าฉันตั้งใจหนีเขาแล้วทำไมต้องตามมาด้วย ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
“มากินข้าวครับ จะบ่ายแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยเรียกดังมาจากห้องครัว แต่ไม่ล่ะฉันไม่อยากไป ไม่อยากจะเห็นหน้าเขา
“กานต์ครับ มากินข้าว” ฉันพลิกตัวหันหน้าเขาหาโซฟาทันทีเมื่อได้ยินเสียงดังเข้ามาใกล้ขึ้น ไม่อยากได้ยินเสียงไม่อยากเห็นหน้าด้วย
“กานต์ครับ กินข้าวครับ”
“ไม่หิว” ฉันตอบเสียงอุบอิบ เจ้าของเสียงทุ้มที่เอ่ยถามดังอยู่ข้างหู ทั้งยังรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นที่แตะลงที่ไหล่อย่างแผ่วเบา
“เป็นอะไร?”
