Lovely shot 11
1188 คำ
Lovely shot 11
ตลอดการเดินทางระหว่างเรามีเพียงความเงียบเท่านั้น คุณกรจอดรถที่ลานจอดรถปกติ แต่ใจฉันนี่สิเริ่มไม่ปกติถ้าคนอื่นเห็นจะพูดจะนินทาได้นะ ที่เจ้านายกับลูกน้องมาด้วยกันแบบนี้ ฉันนั่งกังวลบีบมือตัวเองแน่นก่อนจะหันกลับไปมองคนข้างๆ เมื่อเขาเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้
“ไม่ต้องกลัว ไปกับพี่”
“ไปกับคุณนั่นแหละที่ควรจะกลัว” ฉันตอบกลับทันที เสียงที่สั่นเครือทำให้อีกฝ่ายทำหน้าตกใจไปด้วย มันน่าขำหรือไงทำไมต้องมองฉันแบบนั้นด้วย
“จะไปแคร์คนอื่นทำไม ใครมันว่าบอกให้ไปเคลียร์กับพี่ ไปทำงานกันครับ” เขาลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ไม่สนใจหรือแคร์สายตาของคนรอบข้างเลยสักนิด
ฉันมองซ้ายขวาอย่างระแวดระวังเมื่อไม่เจอคนก็รีบลงจากรถวิ่งนำเข้าไปในออฟฟิศทันที เสียงหัวเราะที่ดังไล่หลังมาไม่ได้ทำให้ฉันหงุดหงิดเท่าไหร่ เพราะความสนใจฉันตอนนี้คือต้องหลบคนและเข้าบริษัทให้เร็วที่สุดเท่านั้น
“กานต์ ๆ มานี่เว้ย”
“พี่ ๆ สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่ ๆ ที่ตอนนี้ยืนออกันอยู่โต๊ะของว่างมุมแผนกทำงาน เมื่อวางของเสร็จถึงได้เดินเข้าไปร่วมวงกินขนมด้ว
“เออ ๆ หวัดดี รู้ยังคุณกรให้คนมาเปลี่ยนความเร็วเน็ตแผนกเรา”
“คะ? ไม่รู้ค่ะ เปลี่ยนใหม่หมดหรือเปล่าคะ” ฉันถามมือก็เอื้อมไปหยิบมะม่วงแช่อิ่มเข้าปาก
“ไม่เว้ย แค่แผนกเราเมื่อเช้าคุณพิศเพิ่งมาบอก แค่แผนกเราว่ะ นี่กดบัตรสบายใจได้ความเร็วสูงสุดในเครือข่ายอ่ะคิดดู”
“บังเอิญหรือเปล่า พี่ ๆ อ่ะคิดมาก ไปค่ะ ทำงานกัน”
“เออ ๆ ทำก่อนเลย วันนี้ไม่มีงาน ฮา ๆ ๆ” พี่ปองหัวเราะลั่นอย่างสะใจที่ตัวเองมีเวลาว่าง
ฉันหยิบมะม่วงอีกชิ้นก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานเพื่อที่จะได้เคลียร์เอกสารบนโต๊ะ ที่จริงวันนี้ไม่ค่อยมีเอกสารหรอกนะคะ เพราะเมื่อวานฉันเคลียร์ไปจนหมดวันนี้งานเลยไม่เยอะ พี่ภัสเองก็มีไม่เยอะเหมือนกัน ที่นี่ทำงานคือทำงานจริง ๆ นะ แบบจริงจังเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย แต่ถ้าเป็นเวลาว่างหรือพักผ่อนก็จะเป็นอีกแบบ ก็จะเฮฮากันไป
“ตอนบ่ายมีประชุมนะทุกคน ปีนี้อยากไปเที่ยวไหนกัน” พี่ภัสเดินยิ้มออกจากห้องทำงานมาถามพวกเราทุกคน แผนกฉันมีแค่ไม่กี่คนเองค่ะ เวลามีสัมมนาแผนกก็จะเลือกได้หน่อยว่าไปไหน แผนกฉันมีสี่คนแล้วก็มักจะพ่วงทีมอินทีเรียไปด้วย
“อยากไปเชียงใหม่ว่ะ” พี่ปองเสนอ
“ภูเก็ตปะ” พี่ซิมเองก็เสนอจังหวัดที่อยากไป
“เชียงราย ๆ” พี่ขิมเสนอเพิ่มเติม และแผนกฉันเองที่เสนอเข้าไป
“โหวตกัน จะไปไหน” เราตัดสินโดยการโหวตเพื่อหาจังหวัดที่มีคนอยากไปมากที่สุดและที่ชนะไปคือเชียงรายของพี่ขิมที่เป็นคนเสนอเข้ามา
ฉันเองก็รู้สึกดีบ้างที่สัมมนาครั้งนี้เราปิดบริษัทและไปพร้อมกันหมด นั่นหมายถึงทีมเจ้านายอาจจะไปกับวิศวกรไม่ก็ประชาสัมพันธ์ที่มีสาวสวยมากมาย ส่วนทีมพวกฉันสายขี้เหล้าพวกเขาคงไม่มาให้เสียชื่อเสียงหรือขุ่นเคืองใจหรอก คิกคิก สบายใจละ ได้เที่ยวโดยที่ไม่ต้องมีใครคอยจับผิด
“เดี๋ยวพี่ขึ้นประชุมจะเสนอให้”
“ขอบคุณค่ะพี่ภัส” ฉันบอกพรางยิ้มกริ่ม อยู่กับทีมนี้สนุกบอกเลย บ้าบอไปตาม ๆ กันชอบก็คือชอบไม่ชอบคือบอกตรง ๆ อะไรแบบนั้นน่ะ
“มื้อเที่ยงสั่งข้าวมากินด้วยกันนะแผนกเรา มีเรื่องต้องปรึกษากัน กินในห้องพี่” พี่ภัสบอกเมื่อนึกออก
“ได้ค่ะ” พี่ขิมขานรับ
“ได้เจ้าค่ะท่านพี่”พี่ฝ้ายย่อตัวรับคำพี่ภัส เราหัวเราะน้อย ๆ กับท่าทางนั้น อ้อพี่ฝ้ายเป็นผู้ชายที่ออกแนวพี่สาวนะคะลืมบอกไป แต่พี่ ๆ แผนกฉันน่ารักมากเลยเรามีกันสี่คนไม่รักกันจะไปรักใครล่ะ
สิบเอ็ดโมงเราโทรสั่งข้าวเข้ามากินที่ห้องทำงานพี่ภัสเพื่อพูดคุยเรื่องงานและการแบ่งหน้าที่กันแค่นั้นแหละ ตกบ่ายพี่ภัสเข้าประชุมส่วนเราที่เหลือก็ทำงานรอฟังข่าวเรื่องที่สัมมนาตอนบ่ายสาม และแน่นอนว่าพี่ภัสกลับมาพร้อมข่าวดี
“เราได้ไปเชียงรายนะทุกคน”
“เย้!!!”
“แต่ว่า ทีมวิศวะกรขอไปด้วยนะยุบรวมกับสัมมนาเราเลย ทุกคนโอเคใช่ไหม” พี่ภัสถามอย่างเป็นกังวล
“ไม่มีปัญหาครับ ยังไงก็ได้ขอแค่มีเครื่องดื่ม”
“ตลอดนั่นแหละ ฝากทีมอินทีเรียหาตั๋วเครื่องบินนะ มาดูข้อมูลคนที่จะไปกับพี่ ส่วนธุรการหาที่พัก สามวันสองคืน ที่เที่ยวยกให้ทีมวิศวะกรไปแล้ว”
“พี่ภัสที่เที่ยวของเราเนี่ย ทีมวิศวะจะไม่เลือกแค่ร้านเหล้าใช่ไหมพี่” พี่ขิมถามกวน ๆ คนอื่น ๆ เมื่อได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะลั่นเมื่อได้ลองคิดตามกับสิ่งที่พี่ขิมแซวไป เอาเถอะอย่างน้อยวันนี้ก็มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นล่ะนะ
“มากานต์ หาที่พักกัน”
“ค่ะพี่”
“เผื่อสามห้องนะ”
ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเผื่อสามห้องก็ตาม แต่ฉันกับพี่ขิมพี่ฝ้ายต่างช่วยกันหาที่พักด้วยความตื่นเต้น มีหลายที่ที่ถูกใจแต่จำนวนห้องกลับไม่พอ ทำให้เราต้องมองหาที่ใหม่
ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงถึงได้ที่พักที่ถูกใจและเพียงพอต่อทุกคน พี่ฝ้ายเป็นฝ่ายโทรไปจองกับที่พักเพื่อตกลงเรื่องจำนวนคนและห้อง ตั๋วเครื่องบินก็ได้ในราคาที่ถูกอยู่มากเพราะเราจองล่วงหน้าเกือบสองเดือนราคาเลยไม่สูงเท่าไหร่
เอาเป็นว่าแผนสัมมนาเราผ่านลุล่วงไปแล้วในเรื่องการเดินทางและที่พัก
“กานต์” พี่ภัสเดินมากระซิบเบา ๆ
“ค่ะพี่ภัส?”
“ทริปนี้คุณกรกับเลขาไปด้วยนะ”
“คะ? ไม่จริงใช่ไหมคะเขาควรจะไปกับฝั่งนู้นนี่คะ” ฉันมองพี่ภัสตาโต อุตส่าห์ดีใจที่จัดสัมมนาพร้อมกันหมดแล้วเขาจะไปฝั่งนู้นแต่สิ่งที่ได้รับรู้กลับทำลายความฝันฉันเสียอย่างนั้น
“เรื่องจริง”
“หนูลาวันนั้นได้ไหมพี่ภัส” ฉันเริ่มเบ้หน้าอยากจะร้องไห้จริง ๆ
“ไม่ได้จ้ะน้องรัก เขาไปเพราะกานต์นั่นแหละ พี่แค่อยากบอกไว้พี่ไปทำงานต่อละ” ฮื่อ!! ไม่ไหว ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้
- ผู้เขียน
