ตอนที่ 4

1072 คำ
มัทนาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพร้อมตรวจภายในเรียบร้อยแล้ว ก็เดินเข้ามาภายในห้องตรวจที่ตกแต่งเอาไว้อย่างสะอาดสะอ้านดูแพงสมกับเป็นโรงพยาบาลเอกชนอันดับต้นๆ ของเมืองไทย หญิงสาวก้มลงมองดูตัวเองที่สวมผ้าถุงพร้อมตรวจด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก เพราะนี่คือประสบการณ์ครั้งแรกของหล่อนเลยทีเดียว แม้หล่อนจะไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยหรือขี้อายสักเท่าไหร่ แต่การที่จะต้องมาขึ้นขาหยั่ง แหวกขาออก แล้วให้คุณหมอหนุ่มตรวจภายใน มันก็เป็นเรื่องที่น่าอายไม่น้อย แม้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นผู้ชายที่ตัวเองแอบรัก และหมายมั่นปั้นมือว่าจะคว้ามาครอบครองก็ตาม เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังผ่านกลีบปากอิ่มสีแดงระเรื่อออกมา ก่อนที่หญิงสาวจะต่อสายหาใครบางคน “โดนัท แกแน่ใจนะว่าฉันควรทำอย่างนี้จริงๆ” “นี่ๆ ๆ หล่อน ตบปากสองทีเลยนะ บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วให้เรียกนัตตี้ เดี๋ยวเลิกคบเลยนี่” ดลกร หนุ่มหน้าสวยที่มีจิตใจเป็นผู้หญิงมาตั้งแต่จำความได้โวยวายไม่พอใจใส่เพื่อนสนิท “เออๆ นัตตี้ก็นัตตี้...แล้วนี่แกคิดว่าฉันควรจะทำจริงๆ เหรอ ฉันอาย” “จะมาองมาอายอะไรตอนนี้ ท่องไว้สิยะ ผัว...ผัว...ต้องได้คุณหมอหนุ่มสุดหล่อเป็นผัว...” “นี่แก...ฉันไม่ใช่ชะนีนะที่จะร้องผัวๆ ๆ ๆ น่ะ” มัทนาต่อว่าเพื่อนอย่างไม่พอใจ “แหม ก็แซวเล่นน่ะ แกก็อย่าป๊อดนักเลย มาถึงขนาดนี้แล้ว ก็แค่กางๆ ขาให้คุณหมอสุดหล่อตรวจไปเถอะ” ดลกรพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่ายในความใจเสาะของชะนีสาวเพื่อนรัก “แต่ว่าฉัน...เขินนี่นา” “ก็แกอยากได้เขาเป็นผัวจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ กางๆ ขาไปเถอะ เชื่อฉันสิ ตอนนี้โดนนิ้วไปก่อน หลังจากนี้ก็ค่อยโดนของจริง” แล้วดลกรก็หัวเราะชั่วร้ายดังลั่น “ฉันว่าจะต้องใหญ่แน่ๆ แกเตรียมตัวฉีกเลย นังมัท” “อีตุ๊ดบ้า ดูพูดเข้า แกไปส่องผู้ชายต่อเถอะ ฉันไม่ปรึกษาอะไรแกแล้ว” “แหมๆ ๆ นังนี่ทำเป็นงอน ฉันก็แค่พูดตามความจริงนี่นา ด้านได้อาย อดฉันเคยบอกแกแล้วไง” มัทนาถอนหายใจยาวเหยียด “อย่าถอยนะยะ แกต้องสู้ นี่แกอยากให้ฉันไปถือป้ายไฟเชียร์แกที่หน้าห้องตรวจไหมนังมัท” “ไม่ต้องย่ะ แกมาก็ยิ่งทำให้ฉันปวดหัว แค่นี้นะ ฉันจะขึ้นไปนอนบนขาหยั่งแล้ว” “เออๆ ไปเถอะ เฮ้ย...เดี๋ยวๆ” ดลกรเรียกเสียงดังมาตามสาย “อะไรอีกล่ะนังนัตตี้” “แก...ล้างมาดีหรือยัง” “ล้างอะไรอะ” “ก็...ไอ้นั่นแกไง เดี๋ยวมันส่งกลิ่นทักทายคุณหมอสุดหล่อนะ” หน้าของมัทนาร้อนจัด “นังเพื่อนบ้า แกรีบๆ ไปป้อผู้ชายต่อเลยไป แค่นี้นะ” แม้จะรีบกดตัดสาย แต่กระนั้นมัทนาก็ได้ยินเสียงหัวเราะของนังกะเทยเพื่อนยากดังมาตามสายจนวินาทีสุดท้าย “นังเพื่อนบ้า...ไม่ให้กำลังใจแล้วยังมาบั่นทอนมันลงอีก” หญิงสาวก้มหน้าลงมองกึ่งกลางลำตัวของตนเองอย่างวิตกกังวล แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร นางพยาบาลหน้าตาสะสวยก็เดินเข้ามาหาเสียก่อน “เปลี่ยนผ้าถุงเรียบร้อยแล้วนะคะ” “เปลี่ยนเรียบร้อยแล้วค่ะ” “งั้นก็ขึ้นไปนอนรอคุณหมอบนเตียงเลยค่ะ” มัทนาทำตามอย่างว่าง่าย สมงสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะจนคล้ายกับว่าตอนเกิดลืมพกมันติดตัวมาด้วย “ยกขาวางบนที่วางเลยนะคะ” หล่อนทำตามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก นางพยาบาลคงเห็นจึงพูดขึ้นให้กำลังใจ “ครั้งแรกใช่ไหมคะ” “เอ่อ ใช่ค่ะ” “ไม่ต้องกลัวนะคะ มันไม่มีอะไรน่าอายหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติค่ะ” หล่อนไม่รู้จะตอบอะไรออกไปเพราะอายจนจิตหลุดไปแล้ว “ขยับก้นลงมาอีกนิดนะคะ” หล่อนทำตามแต่เหมือนยังไม่พอดี เพราะวินาทีถัดมานางพยาบาลก็ยื่นมือเข้ามาช่วย “โอเคค่ะ อ้าขาค้างไว้แบบนี้นะคะ” “เอ่อ ไม่มีผ้าม่านมาปิดหน้าสักนิดเหรอคะ” นางพยาบาลส่ายหน้าเล็กน้อย พร้อมกับอมยิ้ม “ไม่มีหรอกค่ะ” “เอ่อ ถ้าจะขอผ้าขนหนูสักผืนมาปิดหน้าให้หน่อยได้ไหม คือแบบ...หนูอายน่ะค่ะ อายมากๆ” “ไม่ต้องอายนะคะ คุณหมอเห็นมาเยอะแล้วค่ะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ” นางพยาบาลยังปลอบใจเช่นเดิม แต่แม่คุณจะรู้ไหมว่ามันไม่ใช่เรื่องธรรมชาติสำหรับหล่อน “เอ่อ...หนูขอนะคะ ไม่งั้นหนูคงไม่กล้าตรวจ” เพราะคงเห็นหล่อนไม่ไหวจริงๆ นางพยาบาลจึงตอบรับ “ก็ได้จ้ะ งั้นรอสักครู่นะคะ” นางพยาบาลเดินหายออกไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวสะอาด มัทนาระบายยิ้มกว้างด้วยความดีใจ พร้อมกับตะโกนในอกอย่างลิงโลด ‘รอดแล้ว รอดแล้ว’ “ใช้ได้ไหมคะ” “ได้เลยค่ะคุณพยาบาล ขอบคุณมากนะคะ” หล่อนรับผ้าขนหนูมาจากมือของนางพยาบาล “ว่าแต่พี่ไมค์...เอ่อ คุณหมอเมสันจะลงมาตรวจแล้วใช่ไหมคะ” “ความจริงลงมาแล้วนะคะ แต่เผอิญว่ามีคนไข้เก่ามาขอคำปรึกษาน่ะค่ะ คุณหมอเลยเลทนิดนึง” “ไม่เป็นไรค่ะ มัทรอได้ค่ะ” “งั้นเดี๋ยวพยาบาลไปตามคุณหมอให้นะคะ” “เอ่อ ค่ะ...” หล่อนกัดฟันตอบออกไป ทั้งๆ ที่ความรู้สึกในตอนนี้อยู่ห่างจากคำว่าพร้อมมากมายนัก นางพยาบาลยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินออกไป มือเล็กของหล่อนเย็นเฉียบ หน้าตาแดงก่ำ เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่น่าเลยเรา ไม่น่าเออออห่อหมกไปกับแผนการของนังนัตตี้เลย ดูสิ...อายจนจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย หญิงสาวเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และเมื่อมีเสียงประตูห้องเปิดออก หล่อนก็รีบตวัดผ้าขนหนูคลุมหน้าของตัวเองทันที ‘พี่ไมค์คงมาแล้ว...’ ทำไมตอนนี้ถึงไม่ได้รู้สึกดีใจเลยนะ ทั้งอับอาย ทั้งขายหน้า และอยากจะลุกหนีไปให้พ้นๆ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม