ว่าภายนอกดูน่ากลัวแล้ว พอก้าวเท้าเข้ามาภายในภัตตาคารหรูตรงหน้าก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกพรั่นพรึงมากยิ่งขึ้น หล่อนหยุดยืน หมุนตัวมองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยถามคนที่เดินนำอยู่ด้านหน้าด้วยความไม่สบายใจระคนแปลกใจ
“ทำไมไม่ค่อยมีคนเลยล่ะคะ”
คนที่หล่อนเอ่ยถามหยุดเดิน หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหล่อน สายตาที่จ้องมองมาทำให้หล่อนรู้สึกไม่ชอบใจเลย มองเหมือนหล่อนเป็นเหยื่อไม่มีผิด
“ที่นี่เปิดช่วงเย็นน่ะครับ”
“อ๋อ” หล่อนพยักหน้ารับหงึกๆ “แล้ว...เสี่ยสมบูรณ์อยู่ไหนล่ะคะ”
“ไม่ต้องใจร้อนไปหรอกครับ ยังไงคุณก็ได้พบเสี่ยแน่” ผู้ชายที่พูดระบายยิ้มไม่น่าไว้ใจ
“ตามมาครับ ผมจะพาไปพบเสี่ย”
อุ้งมือทั้งสองข้างชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินตามผู้ชายตรงหน้าลึกเข้าไปข้างใน
ไม่นานก็มาหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง ที่ประตูไม้ด้านนอกทำด้วยไม้สักแกะสลักเป็นรูปมังกรบานใหญ่ คนตรงหน้ายกมือขึ้นเคาะ ก่อนจะพูดขออนุญ
