แสงสีส้ม แสงแรกของวันสาดส่องผ่านช่องผ้าม่านเข้ามาในห้องนอนแสนเย็นเฉียบอันเกิดจากการทำงานของเครื่องปรับอากาศเครื่องใหญ่ มีสองหนุ่มสาวนอนตะแคงข้างกอดกันอยู่บนเตียงกว้าง ยิ่งรู้สึกหนาวเย็นคนทั้งคู่ยิ่งโอบกอดกันแน่นขึ้นเพื่อแบ่งปันความอบอุ่นของร่างเปล่าเปลือยให้แก่กันและกัน
"พี่วิณ หนูต้องลุกแล้ว เดี๋ยวไปทำงานสาย" แรงกอดกระชับจากวงแขนแกร่งทำให้แก้มใสต้องพูดอู้อี้บอกอยู่กับแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของหมอชวิณ แต่วงแขนเรียวยังไม่ยอมเลื่อนออกจากเอวหนา เธอยังซุกหน้าเข้าไปหาความอบอุ่นจากร่างกายคนตัวโต
"ไปไหวเหรอ?" เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือศีรษะเล็ก หมอหนุ่มเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วก็พบกับผมดำสลวยอยู่เบื้องล่าง อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดดมกลิ่มหอมอ่อน ๆ ของผมนุ่มนั้นอย่างรักใคร่ และที่เขาถามก็เพราะเขาเพิ่งจะหยุดทำรักกับเธอเมื่อสามชั่วโมงที่แล้วนี่เอง
"ก็รู้อยู่ว่าหนูต้องไปทำงาน ก็ยังจะทำไม่หยุด ไม่รู้ไปอดอยา
