รอยยิ้มของเธอทำให้ฉันยิ้มตาม ( Your smile makes me smile) #1
1211 คำ
อิซาเบลล่าลืมตาขึ้นในวันรุ่งขึ้นเมื่อได้กลิ่นเบคอนที่ลอยเข้ามาแตะจมูกหญิงสาวลุกขึ้นนั่งและดูประหลาดใจเมื่อรู้ว่าเธออยู่บนเตียง เธอจำได้เมื่อคืนนี้เธออยู่ในห้องนั่งเล่น คิดว่าจะงีบสักพักแล้วค่อยตื่นมาทำงานต่อ
“ฉันมานอนที่นี่ได้ยังไง?” เธอถามขณะยืนขึ้น
เธอค่อย ๆ หันไปด้านข้างของเตียงที่แอชเชอร์เคยนอน เธอกลัวสิ่งที่เธอจะเห็นพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อด้านนั้นว่างเปล่า แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา สายตาของเธอก็มองไปเห็นรองเท้าหนังที่คุ้นเคยของสามีเธอนั่นเอง
“เขามาที่นี่ทำไม?” เธอพึมพำขณะที่เธอยืนขึ้น “เขามานอนข้างฉันอีกแล้วเหรอ?”
เธอจัดเตียงและจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย
“บางทีนายควรปลุกเธอนะแอช” เธอได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยเมื่อเปิดประตูห้องนอน
อิซาเบลล่าเดินออกจากห้องนอน ทว่าเธอชะงักไปเมื่อเห็นสามีของเธอกับเอรินา มากาเร็ตเพื่อนบ้านของเธอ และผู้หญิงอีกคนหนึ่งในครัว มากาเร็ตกำลังเตรียมอาหารเช้าในขณะที่แอชเชอร์กับผู้หญิงสองคนกำลังนั่งอยู่ในห้องอาหาร
“อรุณสวัสดิ์เบลล่า!” มากาเร็ตทักทายเมื่อเห็นเธอมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจพร้อมกับเบิกตากว้าง
คนอื่น ๆ มองมาที่เธอ ผู้หญิงอีกคนยิ้มมองมา เธอไม่รู้จักขณะที่แอชเชอร์ขมวดคิ้วมองดูชุดที่เธอสวมใส่อยู่ เธอยังอยู่ในชุดนอนสีดำขาสั้น สภาพเพิ่งตื่นนอนใหม่ ผมของเธอดูยุ่งเหยิง ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นผู้หญิงที่ดูดีแม้ยามตื่นนอน ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางนั่นดูอ่อนเยาว์มาก
อิซาเบลล่าโค้งศีรษะให้ทุกคนก่อนจะรีบกลับเข้าไปในห้องของเธอ เธอผลุนผลันเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบเช็ดตัวออกมาใส่เสื้อยืดกางเกงยีน เธอรีบทาครีมที่หน้า ตบแป้งเล็กน้อยพร้อมกับทาลิปกลอสสีพีช รีบหวีผมและมัดรวบไปไว้ด้านหลังเป็นหางม้า ในที่สุดเธอก็เดินออกจากห้อง
“ไม่ต้องเกรงใจเราก็ได้นะ ทำตัวตามสบายเถอะ” เอรินาพูดด้วยรอยยิ้ม “แอชยังมั่นใจสวมแต่กางเกงวอร์มเลย"
ผู้หญิงสองคนหัวเราะคิกคักขณะที่แอชเชอร์ขมวดคิ้วใส่พวกเขา
“กินอาหารเช้าเถอะเบลล่า” มากาเร็ตพูดอย่างอบอุ่นขณะที่วางแพนเค้กที่เรียงซ้อนกันไว้ตรงกลางโต๊ะแล้วตามด้วยเบคอนกรอบ ๆ ไข่ดาว และบางจานก็มีสีน้ำตาล “มากินในขณะที่มันยังร้อนอยู่ เธออยากดื่มกาแฟไหม?"
อิซาเบลล่าเดินไปที่โต๊ะอย่างระมัดระวัง สายตาของเธอมองไปยังผู้หญิงที่เธอไม่รู้จักที่กำลังส่งยิ้มมาให้เธออยู่
“ฉันชื่อแพตตี้” หญิงสาวนิรนามแนะนำตัวเมื่อเธอสังเกตเห็นสีหน้าสงสัยของอิซาเบลล่า
“ฉันเป็นคนมาตรวจอาการเธอตอนที่เธอเป็นลม แอชกับฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
“มากาเร็ตเป็นน้องสาวฉัน” เอรินาพูดต่อขณะที่เธอหยิบกล่องน้ำผลไม้จากตู้เย็น “สามีของมากาเร็ตเป็นเจ้าของตึกนี้ แด๊ดกับมัมของแอชจึงตัดสินใจซื้อห้องชุดที่นี่ให้เธอ เพื่อให้ใครบางคนสามารถคอยดูแลเธอได้”
“คนคนนั้นคือฉัน” มากาเร็ตเสริมด้วยรอยยิ้ม “เธอแค่ไม่รู้ว่าแอชเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจมากแค่ไหน”
จากนั้นผู้หญิงสามคนก็หัวเราะพร้อมกัน
“ถ้าพวกเธอล้อเลียนฉันเสร็จแล้ว ก็เริ่มทานกันเถอะ”
แอชเชอร์พูดพร้อมมองหน้าทั้งสามคน ขณะเอื้อมมือไปหยิบกาแฟ เขามองไปที่อิซาเบลล่าซึ่งยังคงยืนและจ้องมองที่เก้าอี้ว่างข้างเขา เขาเห็นเธอขมวดคิ้ว “นั่งลง”
“สั่งอีกแล้ว” เอรินาแสดงความคิดเห็นเบาๆ และยิ้มให้แอชเชอร์อย่างล้อเลียน
ในที่สุดเบลล่านั่งลงข้างแอชเชอร์และดูแปลกใจกับอาหารที่เขานำมาวางบนจานของเธอ “ฉันกินพวกนี้ไม่หมดแน่” เธออุทาน เงยหน้าขึ้นมองเขา “แพนเค้กชิ้นเดียวก็พอสำหรับฉัน”
“เบลล่าเธอต้องกินเยอะกว่าเดิมนะ” แพตตี้ยืนยันเสียงเรียบ เธอส่งยิ้มอย่างใจดี “เธอต้องการพลังงาน คำนึงถึงงานทั้งหมดที่เธอทำอยู่ตอนนี้”
“ฉันแค่เป็นคนกินไม่เยอะค่ะ” อิซาเบลล่าอธิบายอ้อมแอ้ม
เธอเห็นผู้หญิงสามคนมองหน้ากันสีหน้าเป็นกังวล
“ฉันไม่ได้เป็นโรคการกินผิดปกติ ถ้าพวกคุณกังวลเรื่องนั้น” อิซาเบลล่ายืนยันอย่างรวดเร็ว
“ปกติฉันจะกินหนักมื้อเที่ยงค่ะ”
“เป็นเรื่องดีที่ได้รู้” มากาเร็ตพูดด้วยความโล่งใจ ลุกขึ้นหยิบโถกาแฟและเทให้ตัวเอง “ว่าแต่ วันนี้เธอมีแผนอะไรไหม ไปชอปปิ้งกับฉันไหม? อดัมออกไปกับพวกเด็กๆ เพื่อจะให้ฉันได้มีเวลาส่วนตัวของ ‘ฉัน’ บ้าง”
“ไม่เป็นไรค่ะ” อิซาเบลล่าตอบ “ฉันต้องทำโมเดลที่ทำค้างไว้ให้เสร็จ”
“พระเจ้าแอช! วันนี้เป็นวันหยุดของเธอ!” แพตตี้ดุ
อิซาเบลล่ายกมือขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่าเขาอยู่ข้างๆ เธอตัวแข็งทื่อขึ้นมา “ไม่!…ไม่!" เธอรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว
“เขาไม่ได้สั่งหรอกนะคะ พอดีฉันอยากจะทำให้เสร็จจะได้พักค่ะ” เธอยิ้มแหยๆ ให้ทุกคน
“ว้าว! เธอกำลังปกป้องเขาอยู่เหรอ!” แพตตี้ถาม
อิซาเบลล่าหน้าแดงกับคำถามนั้นที่ทำให้ทั้งสามหัวเราะพร้อมกัน
“เห็นไหมแอช” แพตตี้เย้า “เธอเป็นคนอ่อนโยนจิตใจดี! ฮา..นี่เป็นครั้งแรกที่มีใครสักคนปกป้องนาย!”
“ทำไมไม่ไปซื้อของกับมากาเร็ตล่ะ” ในที่สุดแอชเชอร์ก็พูดขึ้นมาบ้างหลังจากฟังสาวๆ แขวะเขา เขามองมาที่เธออย่างสงบ
“อาทิตย์หน้าเธอมีงานต้องไป ฉันเห็นตอนที่จัดห้องนั่งเล่นให้เธอ”
“คุณอ่านจดหมายของฉันเหรอคะ!?” อิซาเบลล่าตะโกนถามเขาเสียงดัง ก่อนจะรีบหุบปากทันที เมื่อเห็นดวงตาของเขาหรี่ลงเพราะน้ำเสียงของเธอ “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตะโกน”
เธอเอ่ยขอโทษออกมาเบา ๆ ก้มศีรษะลงและจดจ่อกับอาหารเช้าของเธอต่อไป เธอหยิบเบคอนขึ้นมากัด หลีกเลี่ยงการจ้องมองจากพวกเขา เธอสัมผัสได้ว่าผู้หญิงสามคนโบกมือให้แอชเชอร์เพื่อจะทำอะไรสักอย่าง แต่เขาไม่สนใจ พวกเขาพากันพูดคุยกันต่อในขณะที่ทานอาหารเช้าไปด้วย
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หญิงสาวทั้งสามคนก็เดินออกจากห้องไป
แอชเชอร์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อิซาเบลล่าไปที่ห้องนั่งเล่นตรงที่เธอทำโมเดลค้างไว้เธอนั่งลงบนพื้น เธอได้รับจดหมายจากพิพิธภัณฑ์ Inner เธอดึงจดหมายออกมาแล้วอ่านอีกครั้ง เธอยิ้มอย่างมีความสุขพลางกอดจดหมายแน่น
- ผู้เขียน
