ตกดึกราวเที่ยงคืนกว่า ๆ อิซาเบลล่าลุกขึ้นนั่งร้องไห้บนเตียง เธอเพิ่งตื่นจากฝันร้ายถึงแด๊ดและมัมของเธอ ย้อนภาพไปตอนที่มัมจมน้ำในขณะพยายามจะช่วยชีวิตเธอ จากนั้นตอนที่แด๊ดของเธอตอนอยู่อยู่ในโรงพยาบาล ความเจ็บปวดและความยากลำบาก เมื่อเขาได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาพยายามซ่อนมันจากเธอ แต่เธอจับได้ตอนที่เขาอาเจียนออกมา
เธอดึงเข่าขึ้นและก้มศีรษะลง แขนของเธอกอดเข่าแน่นขณะที่เธอพยายามทำให้ภาพเหล่านั้นหายไป เธอไม่เคยเอาชนะความเจ็บปวดเหล่านั้นเธอรู้สึกถึงมันมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้ ทั้งสองเหตุการณ์ไม่เคยจากเธอไปไหน
“ผ่อนคลายนะเบลล่า” เธอกระซิบเบาๆ “สงบสติอารมณ์ตัวเอง”
“เบลล่า!?”
เธอมองขึ้นไปตามเสียง พบว่าเป็นแอชเชอร์ที่ยืนอยู่ข้างเตียง เขาวิ่งมาที่ห้องเธอด้วยความเร็วหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอ
“ฉันขอโทษ” เธอกล่าวขอโทษทันทีพร้อมปาดน้ำตา “ก็แค่ฝันร้าย”
ชายหนุ่มเดินไปที่เตียงของ
