ตกลงกัน( ละอายใจ)
2333 คำ
บ้านพ่อนัย
" ทางคุณจะเรียกค่าสินสอดเท่าไรล่ะ " พ่อนัยถามป้าซ้อยด้วยความอยากรู้ ท่านมองร่างผ่ายผมของเครปแล้วก็สงสาร แม่สนมองหน้าเครปพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะเครปหน้าตาคุ้นๆเหมือนใครที่ท่านเคยรู้จักมาก่อน
" บ้านราคา 15 ล้านบาท เงินสด 20 ล้านบาท แหวนเพชร 1 กะรัต เสื้อผ้าใหม่ๆของฉันและหลานสาวอีกคน ที่กำลังเรียนต่อหมออีกหลายชุด รถเก๋งพร้อมคนขับอีก คนรับใช้สามคนในบ้าน เพราะฉันแก่แล้ว" ป้าซ้อยพูดค่าสินสอดให้พ่อนัยและแม่สนได้ยิน เครปอ้าปากค้าง ตาโต เธอแทบอยากหายตัวไปจนที่นี่เลยก็ว่าได้ เพราะเธอละอายแก่ใจมากๆ
" ป้า! ฉันอายเขานะป้า" เครปบอกป้าซ้อยเสียงเบาๆ
" ว่าแล้ว ตั้งใจจับจริงๆด้วย" เสียงของออดี้ดังมาจากประตูห้องรับแขก เขามองหน้าเครปอย่างขยะแขยง เครปก้มลงไปมองตักของตัวเองและกำมือของตัวเองแน่นๆ เพราะมันสั่นเทามาก ตาเริ่มแดง จมูกหายใจไม่ค่อยออก พ่อนัยและแม่สนมองหน้ากันและมองเครป
" บ้านหลัง 10 ล้านบาท ค่าสินสอด 20 ล้านบาท และทุกอย่างที่ขอมาอีก ฉันจัดให้ได้ แต่ลูกสะใภ้ต้องมาอยู่ที่นี้กับเรานะ" พ่อนัยบอกป้าซ้อย ออดี้ขบกรามแน่นๆ เครปอ้าปากค้าง เธอตกใจมากๆคำพูดของคุณผู้ชายบ้านนี้
" บ้าน 15 ล้านบาทนะ คุณพูดผิดหรือเปล่า" ป้าซ้อยถามพ่อนัยย้อนกลับเพื่อความแน่ใจ พ่อนัยยิ้ม
" ฉันขอต่อสักห้าล้านได้ไหม ถือซะห้าล้านคือเอาไว้เข้าบัญชีของหลานที่กำลังจะเกิด" พ่อนัยบอกกับป้าซ้อยๆกรอกตามองบน
" ไม่ได้หรอก งั้น 25 ล้านบาทเงินสดแล้วกัน" ป้าซ้อยบอกพ่อนัยเพราะท่านอยากเก็บเงินส่วนนี้เอาไว้ส่งเผือกทอดเรียนให้สูง ท่านจะไม่ให้เผือกทอดลำบากเรื่องเงินอีก เพราะทุกวันนี้เครปหาเงินส่งเผือกทอดคนเดียวไม่พอเลย เครปมองหน้าของป้าซ้อย พลางพยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เธอพยายามไม่เครียดเพราะกลัวทำให้ทุกคนรู้ว่าเธอป่วย
" บ๊ะ! นี้สิน่ะ ที่เขาเรียกว่าหน้าเลือด" ออดี้พูดออกมาเสียงดังอย่างเดือดดาล
" งั้นแต่งไม่ต้องจัดนะครับ แต่งเงียบๆก็พอ" ออดี้พูดขึ้นมาอีกประโยคอย่างเบื่อหน่ายความหน้าไม่อายของป้าของผู้หญิงตรงหน้า
" จะจัดใหญ่หรือไม่จัดไม่เป็นไรหรอกไอ้หลานเขย ขอค่าสินไหมครบ! ป้าก็พอใจแล้ว " ป้าซ้อยพูดออกมาอย่างไม่อาย พลางคิดถึงเงินที่จะได้รับ และท่านจะเอาไปส่งเผือกทอดให้จบ ดร. ต่อไปไม่ต้องพึ่งเครปแล้ว เพราะพึ่งทีไรก็บ่นมบอกไม่มี แต่สุดท้ายก็มีมาเหมือนเดิม ท่านรำคาญมากๆเลย เครปก้มหน้ามองตักของตัวเอง
" หนูอยากจัดไหมหนูเครป" แม่สนถามเครปน้ำเสียงอ่อนโยนและอบอุ่น เพราะท่านสังเกตว่าเครปเงียบอย่างเดียว ป้าซ้อยมองหน้าหลานสาว
" แต่ถ้าจัดงานแต่ง ดิฉันขอซองที่แขกใส่มาด้วยนะคะ" ป้าซ้อยพูดออกมาอย่างไม่อาย เครปมองหน้าแม่สนใจ
" มะ....ไม่ค่ะ " เธอกลั้นใจตอบออกมาเบาๆ
" หะ....ห้องน้ำไปทานไหนคะ" เครปถามแม่สน ออดี้ขบกรามแน่นๆ
" เดินออกไปแล้วตรงไปเลี้ยวขวาห้องแรกนะหนูเครป" แม่สนบอกเครปอย่างเอ็นดู เครปก้มกราบ พร้อมกับคลานออกไป
" ตาออหยุด มานั่งนี้!" เสียงพ่อนัยเรียกลูกชายตัวเเสบที่กำลังจะเดินตามเครปไป ออดี้ทำหน้าหงุดหงิด
" หึ!" เขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ พลางเดินมานั่งลงข้างๆแม่สน ป้าซ้อยมองหน้าออดี้แล้วยิ้ม เพราะท่านคิดว่าออดี้คงรักเครปอยากไปปรับความเข้าใจกันแน่ๆ
" รักอีเครปแล้วสิ ไม่ยากห่างใช่ไหมล่ะ" ป้าซ้อยเอ่ยขึ้นมาแซวออดี้เหมือนสนิทกัน ออดี้อ้าปากค้าง เขามองหน้าป้าซ้อย
" บ้าซิบ นี้ กูกะจะไม่มีเมียที่มีพ่อกับแม่แต่ดันมียายป้าหน้าเลือดเหรอว่ะ' ออดี้พลางคิดในใจ ป้าซ้อยยิ้มเอ็นดูออดี้ เพราะท่านพึ่งสังเกตดีว่าออดี้นี้หล่อมากๆเลย
" ลูกชายหล่อเหมือนพ่อนะคุณดนัย" ป้าซ้อยพูดออกมาตรงๆ แม่สนอ้าปากค้างพลางมองหน้าพ่อนัยๆถึงกับทำหน้าไม่ถูก ในห้องน้ำเครปรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ออกมาจากกระเป๋า มือของเธอเริ่มเกร็งเหยียดไม่ออก เธอรีบมัดผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ที่ปากของเธออย่างลำบาก เพราะเธอเริ่มเตัวเกร็งมากขึ้น ปากเริ่มแข็งกัดผ้าเช็ดหน้า เครปทรุดนั่งลงข้างชักโครก ร่างเริ่มชักเกร็งๆตาค้างๆ ปากกัดผ้าเช็ดหน้าแน่นๆ ร่างชักเกร็งหนักกว่าเดิมจนหมดสติไป
รพ. รัฐบาล
ในห้องตรวจ
" น้องเครปเครียดอีกแล้วใช่ไหมครับเนี่ย" คุณหมอหนุ่มอธิถามเครปด้วยความเป็นห่วง เพราะเขาจำได้ครั้งแรกที่เขาเจอเธอนั้น เธอชักเกร็งอยู่ที่ท้ายตลาด คนมุงดูกันอย่างตกใจแต่ไม่มีใครช่วยเธอเลย เพราะกลัวเปื้อนโคลน เครปและหมองหมออธิพลางคิดไปถึงวันนั้น
' ช่วยด้วยครับมีคนเป็นชักที่ท้ายตลาดครับ' เสียงผู้ชายเข็นผักร้องบอกคนในตลอด
' อุ๊ย! คนชักว่ะ ' คนในตลาดคนหนึ่งพูดขึ้นมา อธิที่ไปซื้อผักในตลาดได้ยินเขารีบหันไปตามเสียงเรียก พร้อมกับรีบเดินไปหาผู้ชายที่ตะโกนบอก
' อยู่ไหนครับ' เขาถามด้วยอยากรู้เพื่อจะได้ไปช่วยทันเวลา
' ทางโน้นครับคุณ ' ผู้ชายตอบและชี้ไปทางที่เกิดเหตุ อธิรีบวิ่งไปดูทันที พอเขาวิ่งไปถึงจุด เขาถอนหายใจแรงๆเพราะคนมุงกันเฉยๆแต่ไม่มีใครช่วยเลย
' ขอทางหน่อยครับ ' อธิร้องบอกคนที่มุงกันอยู่ ทุกคนหันมามองพร้อมหลบทางให้อธิๆรีบเดินเข้าไปหาร่างที่เปรอะเปื้อนโคลนตม เพราะพื้นตลาดเปียกแฉะ อธิรีบล้วงผ้าเช็ดหน้ามายัดเข้าไปในปากของเธอก่อนเลย เพราะเขากลัวกัดลิ้นของตัวเอง
' อย่ามุงครับถอยห่างๆถ้าไม่ใช่ญาติ' อธิบอกคนที่ยืนมุง ทุกคนเริ่มถอยตามที่อธิบอก เครปที่ร่างชักเกร็งอยู่เริ่มอ่อนลงและเธอได้สลบไป อธิรีบอุ้มร่างของเธอขึ้นและนำมาที่ รพ. เขาให้พยาบาลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ แล้วเขาค่อยตรวจร่างกายของเธอ พอเครปรู้สึกตัว เธอก็ตกใจ เพราะปกติเธอจะชักเกร็งที่ห้องนอนของเธอคนเดียวจนหมดสติไป พอตื่นมาเธอก็ทำตัวปกติเพื่อไม่ให้ป้าซ้อยและใครๆรู้
' คุณชื่ออะไร แล้วคุณมีญาติหรือเปล่าครับ' อธิถามเครปเสียงอ่อนโยน เครปก้มหน้าลงมองตัก เพราะเธอไม่อยากบอกใครเรื่องนี้
' ดิฉันชื่อเครปค่ะ คือดิฉันไม่มีญาติหรอกค่ะ ' เครปกลั้นใจตอบพลางเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้หมออธิอย่างอายๆ เพราะคราวนี้โรคของเธอเป็นที่กลางตลาดโดยเธอควบคุมมันไม่ได้เหมือนที่ผ่านมาเลย
' เอ่อ...ค่ารักษาเท่าไรคะคุณหมอ คือดิฉันหายแล้วค่ะ" เครปถามหมออธิอายๆ เพราะมองหาถุงผ้าใบใหญ่ของเธอ หมออธิมองแล้วยิ้ม
' ผมเอาเสื้อของคุณไปซักมาให้แล้วนะครับ' หมออธิบอกเครปๆถึงกับทำหน้าไม่ถูกเพราะเสื้อผ้าของเธอเก่ามากๆ
' ขะ....ขอบคุณคุณหมอนะคะ ' เครปกล่าวคำขอบคุณสั่นเทา
" น้องเครปๆๆ ครับ" เสียงหมออธิปลุกให้เครปที่คิดเรื่องเก่าได้สะดุ้ง เครปมองหน้าของหมออธิพลางยิ้มเจื่อนๆ หมออธิยิ้มเอ็นดู
" ปะ....เปล่าหรอกค่ะคุณหมอ " เครปตอบเสียงอายๆ เพราะทุกวันนี้เธอทำงานเยอะมากๆ เพื่อจะเก็บเงินใช้คืนออดี้ที่เขาจ้องมองว่าเธอจับครอบครัวของเขาอยู่ ส่วนป้าซ้อยนั้นท่านก็ป่วยเลยทำงานไม่ได้ โดยป้าซ้อยกับเผือกทอดได้ย้ายบ้านไปอยู่ที่บ้านที่คุณหญิงต้นสนและคุณผู้ชายดนัยได้ยกบ้านหลังใหญ่ที่หมู่บ้านใกล้ๆกันกับพวกท่านทั้งสองคนแล้วก็ตามป้าซ้อยขอ
' กูสบายตอนแก่แล้วเว้ย ต่อไปมึงก็สบายแล้วอีเครป นั่งเป็นคุณนายเลยนะมึง' คำพูดของป้าซ้อย เครปเงียบ เพราะเธอคงไม่กล้าทำแบบที่ป้าของเธอคิดแน่ๆ แค่เธอได้อยู่บ้านของทั้งสองคนเธอก็ละอายใจมากๆแล้ว ถ้าเธอต้องมานั่งเป็นคุณนายเหมือนป้าเธอว่าคงโดนมองว่าเกาะจริงๆ
" แต่พี่ว่าเรายังเครียดอยู่นะ " หมออธิพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง เครปยิ้มๆ
" คริๆๆๆ เครปไม่ได้เครียดนะคะคุณหมอ เครปไม่เคยเหนื่อยไม่เคยเครียดหรอกนะคะ" เครปหัวเราะคิกคักเพื่อยืนยันให้หมออธิที่เป็นหมอประจำตัวของเธอได้สบายใจ หมออธิมองหน้าเครปนิ่งๆ พลางยื่นกุญแจคอนโดหรูของเขาให้เธอ
" พี่หาแม่บ้านทำความสะอาดห้อง เครปรับงานนี้ไหม" หมออธิถามเครปๆมองหน้าคุณหมออธิพลางอึ้งๆ แต่ก็ยิ้ม
" ทำความสะอาดอาทิตย์ละสามวันต่อสัปดาห์" หมออธิบอกเครปๆก้มลงมองกุญแจบนโต๊ะ
" เดือน 20000 บาท เครปโอเคไหม" หมออธิบอกเงินเดือนและถามคนที่เอาแต่เงียบ เครปอ้าปากค้างกระพริบตาถี่ๆ พลางเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคุณหมอผู้โอบอ้อมอารี ไม่ดูถูกเลย แถมน้องสาวของหมออธิยังไม่รังเกียจเธอเลย ครอบครัวของหมออธิอยู่ประเทศฮ่องกง ที่หมอและน้องสาวอยู่ที่เมืองไทยเพราะชอบที่นี่ ส่วนน้องสาวมีธุรกิจส่วนตัว
" ยะ....เยอะไปหรือเปล่าคะ คะ....คุณหมอ" เครปถามด้วยความสงสัยและเกรงใจเขามากๆ หมออธิยิ้มอ่อนโยนและส่ายหน้า
" ไม่เยอะหรอก เพราะเครปทำความสะอาดทุกอย่างเลยนะ" หมออธิบอกเครปๆทำหน้างงๆ
" ซักผ้า ถูพื้น ปัดฝุ่น ทำทุกอย่างที่อยู่ในห้องแหละ" หมออธิบอกรายละเอียดของงานที่เธอต้องทำ เพราะเขาไม่อยากให้เครปไปทำงานตามตลาด เขากลัวเธอชักเกร็งแล้วไม่มีใครช่วย
" ทุกอย่างเหรอคะ" เครปถามเพื่อความแน่ใจ
" หึหึ ทุกอย่างเครปทำได้ไหม" หมออธิหัวเราะเอ็นดูคนที่ทำหน้าบ้องแบ๊วส่งให้เพื่อให้เครปรับทำงานห้องของเขา เครปยิ้ม พลางคิดเพราะสามวันต่ออาทิตย์ เธอก็ยังมีเวลาไปขายโจ๊กในตลาดอีกด้วย
' ทีนี้แหละเครปจะได้ลืมตาอ้าปากได้แล้ว คริๆๆ' เครปพลางคิดเหมือนคนเพ้อฝัน เธอกำลังคิดตัวเลขในหัวของเธออย่างช้าๆ กว่าจะตอบอธิก็นาน แต่อธิก็ใจเย็นๆไม่รีบ เขามองหน้าของเครปอย่างเอ็นดู
" ทะ.....ทำได้ค่ะคุณหมอ เครปจะทำให้เต็มที่เลยค่ะ" เครปตอบน้ำเสียงดีใจและสั่นเทา เพราะนี้คืองานที่เงินดีที่สุดที่เธอจะหามาได้ เธอจะเก็บเงินเยอะๆแล้วย้ายออกจากเมืองกรุง พอถึงตอนนั้นน้องสาวของเธอคงเรียนจบหมอแล้ว ป้าซ้อยก็คงสบายแล้ว ทุกอย่างลงตัวเธอก็คงหมดห่วงทุกอย่าง ส่วนเรื่องที่อย่ากับออดี้เธอคิดว่าง่ายอีกกว่าอีก ไม่ต้องเอาปืนจี้หัวเขาเลยเพราะเขาก็พร้อมเซ็นลงกระดาษอย่างง่ายดายแน่นอน
" หึหึ เริ่มวันพรุ่งนี้เลยได้ไหม ห้องพี่ฝุ่นเยอะมากเลย" อธิแกล้งถามและทำหน้าเร่งเร้าให้เครปรีบไปทำความสะอาดห้องของเขา เครปพยักหน้ารับ
" ค่ะ คุณหมอ" เครปตอบอย่างเต็มใจ เครปเดินออกมาจากห้องตรวจ เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดีเพราะได้งานใหม่ที่เธอทำบ่อยๆ
ปรี้ด!ๆๆๆ เสียงแตรรถดัง เครปหันไปมองทัน
" ใกล้ตายแล้วเหรอถึงมาหาหมอ" เสียงของออดี้ดังมาจากในรถ เครปไม่สนใจ เธอเดินไปที่ป้ายรถเมล์ ออดี้ขบกรามแน่นๆ
" มาขึ้นรถ คุณแม่กับคุณพ่ออยากทานข้าวเที่ยงด้วย" ออดี้สั่งเครปสั่งดัง เครปปลายตามอง
" ที่ไหนเดี๋ยวฉันนั่งรถเมล์ไปเอง" เครปถามเสียงแข็ง ออดี้ขบกรามแน่นๆ
" อย่าเล่นตัวสิว่ะ ที่ฉันมารับเธอเพราะคุณพ่อสั่ง ขึ้นมายัยหนู" ออดี้สั่งเครป คนที่นั่งรอรถเมล์อยู่ป้ายรถเมล์มองด้วยความสงสัย เครปขบกรามแน่นๆ มือไม่สั่นเทา พลางกระพริบตาถี่ๆ พอดีกับรถเมล์มาจ่อที่รถซุปเปอร์คาร์ของออดี้
" ขึ้นมาสิว่ะ! ออดี้สั่งเครปเสียงดัง ด้วยความหงุดหงิด เครปไม่สนใจ รถเมล์บีบแตรไล่ทันที
" ขึ้นมาสิว่ะ!!!!!" ออดี้ตะโกนสั่งเครปดังๆ คนหันมามองหน้าเครปทันที
" จะไปก็ รีบไปสักทีเถอะแม่คุณ พวกเราจะไปทำงานสายเนี่ย" ใครคนหนึ่งบอกเครปอย่างรำคาญและก็อิจฉาที่เครปมีหนุ่มหล่อพร้อมซุปเปอร์คาร์มารับ แต่แม่สาวก็ยิ่งจนน่าหมั่นไส้ เครปหันไปมองคนพูดทันที
" มาสิ!" ออดี้สั่งเสียงดัง เครปถอนหายใจแรงๆ พร้อมเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง
" เล่นตัวยังกะตัวเองสวย!" ออดี้พูดพึมพำให้เครปได้ยิน พร้อมกับเขาเหยียบคันเร่งขับออกไปทันที
ปากดีมากพ่อออ ???
- ผู้เขียน
