ยิ้มให้กับผู้ชายปากร้าย
3062 คำ
ระหว่างทางที่จะไปทานข้าวกับพ่อนัยและแม้สน ออดี้ปลายตามองเครปตลอดเวลา แต่เครปกลับนั่งหันหลังให้เขา เธอมองออกไปด้านนอกรถตลอดเวลา
" ครั้งแรกเหรอนั่งรถราคาแพงเนี่ย ถึงนั่งตัวเกร็งเหมือนท้อนไม้ " ออดี้ถามเครปๆสะดุ้งเล็กน้อย พลางกัดริมฝีปากแน่นๆและสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้เขา
" อืม " เธอตอบสั้นๆ เพราะมันคือเรื่องจริง ในชีวิตของเธอมีแค่จักรยานคู่ใจที่จอดอยู่บ้านของคุณหญิงต้นสนนั้นแหละ ออดี้แสยะยิ้มร้าย พลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
" ตั้งจับใจคนรวยๆจนได้อะไรๆเยอะแยะไปหมดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คงสมใจแล้วสิ" ออดี้ถามอย่่งไม่แคร์หรือสนใจความรู้สึกของเธอเลย เพราะสำหรับเขามันคือเรื่องจริง ผู้หญิงแบบเครปตั้งใจจับผู้ชายแบบเขาและเธอก็ทำสำเร็จ เครปยิ้มกว้าง
" ใช่ นายนี้เก่งไปหมดนะ รู้ทันแต่ยัง....." เครปพูดสวนกลับอย่างไม่กลัว ถึงแม้ในใจจะเจ็บจี๊ดแทบกระอักเลือดออกมาก็ตาม เครปมองไปด้านหน้าเหมือนไม่แคร์สายตาของออดี้ที่ดูหมิ่นหรือเหยียบหยามเธอมากแค่ไหน ออดี้ขบกรามแน่นๆ
" ใช่ลูกของฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้ " เขาพูดขึ้นมาลอยๆ เครปถึงกับจุกเหมือนมีอะไรแข็งๆจุกที่ลำคอของเธอ เธอกระพริบตาถี่ๆ
" ครบ 4 เดือนเมื่อไหร่ ถ้าตรวจแล้วไม่ใช่ลูกของฉัน เธอเตรียมไปเที่ยวนรกได้เลย!" ออดี้เค้นเสียงลอดไรฟันออกมาเยือกเย็น ในใสจเดือดดาล เครปหันหลังให้เขาพลางยกมือขึ้นมากุมที่หน้าท้องของตัวเอง เธอกระพริบตาถี่ๆ น้ำตามันไหลลงด้านในโดยไม่มีใครเคยรู้ว่าเธอที่เป็นคนกลางนั้นเจ็บมากแค่ไหน แต่ถึงรู้คงไม่มีใครจะสนใจแน่ๆ
" เงียบๆๆ หึหึ คงกลัวสินะ " ออดี้พูดขึ้นมาพลางหัวเราะสะใจเพราะเขาคิดว่าเขาเดาออกว่าเธอเริ่มกลัวและไม่แน่ใจแล้วว่าลูกในท้องไม่ใช่ของเขา เครปมองออกไปด้านนอกเงียบ เธอมองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ขายของข้างฟุตบาท เพื่อให้ลืมคนที่ทำหน้าที่ขับ จนรถมาจอดที่สี่แยกไฟแดง เธอมองเห็นเด็กๆมาขายพวงมาลัย กล้วยทอด เผือกทอด เธอพลาสวคิดไปถึงเมื่อก่อนกับคำพูดของคนนั่งข้างๆเธอ
ก๊อกๆๆ เด็กขายกล้วยทอดเคาะที่กระจกรถ เครปค่อยๆแย้มประตูรถออกเล็กน้อย
" พี่เอากล้วยทอดถุงหนึ่ง เผือกทอดสองถุง " เธอบอกเด็กที่ยืนยิ้มดีใจให้เธออยู่ ออดี้มองนิ่งๆไม่พูดอะไร
" ได้ค่ะพี่" หนูน้อยตอบพร้อมกับหยิบกล้วยทอดและเผือกทอดให้กับเครปๆล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบเงินแบงค์ร้อยออกมาและยื่นให้
" ไม่ต้องทอนนะ พี่ให้" เครปบอกหนูน้อย พร้อมปิดประตูรถลง
" รถของฉันราคาแพง อย่าแกะทานในรถของฉันเด็ดขาดเดี๋ยวกลิ่นติดตามเบาะรถ ฉันไม่อยากเสียเงินไปล้างรถ" ออดี้พูดดักเครปที่กำลังจะเปิดถุงเผือกทอดทาน เครปชะงักเล็กน้อย ก่อนจะรีบกำปากถุงแน่นๆ เพื่อไม่ใหม่กลิ่นออกมาจากถุงและทำให้รถของเขามีกลิ่น ออดี้แสยะยิ้มร้ายสะใจ พร้อมกับขับรถออกไป
" สบายแล้วนี้เนาะ ไม่ต้องลำบากไปขายของตามสี่เเยกไฟแดงเเล้วนี้ หึหึ " ออดี้ยังไม่หยุดพูดกระแหนะกระแหเครปๆนั่งนิ่งๆเงียบไม่สนใจจะฟัง เธอพยายามทำหูทวงลม
" อืม " เครปตอบสั้นๆ พลางมองออกไปด้านนอกตลอดเวลา ออดี้ขับมาถึงร้านอาหารดังที่สุดในตอนนี้ ' วันหนึ่ง ' เครปเปิดประตูรถลงมือถือถุงเผือกทอดและกล้วยทอดแน่นๆ ความร้อนยังร้อนอยู่เลย
" การแต่งตัวของเธอนี้แม่ง......เฮ้ยยย" ออดี้พูดขึ้นมาลอยๆเพราะการแต่งตัวของเครปคือเสื้อยืดเก่าๆตัวใหญ่ๆ กางเกงยีนส์ขายาว รองเท้าแตะมีทำเครื่องหมายเพื่อกันขโมยอีกต่างหาก ออดี้มองแล้วส่ายหน้า เครปหันไปมองหน้าออดี้ พลบางยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอายๆ เพราะเธอไม่คิดว่าเธอจะได้มาร้านหรูขนาดนี้ อีกอย่างเธอจะไปซื้อข้าวมาไว้ร้านเพื่อทำโจ๊กพรุ่งนี้
" ไปเถอะ " ออดี้เอ่ยชวนพร้อมกับเดินนำหน้าเธอไป เครปเดินหลังของเขาห่างๆ เพราะกลัวเขาอายมือกำถุงกล้วยทอดและเผือกทอดแน่นๆ
ทางด้านป้าซ้อย
ป้าซ้อยเดินทางกลับมาที่ซอยบ้านเช่าที่เคยพัก ท่านมาด้วยความมั่นใจเกินล้าน เพราะทั้งตัวของท่านตั้งแต่หัวจรดเท้านั้นมีเครื่องประดับที่เรียกว่า ' ทอง ' แม่ค้าในตลาดที่เคยดูถูกต่างอ้าปากค้าง ตาโต บางคนซุบซิบกันอย่างไม่อยากเชื่อ ป้าซ้อยเดอนเชิดหน้าชูตา ปากยิ้มให้แม่ค้าในตลาดอย่างหยิ่งผยอง
" ว้าววววววววววววววววววว อีซ้อย ใช่มึงใช่ไหมเนี่ย " เเม่ค้าที่เคยนั่งขายของร้านข้างๆกัน ป้าซ้อยมองหน้าพลางปากเหยียดๆ ปลายตามองอย่างหลงตัวเอง
" อีซ้อย นี้มึงไปถูกหวยรางวัลที่หนึ่งตอนไหนมาว่ะ?" แม่ค้าที่ขายผักในตลาดถามป้าซ้อยด้วยความสงสัย ปากซ้อยปากค้าง
" อิอิ พวกเอ็งอย่ามาเรียกว่าองว่าอีน่ะ เรียกข้า ' คุณผู้หญิงโว้ยยย' " ป้าซ้อยบอกแม่ค้าในตลาด
" ทองจริงหรือว่ะนั้น คุณผู้หญิงซ้อย " แม่ค้าขายปลาถาม แม่ค้าแต่ละคนมองหน้าป้าซ้อยอย่างไม่อยากเชื่อ ทุกคนรอคำตอบ ป้าซ้อยปากคว่ำ
" อิอิ ระดับข้า ไม่มีคำว่าปลอม ที่คอเนี่ย 20 บาทเว้ย อิอิ" ป้าซ้อยเริ่มพูดโอ้อวด แใ่ค้าอ้าปากค้าง มือของป้าซ้อยจับทองที่คำขึ้นมา
" หนักอ่ะ อิอิ" ป้าซ้อยพูดให้แม่ค้าในตลาดมองกันด้วยความอิจฉา แต่กลับกันทุกคนเห็นป้าซ้อยสบายพวกเขาก็ดีใจ เพราะคนเคยลำบากมาด้วยกัน ใครได้ดีก็ดีใจด้วย
" เส้นที่แขนของข้า 10 บาท สองข้าง 20 บาทเว้ยยย " ป้าซ้อยอวดต่อ ปากคส่ำส่งให้แม่ค้าในตลาด ทุกคุนต่างยิ้ม เพราะเริ่มเชื่อแล้วว่าของแท้
" นิ้วสิบนิ้วของข้า หนัก 2 บาทุกนิ้วนะเว้ย อิอิ" ป้าซ้อยยกมือขึ้นมาทั้งสิบนิ้ว แหวนทองเหลืองอร่ามเรียงรายกันเต็มนิ้วมือของท่าน แม่ค้าในตลาดถึงกับพูดไม่ออก เพราะป้าซ้อยเปลี่ยนไป
" กระเป๋าที่ข้าถืออยู่เนี่ยคือ ไหมแท้นะเว้ย ไหมผสมหนังวัวแท้ แบรนด์ ซีฟาน่า พวกเอ็งรู้จักหรือเปลาว่ะ" ป้าซ้อยพูดขึ้นมาอวดเต็มร่างกายของท่าน ทุกคนมองหน้ากันพลางยิ้ม
" รวยมาจากไหนว่ะอีซ้อย " แม่ค้าขายเห็ดถาม ป้าซ้อยหันไปมองพลางเหยียดยิ้มเย้ยหยัน
" อีเครปมันได้ผัวรวย ไม่ต้องฝรั่งก็รวยได้ " ป้าซ้อยตอบแม่ค้าในตลาด ทุกคนอ้าปากค้าง เพราะบางคนยังเห็นเครปมาขายโจ๊กในตอนเช้ามืดอยู่เลย แต่ก็ไม่มีใครถามต่อ เพราะไม่อยากให้ป้าซ้อยรู้ว่าเครปมีร้านเครปของตัวเอง เดี๋ยวป้าซ้อยกับเผือกทอดหลานสาวอีกคนจะขอเงินอีก แม่ค้าในตลาดต่างดูออกว่าป้าซ้อยรักเผือกทอดมากกว่าเครป เพราะเผือกเรียนเก่ง ฉลาด ส่วนเครปตฝกันข้าม แต่ทุกคนรักเครปและเอ็นดูเครป อีกพักหลังๆเครปแปลกไป เพราะร่างกายผ่ายผอม หน้าซีดบางวันเห็นอาเจียนหนักมากๆ กว่าจะเปิดร้านได้ก็เริ่มสาย แต่เครปก็พยายามพยุงร่างกายของตัวเอง
" พวกเอ็งรู้หรือเปล่า บ้านใหม่ของกู เนี่ยยย ราคา 20 ล้านบาทน่ะเว้ย 20 ล้านบาท กูจ่ายเงินสดหลังใหญ่มากกกก กูนี้ไม่ต้องทำอะไรเลย มีคนรับใช้...บลาๆๆ......" ป้าซ้อยเล่าให้แม่ค้าในตลาดฟัง ทุกคนเอาแต่เงียบและพยักหน้าอย่างเดียว แม่ค้าขายน้ำหวานตักน้ำใส่ถุงให้ป้าซ้อย แต่ป้าซ้อยปฏิเสธ
' ข้าไม่ดื่มหรอกน้ำที่นี่ สำหรับจ้าต้องร้านหรู ห้างดังโน้น' คำพูดของป้าซ้อย แม่ค้าในตลาดต่างมองหน้ากัน พูดไม่ออก ป้าซ้อยอวดเสร็จ ท่านเดินออกมาจากตลาด
หมับ! มือของใครบางคนจับข้อมือของท่านเอาไว้ ป้าซ้อยหันหน้ามามองทันที
" อีปรุงทิพย์" ป้าซ้อยเรียกเพื่อนเก่า ปรุงทิพย์ยิ้มให้
" ไปดื่มน้ำบ้านกูไหม " ปรุงทิพย์ถามป้าซ้อยๆมองการแต่งตัวของปรุงทิพย์แล้วยิ้ม
" ไปสิ " ท่านตอบรับ ปรุงทิพย์ยิ้มดีใจ
" ขึ้นรถของกูเลยอีปรุง" ป้าซ้อยเอ่ยชวน ปรุงทิพย์ยิ้มดีใจ พลางมองรถเก๋งราคาแพง และตามร่างกายของป้าซ้อย เธอยิ้มดีใจ ทั้งสองคนก้าวเข้าไปนั่งในรถทันที โดยมีคนขับรถเปิดประตูให้ป้าซ้อย
ในร้านอาหาร ' วันหนึ่ง'
พ่อนัย แม่สน ซีคลูนั่งรอออดี้อยู่ที่โต๊ะอาหารใหญ่ในห้องวีไอพี แม่สนเอาแต่คิดแต่ท่านว่าหน้าของเครปเหมือนใครที่ท่านรู้จัก
' หรือเราจะคิดมากไป ' แม่สนพลางคิดแย้งในใจ
" พี่นัยค่ะ " แม่สนเรียกชื่อสามีที่แสนปากร้ายในสมัยก่อนขึ้นมา พ่อนัยหันมามองหน้าเมียที่แสนรักแสนหลงใหลไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานเพียงใด
" หือ" ท่านขานรับสั้นๆ แม่สนสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ
" สนรู้สึกว่าหนูเครปหน้าตาคุ้นๆนะคะพี่นัย" แม่สนพูดขึ้นมา พ่อนัยยิ้มเอ็นดูเมีย ซีคลูมองหน้าแม่สนพลางทำท่าทางคิดตาม เธอคิดไม่ออกเลยว่าเหมือนใคร
" น้องว่าเหมือนใครล่ะ" พ่อนัยถามอย่างเอ็นดูเมีย พลางยิ้มอ่อนโยนให้ สายตาสื่อความหมายให้แม่สนได้หน้าแดง หัวใจเค้นแรง เหมือนสมัยสาวๆเลย
" น้องคิดไม่ออกค่ะ แต่หน้าคุ้นๆเหมือนน้องเคยรู้จักนะคะ" แม่สนตอบพลางหันหน้าไปมองคนมาใหม่ พ่อนัย ซีคลูหันไปมองด้วย
" สวัสดีครับคุณพ่อ / คุณแม่" ออดี้กล่าวคำทักทาย พ่อนัยพยักหน้าให้ลูกชายที่หน้านิ่งขรึมไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร ท่านกับแม่สนมองไปหาคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของออดี้ ทั้งสองท่านมองด้วยความเอ็นดูเครป เพราะสมัยก่อนแม่สนนั้นก็ไม่ต่างกันกับเครปเลย ที่เครปเป็นคือมันเหมือนกระจกที่ส่องให้แม่สนคิดถึงตัวเองสมัยก่อน
" สะ....สวัสดีครับคุณผู้ชาย/ คุณผู้หญิง" เครปยกมือไหว้พร้อมกล่าวคำทักทาย แม่สนและพ่อนัยยิ้มเอ็นดู เพราะเครปเป็นเด็กน่ารัก ทั้งสองคนมองไปที่มือของเครปที่มีถุงกล้วยทอดและเผือกทอด เครปก้มหน้ามองพื้นอายๆทั้งสามคนในโต๊ะ เพราะตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในร้าน ทุกคนก็มองเธอกันเต็มร้านไปหมด
" นี้ลูกสะใภ้มีของมาฝากเราด้วยเหรอคะพี่นัย" แม่สนเอ่ยแซว เครปมองหน้าเงยหน้าขึ้นมามองแม่สน พลางยิ้มเจื่อนๆ ออดี้กรอกตามองบน
" คุณแม่ครับ ของข้างถนนเชื้อโรคเยอะ แบคทีเรียเต็มไปหมดนะครับ" ออดี้พูดออกมาอย่างไม่แคร์ใครจะได้ยิน พ่อนัยและแม่สนมองหน้าลูกชาย พลางส่ายหน้า เครปหน้าเจื่อนๆ ตาแดงๆ เธอกระพริบตาถี่ พลางกำถุงกล้วยทอดเผือกทอดแน่นๆ พ่อนัยขบกรามแน่นๆ ท่านรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดที่ไม่ถนอมน้ำใจใครของลูกชายคนรอง
" ถ้าสกปรกก็ไสหัวเน่าๆของแกไปจากร้าน" พ่อนัยพูดขึ้นมาเสียงเรียบ
" หนูเครปมานั่งนี้ลูก " แม่สนเอ่ยเรียกเครป พลางเลื่อนเก้าอี้ให้เครปตัวข้างๆท่าน เครปมองหน้าของแม่สนแล้วยิ้มอายๆ ออดี้ปลายตามองเครปด้วยความเกลียดชัง เพราะถึงเขากับเธอจะแต่งงานกันแล้ว แต่เขาไม่ยอมนอนร่วมห้องกับผู้หญิงอย่างเครปแน่นอน เขากลัวเครปรักชอบเขา หลงเสน่ห์ของเขาแล้วจะมาแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ
" คุณพ่อผมลูกนะครับ" ออดี้พูดสวนขึ้น พลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้แม่สนเลื่อนให้เครป แม่สนมองหน้าลูกชายด้วยความหมั่นไส้ เพราะการกระทำของลูกชายเหมือนเด็กขี้อิจฉา
" นั่งนี้ค่ะพี่สะใภ้" ซีคลูเอ่ยขึ้นมา เพราะเก้าอี้ข้างๆเธอกับพ่อนัยว่าง เครปยิ้มเจื่อนๆ เดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆซีคลูทันที
" ไหนๆๆคะ ของที่ซื้อมาฝากคุณแม่พี่สะใภ้ซื้อมาเยอะหรือเปล่าคะ" ซีคลูถามด้วยความอยากรู้ เพราะเผือกทอดและกล้วยทอดนั้นคุณยายของเธอทำให้ทานบ่อยๆ
" จะดีเหรอคะคุณซีคลู ดิฉันว่า.." เครปพูดออกมาน้ำเสียงเกรงใจมากๆ เธอก้มหน้าลงมองถุงกล้วยทอดและเผือกทอดในมือของตัวเองอย่างอายๆ
" เอาไปให้พนักงานในร้านเอาใส่จานมาเสิร์ฟบนโต๊ะด้วยเลยลูก" พ่อนัยบอกซีคลู
" ค่ะคุณพ่อ" ซีคลูตอบรับพร้อมกับยกมือเรียกพนักงานในร้านมาเอาของในมือเครปไปใส่จานมาเสิร์ฟด้วย ออดี้กรอกตามองบน พลางมองหน้าเครปอย่างเหยียดๆ
" คุณพ่อครับของข้างถนนถ้ากินแล้วท้องเสียขึ้นมาจะหาว่าผมไม่เตือนนะครับ" ออดี้พูดให้พ่อนัยระวังเพราะเขาเป็นห่วงสุขภาพของท่าน พ่อนัยถอนหายใจแรงๆ
" ตาออ ถ้าแกพูดไม่รู้เรื่อง ถ้าแกไม่เปิดใจให้กว้างๆ แกก็ไสหัวเน่าๆของแกไปจากร้าน" พ่อนัยเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาสั่งออดี้ด้วยความหงุดหงิดกับคำพูดไม่รู้จักโตของลูกชาย เครปเอาแต่ก้มหน้ามองโต๊ะ
". คุณพ่อครับ นั้นยัยสกปรก ยัยเด็กข้างถนนนะครับ แต่ผมลูกคุณพ่อนะครับ" ออดี้พูดขึ้นมาทันที เขาพยายามย้ำให้พ่อนัยรู้ว่าเขาเป็นใคร ส่วนเครปเป็นใคร ออดี้มองเครปที่เอาแต่ก้มหน้าด้วยความหงุดหงิด เขาอยากเอามือบีบคอเครปให้หักคามือของเขาเหมือนกับที่เควินทำกับผู้หญิงที่ชอบตบหน้าของมัน อาหารเริ่มนำมาเสิร์ฟมากมายเยอะแยะไปเต็มโต๊ะ
" หนูเครปทานอาหารเถอะลูก เสร็จแล้วเรานะได้ทานเผือกทอดกล้วยทอดของโปรดพ่อกับแม่กัน" แม่สนเอ่ยมชวนเครปๆเงยหน้าขึ้นมายิ้มเจื่อนๆ
" ทานเสร็จคลูจะพาพี่ไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่สวยๆนะคะ " ซีคลูบอกเครป เพราะเธอจะจับเครปแต่งตัวใหม่ ออดี้กรอกตามองบน พร้อมถอนหายใจแรงๆ
" เสื้อผ้าใหม่แต่คนใส่ทะเยอทะยานก็เหมือนเดิมแหละ" ออดี้พูดประชดเครปๆมองหน้าของเขาเล็กน้อยก่อนเธอจะยิ้มสู้ เหมือนไม่สนใจคำพูดของเขาเลย พ่อนัยและแม่สนส่ายหน้าและถอนหายใจแรงๆ
" หุบปากตาออ ปากว่างก็ทานเข้าไปข้าว จะได้ไม่ต้องเห่าหอนให้รสชาติอาหารบนโต๊ะจืด" พ่อนัยพูดดักออดี้ๆถึงกับมองหน้าเครปด้วยความโกรธเคือง เพราะที่เขาโดนรุมเพราะเธอคือต้นเหตุ
" เข้าข้างกันเข้าไปครับคุณพ่อ เดี๋ยวอีกสี่เดือนหน้าหน้า เด็กในท้องไม่ใช่ลูกของผมแล้วจะพูดไม่ออก" ออดี้พูดขึ้นมาอย่างเดือดดาล เครปถึงกับแน่นที่ลำคอและจุกหายใจไม่ออกเพราะคำพูดของเขาแต่เธอก็ฝืนยิ้ม
" ตาออนี้ปากเหรอที่พูด" แม่สนต่อว่าลูกชาย ออดี้มองหน้าเครปแสยะยิ้มส่งกลับให้
" ครับ ปาก!" ออดี้ตอบอย่างภาคภูมิใจ เครปก็ยังยิ้มให้เขาเหมือนไม่ได้คิดอะไร
" ไสหัวแกไปถ้าจะปากดีแบบนี้" พ่อนัยเค้นเสียงลอดไรฟันขู่ ออดี้ยักไหล่ให้อย่างไม่แคร์ เขาก้มหน้าทานอาหารบนโต๊ะ ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทานอาหาร พ่อนัย แม่สน ซีคลู ตักอาหารใส่จานให้เครปจนเธอไม่ต้องตักอาหารใส่จานเลย เธอเอาแต่ทานอาหารอย่างเดียวจนอิ่ม ทุกคนหันมาทานเผือกทอดและกล้วยทอดอีกในเมนูสุดท้าย แต่จู่ๆเครปต้องทำหน้าเหยเก เพราะรู้สึกปวดท้องขึ้นมา มันปวดหน่วงๆและมันบีบรัดที่หน้าท้องของเธอ และเหมือนมีน้ำอะไรไหลออกมาจากตรงนั้น
" อ๊ายยยยยยยยยยย" เครปร้องออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ น้ำตาหยดลงแก้ม พ่อนัย แม่สน ซีคลู ออดี้มองมาที่เครปทันที
" พี่เครปเป็นอะไรคะ" ซีคลูถามเพราะเธออยู่ใกล้สุด เครปก้มลงที่ด้านล่าง ซีคลูก้มลงตามสายตาของเครป
" คุณพ่อ คุณแม่ค่ะ พี่เครปมีเลือดไหลออกมาค่ะ" ซีคลูบอกพ่อนัยและแม่สน
" อ๊ายยยยยยยยยยยย เครปท้องค่ะ อ๊ายยยยยยยยย" เครปร้องเสียงดังด้วยความทรมานพร้อมกับกลั้นใจบอก เลือดแดงสดไหลออกมามากมาย คนในร้านต่างมองมาที่โต๊ะของพ่อนัย
" ตาออพาไปน้องไปส่ง รพ. เร็ว" พ่อนัยบอกออดี้ๆถอนหายใจแรงๆ พลางทำตามอย่างขัดไม่ได้
" เป็นไงล่ะของข้างถนน ซิบ!..." ออดี้บ่นแต่เขาบ่นไม่จบเพราะสายตาของเขานั้นไปสะดุ้งที่เลือดมากมายไหลออกมาจากหว่างขาของเครป เขาถึงกับอึ้ง
" ตาออ !" พ่อนัยเรียกออดี้เพื่อให้ได้สติ ออดี้เดินเข้ามาอุ้มเครปขึ้น เลือดหลดลงพื้นร้านมากมาย ออดี้รีบอุ้มเครปออกไปจากร้าน คนในร้านต่างมอง พ่อนัย แม่สน ซีคลูรีบตามหลังออดี้ออกไปทันที
ออดี้ปากนี้ดีเกิน ????☺?
- ผู้เขียน
