ตอนที่ 3
1029 คำ
อรณีมองตามหลังของหลานสาวไปจนลับตา ก่อนจะหันมาประสานสายตากับแขกหนุ่มผู้หล่อเหลา
“ก็อย่างที่คุณเห็น ที่นี่อัตคัดมาก หลานสาวของฉันเลยต้องออกมาจากโรงเรียนทั้งๆ ที่ยังไม่จบ Grade 10 ด้วยซ้ำ แต่จะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเสาหลักของครอบครัวชิงตายไปเสียก่อนนี่”
“ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”
อรณียิ้มบางๆ พลางพินิจบุรุษต่างชาติตรงหน้าอย่างละเอียดลออ “คุณมาจากที่ไหนหรือคะ”
“ผมเป็นคนกรีกครับ”
“กรีก?”
“ครับ ผมเดินทางมาที่กรุงเทพฯ ครั้งนี้ก็เพราะต้องการจะซื้อที่ดินของคุณอรณีครับ”
สีหน้าของหญิงชรายังคงเจือจางไปด้วยรอยยิ้ม “จะซื้อเอาไปทำอะไรล่ะ ขายต่อเหรอ”
“ผมจะสร้างโรงแรมตรงนี้ครับ”
“ก็เข้าท่าดีนะ ตรงนี้คือใจกลางเมืองของกรุงเทพฯ คุณนี่ตาถึงไม่เบานะ”
“ขอบคุณครับ”
เนโลคลิสถ่อมตน ขณะหันไปรับแก้วน้ำเย็นฉ่ำจากมือเรียวเล็กของเข็มหอม
“ขอบคุณครับ”
“ดื่มให้หมดนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะคิดเงินคุณจริงๆ ด้วย” เข็มหอมทำเสียงดุ เนโลคลิสจึงอมยิ้ม และดื่มน้ำจนหมดแก้ว คนออกคำสั่งอมยิ้มหน้าบาน รับแก้วเปล่ามาถือเอาไว้
“คุณนี่ก็ขี้เหนียวไม่หยอกเลยนะ กลัวเสียเงินสิท่า”
“ออกไปเล่นข้างนอกก่อนไป หอม ย่าจะคุยธุระกับคุณเนโลคลิส”
“เนโลคลิส? ชื่อแปลกจัง ฉันชื่อเข็มหอมนะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
เด็กสาวแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ พร้อมกับยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อทักทาย เนโลคลิสลุกขึ้นยืน และสัมผัสกับมือนุ่มของคู่สนทนาอย่างสุภาพตามแบบบุรุษที่ถูกปลูกฝังเรื่องมารยาททางสังคมมาตั้งแต่เกิด
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ถ้าคุณไม่รีบร้อนอะไร เดี๋ยวคุณคุยกับคุณย่าเสร็จ ฉันจะพาเที่ยวรอบๆ บ้าน เอาไหม”
“หอม ย่าบอกให้ออกไปรอข้างนอกไงจ๊ะ”
“คุณย่า” เด็กสาวทำหน้าย่น เสียงอ่อย
“ย่าไม่ใจอ่อนหรอก ออกไปก่อน”
“ก็ได้ค่ะ”
เข็มหอมเดินออกไปจากห้องกว้างแล้ว อรณีจึงหันมาพูดกับแขกหนุ่มอีกครั้ง
“หลานสาวของฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
เนโลคลิสเลิกคิ้วสูงประหลาดใจกับคำถาม
“คุณฟังไม่ผิดหรอกค่ะ เข็มหอมเป็นยังไงบ้างคะในสายตาของคุณน่ะ”
แม้จะแปลกใจกับคำถามแต่เนโลคลิสก็ตอบออกไป “น่ารักสดใสดีครับ แม้ว่าภายใต้ความสดใสจะซ่อนความเศร้าหมองเอาไว้ก็ตาม”
อรณียิ้มพึงพอใจ “แล้วถ้าคุณจะเลือกผู้หญิงสักคนในชีวิต คุณจะชอบแบบเข็มหอมหรือเปล่าคะ”
เป็นอีกครั้งที่เนโลคลิสประหลาดใจ แต่เขาก็ระบายยิ้ม และตอบออกไปเหมือนเคย
“ใครๆ ก็ชอบผู้หญิงสดใสครับ อยู่ด้วยแล้วคงจะมีแต่เสียงหัวเราะ”
“นั่นสินะ ใครๆ ก็พูดเหมือนกันแบบนี้แหละ แต่ยังไม่มีผู้ชายคนไหนที่ฉันถูกใจเท่าคุณมาก่อนเลย คุณเนโลคลิส”
“คุณอรณีหมายความว่าอะไรครับ” เขางงจริงๆ
รอยยิ้มจากริมฝีปากแห้งผากจนน่าเวทนาของคุณอรณียิ่งทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจ
“ฉันน่ะอายุแปดสิบสี่แล้ว คงอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกไม่กี่ปี สิ่งเดียวที่ฉันเป็นกังวล ก็คืออนาคตของเข็มหอม”
เนโลคลิสฟังแล้วก็พอจะเข้าใจ หญิงชราคงต้องการให้เขายื่นมือเข้ามาอุปการะหลานสาวสินะ
“เงินที่จะได้จากการขายที่ดินผืนนี้จะสามารถทำให้หลานสาวของคุณอรณีใช้ได้ไปตลอดชีวิตครับ”
“ฉันไม่ได้ต้องการแค่นั้นหรอก”
“ครับ?”
“สมมติว่าถ้าฉันเกิดตายไปในปีสองปีนี้ เข็มหอมพึ่งอายุสิบหกแต่มีเงินเป็นพันล้านจากมรดกที่ดินผืนนี้ คุณคิดว่าฉันจะวางใจได้ยังไงที่ต้องปล่อยหลานสาวเอาไว้กับเงินก้อนโต ผู้ชายไม่ดีก็คงจะกระโจนเข้ามาใส่อย่างแน่นอน และด้วยอายุที่ยังน้อยของเข็มหอม คุณคิดหรือว่าจะรอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาพวกนี้ไปได้”
เนโลคลิสหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา “คุณอรณีคงต้องการให้ผมดูแลเรื่องเงินของเข็มหอม หลังจากซื้อที่ดินผืนนี้ไปแล้วใช่ไหมครับ ถ้าใช่ คุณอรุณีก็ไม่ต้องกังวลนะครับผมจะดูแลให้ดีที่สุด และจะช่วยคัดเลือกคนที่จะเข้ามาในชีวิตของเข็มหอมอย่างละเอียด ผมทำได้แน่นอนครับ”
“ฉันต้องการมากกว่านั้นค่ะ”
“ยังไงหรือครับ”
“ถ้าคุณอยากได้ที่ดินผืนนี้ คุณก็ต้องแลกด้วยการ...”
เนโลคลิสโน้มตัวออกไปข้างหน้าเล็กน้อย ตั้งใจฟังทุกพยางค์ที่จะหลุดรอดออกมาจากปากแห้งผากของคู่สนทนา
“รับเข็มหอมเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย”
“ห๊ะ?” เนโลคลิสได้ยินเสียงตัวเองครางแผ่วเบาด้วยความเหลือเชื่อ “คุณอรณีพูดอีกครั้งสิครับ ผมคิดว่าผมน่าจะหูฝาดไปเอง”
“ฉันต้องการให้คุณจดทะเบียนสมรสกับเข็มหอม”
คราวนี้ได้ยินชัดเจนเต็มสองหูเลยทีเดียว เขาไม่ได้หูฝาดไปเอง แต่เขาแค่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของหญิงชราหน้าตาซื่อๆ ตรงหน้าเท่านั้นเอง
“เพื่อแลกกับที่ดินทั้งหมดของสวัสดิกุล”
“เอ่อ ผมคิดว่าน่าจะมีการเข้าใจผิดกันนะครับ ผมมาที่นี่เพื่อเจรจาต่อรองซื้อขายที่ดินด้วยเงินครับ”
ชายหนุ่มพยายามควบคุมเส้นเสียงที่หลุดออกไปจากลำคอให้ราบเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ด้วยเงิน...” เสียงห้าวย้ำชัดเจนอีกครั้ง “ไม่ใช่ด้วยการเสียสละอิสรภาพของตัวเองครับ”
อรณียิ้มบางๆ นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยฝ้าขาวจ้องมองมา “ฉันไม่ได้ต้องการเงิน แต่ต้องการความมั่นคงให้กับเข็มหอม”
“งั้นผมก็คงทำให้คุณอรณีไม่ได้หรอกครับ” เนโลคลิสผุดลุกขึ้นยืน สีหน้าเย็นชาดุกระด้าง
- ผู้เขียน
