ตอนที่ 4
1012 คำ
“ถ้าคุณทำไม่ได้ คุณก็จะไม่มีวันได้ที่ดินผืนนี้ ฉันจะขายที่ดินผืนนี้ให้กับคนอื่นที่เขารับข้อเสนอจากฉันได้”
คนที่ลุกขึ้นยืนชะงักเท้าเล็กน้อย เอี้ยวตัวหันหน้ากลับมามอง “คุณอรณีแน่ใจได้ยังไงครับว่าผมจะดูแลเข็มหอมได้ บางทีผมอาจจะทอดทิ้งเธอหลังจากแต่งงานกันแล้วก็ได้ มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกครับ ทางที่ดีให้เข็มหอมเป็นคนเลือกผู้ชายของตัวเองดีกว่าครับ”
“ฉันมองคนไม่ผิดหรอก คุณไม่มีทางทอดทิ้งสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน”
“ผมไม่ใช่คนดี”
“แต่คุณคือคนที่ฉันเลือก”
“เอาล่ะ ผมขอตัวนะครับ แล้วผมจะให้เลขาติดต่อกลับมาหาอีกครั้ง ซึ่งผมหวังเอาไว้เป็นอย่างยิ่งว่าคุณอรณีจะเปลี่ยนใจขายที่ดินให้กับซาเวลลาสในเร็วๆ นี้นะครับ”
“เดี๋ยว ! ถ้าคุณก้าวออกไปจากที่นี่ โดยที่ไม่ได้ให้คำตอบที่น่าพอใจกับฉัน ที่ดินผืนนี้จะไม่มีวันเป็นของคุณ อย่าลืมนะคะว่าที่ดินตรงนี้คือขุมทอง แล้วก็ไม่มีที่ดินแปลงใหญ่แบบนี้ในเมืองหลวงอีกแล้ว”
เนโลคลิสขบกรามแน่น “ผมจะให้คนติดต่อกลับมาอีกครั้งครับ”
“ฉันจะขายให้กับคนอื่น ที่ไม่ใช่คุณ เชิญคุณกลับไปได้แล้วค่ะ”
เมื่อถูกขับไล่โดยไม่ไว้หน้าทำให้เนโลคลิสต้องคิดหนัก ที่ดินผืนนี้คือเป้าหมายอันหอมหวาน เพราะเขาคาดหวังว่ามันจะเป็นทำเลทองของ แบล็คดาร์กอน โฮเทลใต้การคุมบังเ**ยนของตัวเอง แต่มันบ้ามากที่เขาต้องมาเจอกับข้อเสนอที่น่าสะอิดสะเอียนแบบนี้
“ขอตัวครับ”
เขาตัดสินใจเดินออกมาจากห้องกว้างที่หญิงชรานั่งอยู่ ตลอดทางเดินสมองของเขากำลังเคร่งเครียดบิดเป็นเกลียวด้วยความสับสน เขาจะทำยังไงดีนะ ไอ้อยากได้ที่ดินก็อยากได้มาก แต่ถ้าจะให้มีเมียโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ เขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน
“โอ๊ะ...”
เสียงห้าวอุทานแผ่วเบาในลำคอ เมื่อด้านหลังถูกชนเข้ากับวัตถุนุ่มนิ่มซ้ำอีกครั้ง ซึ่งเขารู้ทันทีว่าเป็นใคร
“เดินหัดระมัดระวังหน่อยสิ เข็มหอม”
“ก็คุณเดินๆ อยู่แล้วหยุดทำไมกันล่ะ ฉันก็เบรกไม่ทันน่ะสิ” เด็กสาวรีบถอยออกห่าง และบ่นอุบ
“ว่าแต่คุณคุยธุระกับคุณย่าเสร็จแล้วใช่ไหม”
“อืม” เขาผงกศีรษะน้อยๆ หน้าตายังคงเคร่งเครียด จนเข็มหอมอดทักไม่ได้
“ทำไมหน้ายุ่งจังล่ะคะ ตอนมาไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”
เนโลคลิสกระแทกลมหายใจแรงๆ หรี่ตาแคบมองหน้าเด็กสาวอย่างหมั่นไส้ พลางคิดในใจ
‘ก็เพราะเธอนั่นแหละ ยายเด็กบ๊อง’
“ไม่มีอะไรหรอก”
“เหรอ งั้นก็ช่างเถอะ ฉันจะพาคุณดูบ้าน อยากดูไหมล่ะ”
“ไม่แล้วล่ะ ฉันจะกลับแล้ว ขอโทษด้วยแล้วกัน”
“อ้าว... ไหงเป็นงั้นไปล่ะ ฉันอุตส่าห์...” เด็กสาวพูดแค่นั้นก็หยุดพูด สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เนโลคลิสรู้สึกผิดเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียว
“ฉันไปล่ะ”
“ก็ได้ แต่ถ้าแวะมาใหม่ คุณห้ามปฏิเสธความตั้งใจของฉันนะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับไปอย่างนั้นเอง เขาเอื้อมมือไปดึงประตูรถให้เปิดออก และคงจะก้าวขึ้นไปแล้ว หากไม่มีรถหรูสีขาวสองคันวิ่งเข้ามาจอดใกล้ๆ เขาหันไปมองอย่างแปลกใจ
“ญาติของเธอหรือเปล่า เข็มหอม”
“ฉันกับคุณย่าไม่มีญาติตั้งแต่เงินหมดแล้วล่ะ”
“แล้วใครล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เข็มหอมส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้ชายวัยกลางคนที่ก้าวลงมาจากรถสีขาวคันแรก และผู้ชายวัยฉกรรจ์อีกคนที่ก้าวลงมาจากรถสีขาวคันที่สอง
“พวกคุณมาหาใครเหรอคะ”
“พวกเรามาหาคุณอรณีน่ะ จะมาติดต่อเรื่องซื้อขายที่ดิน”
เนโลคลิสได้ยินก็หูผึ่งในทันที
“พาพวกเราไปพบคุณอรณีหน่อยได้ไหมล่ะ สาวน้อยคนสวย”
เข็มหอมหัวเราะสดใส ผายมือเชื้อเชิญ “ได้ค่ะ งั้นเดินตามมาทางนี้เลยนะคะ”
“เข็มหอม” เนโลคลิสเรียกเอาไว้
“คุณกลับไปได้แล้วล่ะ ฉันมีแขกใหม่แล้ว”
เด็กสาวหันมาทำหน้าทะเล้นให้ ก่อนจะเดินนำแขกที่มาใหม่ไปตามทางเดินที่เขาพึ่งก้าวออกมา
เนโลคลิสหน้าเครียดเขม็งขึ้น รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาบีบที่หัวใจ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ากำลังต่อสู้กับอะไรอยู่ มันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาไม่อาจจะก้าวพ้นไปจากอาณาจักรของสวัสดิกุลได้
‘ฉันต้องการให้คุณจดทะเบียนสมรสกับเข็มหอม’
‘ถ้าคุณทำไม่ได้ คุณก็จะไม่มีวันได้ที่ดินผืนนี้ ฉันจะขายที่ดินผืนนี้ให้กับคนอื่นที่เขารับข้อเสนอจากฉันได้’
ถ้าคนพวกนั้นยินยอมรับข้อเสนอของคุณอรณีได้ ที่ดินผืนนี้รวมไปถึงเข็มหอมก็จะตกไปอยู่ในอุ้งมือของคนเหล่านั้น เขาไม่ควรสนใจ ไม่ควรจะคิดซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมนะ ทำไมถึงรู้สึกอึดอัดราวกับกำลังจะจมน้ำตายเช่นนี้
มือใหญ่ยกขึ้นเสยเส้นผมสีเข้ม ก่อนจะเลยลงมาลูบใบหน้าหล่อจัดแรงๆ ลมหายใจอันหนักหน่วงถูกผลักดันออกมาจากริมฝีปากหยักสวยปานอิสตรี
เขาควรจะทำยังไงดี?
มันเป็นคำถามที่มีคำตอบอยู่แล้ว เพราะในที่สุดร่างสูงใหญ่ของเนโลคลิสก็ก้าวกลับเข้าไปในทิศทางเดิม ท่ามกลางวงสนทนาตรงหน้า เสียงห้าวแข็งกระด้างของเขาก็ดังขึ้น
“ผมตกลงจะทำตามเงื่อนไขทุกอย่างครับคุณอรณี”
- ผู้เขียน
