บทที่ 4 : ยิ่งใกล้ ยิ่งหวั่นไหว (2)
1548 คำ
ทางด้านศรัณหลังจากกลับเข้ามาถึงห้องนอน ก็ล้มตัวลงบนเตียงพลางปิดเปลือกตาลงหมายจะหลับก่อนเวลาสักวัน เพราะปกติเขาต้องทำงานจนถึงดึกดื่นเที่ยงคืน เนื่องจากต้องรับผิดชอบงานในหลายหน้าที่พร้อมๆ กัน แต่ยังไม่ถึงนาทีเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงก็ดังขึ้น ชายหนุ่มเลยต้องเอื้อมมือไปคว้าอุปกรณ์สื่อสารก่อนจะกดรับสายเมื่อเห็นชื่อของคนโทรมาเป็นมือขวาคนสนิทของตน
“ท่านครับ”
“ว่าไง?”
ศรัณกรอกเสียงเรียบถามขณะที่ลุกขึ้นมานั่งอิงหัวเตียงไว้ในท่าสบายๆ ระหว่างรอฟังอีกฝ่าย
“ผมมีเอกสารของบริษัทจะให้ท่านเซ็นครับ”
“ก็ขนมาให้ฉันเซ็นที่นี่สิ”
เขาบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เมื่ออีกฝ่ายทำเหมือนไม่รู้งานไปได้ ทั้งที่ทำงานกับเขามานานหลายปี ที่ผ่านมาทุกครั้งที่มีเอกสารในส่วนที่เขาต้องเซ็น เทิดไทก็จะหอบมาให้เซ็นที่นี่เป็นประจำอยู่แล้ว
“ครับท่าน ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะเดินทางไปหาที่ผาตะวันนะครับ”
“อืม” ศรัณส่งเสียงตอบอีกฝ่ายในลำคอ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “ว่าแต่เรื่องที่ฉันให้ไปคุยกับผู้ใหญ่ ท่านว่ายังไงบ้าง”
“ทั้งสองฝ่ายไม่มีปัญหาครับ ท่านอนุญาตให้เลื่อนงานแต่งออกไปเป็นเดือนหน้าได้ครับ”
“อืม…ดี!” ศรัณกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยต่อ “ตอนนี้อิงครัตอยู่กับฉันที่ผาตะวัน เธอแกล้งปลอมตัวมาในซื่ออิงทิรา ถ้านายมาถึงก็อย่าตกใจไปล่ะ แกล้งเล่นไปตามน้ำก่อน เพราะฉันอยากให้เธอสารภาพออกมาด้วยตัวเอง”
คำบอกเล่าของเจ้านายหนุ่มทำให้เทิดไทตกใจสุดขีด ยิ่งกว่าโดนผีหลอก
“คุณอิงอยู่กับท่านเหรอครับ!”
“ก็เอ่อสิวะ! แล้วจะทำเสียงดังทำไมเนี่ย!”
“ท่านใจเย็นๆ นะครับ อย่าเพิ่งลงไม้ลงมือ หรือว่าทำอะไรเธอเลยนะครับ ถือเสียว่าผมขอร้องก็แล้วกันนะครับ”
เทิดไทรีบปรามเจ้านายไว้ด้วยน้ำเสียงร้อนรนพร้อมเอ่ยขอร้องอีกฝ่ายในประโยคท้ายด้วยความรู้สึกเป็นห่วงสาวน้อยขึ้นมาจับจิต ขณะเดียวกันหัวใจก็เต้นแรงเมื่อคิดว่าอิงครัตกำลังตกอยู่ในมือพญามารที่พร้อมจะบดขยี้เธอให้แหลกได้ทุกเมื่อ
“นี่นายเห็นฉันเลวถึงขนาดทำร้ายผู้หญิงได้ลงคอเลยหรือไงวะ ไอ้เทิดไท”
ศรัณคำรามถามเสียงลอดไรฟัน เมื่อกลายเป็นคนร้ายกาจในสายตาของลูกน้องคนสนิทไปเสียแล้ว
“ปะ…เปล่าครับ ผมก็แค่ไม่อยากให้ท่านทำกับเธอเหมือนคนอื่นๆ”
เทิดไทตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ พลางกลืนล้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต
การที่ได้ร่วมงานกันมานานเลยทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เจ้านายเกลียดที่สุดและให้อภัยไม่ได้คือการโกหก ซึ่งในอดีตเทิดไทก็เห็นกับตาตัวเองมาแล้วว่าเส้นทางชีวิตของคนที่บังอาจโกหกเจ้านายจบลงยังไง เพราะฉะนั้นเขาเลยไม่อยากให้สาวน้อยต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกันกับบุคคลอื่นๆ ในอดีตที่ถูกเจ้านายหนุ่มทำโทษ
“แค่นี้ใช่ไหม ที่จะคุย”
ศรัณถามเสียงขรึม โดยไม่ยอมตอบตกลงทำตามที่อีกฝ่ายได้ขอร้องเอาไว้ จนเทิดไทต้องถอนหายใจหนักๆ ออกมา เพราะทราบอยู่แล้วว่ายังไงเสียก็จะไม่มีวันได้รับคำตอบจากเจ้านายอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาควรทำตอนนี้คือรีบเดินทางไปผาตะวันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นั่นเอง
“ครับท่าน”
หลังจากวางสายจากลูกน้อง ชายหนุ่มก็โยนโทรศัพท์ลงข้างๆ อย่างหงุดหงิด ก็จริงอยู่ที่เขาเกลียดการโกหกเป็นที่สุด แต่จะให้ลงไม้ลงมือกับคนที่แอบรักมาตั้งแต่เด็กๆ ก็เห็นจะใช่เรื่อง
……………………………………………..
เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น ปลุกคนที่กำลังฝันดีอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มสะดุ้งตื่น มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดหูไว้ทั้งที่ยังไม่ลืมตาพร้อมกับทำท่าจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกหน แต่เสียงนั้นก็ทวีความถี่และรัวแรงขึ้น จากที่มีแค่เสียงเคาะก็เริ่มมีเสียงร้องเรียก จนคนที่ตั้งใจจะหลับต่อไม่สามารถข่มตาหลับได้อีกต่อไป
“อิงตื่นหรือยัง อิง!”
ความง่วงที่กำลังเล่นงานอย่างหนักทำให้สติของสาวน้อยยังไม่เต็มร้อย ร่างอรชรขยับตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ ปรับสายตาให้เข้ากับความสว่างรำไรที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง จากนั้นร่างอรชรก็คลานลงจากเตียงอย่างเชื่องช้า
ดวงตากลมโตฝืนเพ่งมองไปยังนาฬิกาบนหัวเตียงทั้งที่ตาพร่ามัวเต็มที แต่แล้วก็ต้องรู้สึกตกใจ ก่อนจะบ่นพึมพำด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“โอ๊ย…มาเรียกทำไมตอนตีห้าเนี่ย!”
ด้วยความที่เป็นคนไม่ชอบตื่นเช้า พอถูกปลุกตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้สาวน้อยก็เลยเกิดอาการหงุดหงิดไม่อยากตื่นมาเปิดประตูสักเท่าไหร่ หากว่าที่นี่เป็นคฤหาสน์ในเมืองกรุงเธอจะอุดหูไว้ไม่ยอมตื่นมาเปิดประตูเด็ดขาด! เสียอารมณ์คนกำลังหลับฝันดี
“อิง! คุณได้ยินผมไหม เปิดประตู!”
“ค่ะ…กำลังมาค่ะ”
เสียงหวานส่งเสียงบอก ขณะเดินอ้อยอิงมาที่ประตูทั้งที่ไม่อยากจะลุกจากที่นอนเลยสักนิด
“นี่แม่คุณ จะหลับกินบ้านกินเมืองหรือไง ตะวันจะโผล่ข้ามหัวแล้ว”
ถึงแม้ในใจจะกำลังรู้สึกขุ่นเคืองที่ถูกประชดแดกดันสักแค่ไหน แต่กระนั้นสาวน้อยก็ยอมเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น ทั้งที่ใบหน้างามยับยุ่ง ตอนนี้สาวน้อยไม่สนแล้วว่าหัวเธอจะยุ่งเหยิงแค่ไหน เวลานี้เธอไม่สนใจที่จะต้องทำตัวเองให้ดูดีในสายตาใคร สิ่งเดี่ยวที่เธอรับรู้ในหัวตอนนี้คือความรู้สึกง่วงนอนแบบสุดๆ และพร้อมจะหลับต่อได้ตลอดเวลา
ใจหนึ่งอิงครัตก็อยากจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเหมือนกัน แต่ด้วยลักษณะบ้านที่ทำจากไม้ทั้งหลังแถมยังเล็กกะทัดรัดพอมีอะไรดังนิดดังหน่อยเสียงก็ทะลุไปทั่วทั้งหลังแล้ว ฉะนั้นเธอเลยตัดสินใจที่จะเดินมาเปิดประตู เพราะมันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
“อิง! นี่คุณยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ”
เสียงทุ้มดุที่ได้ยินหลังจากเปิดประตูออกมา ทำให้เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งโหยง ความง่วงที่มีอยู่เต็มเปรี่ยมเมื่อตะกี้แทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง
“เมื่อคืนผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าเราจะไปตลาดกันตั้งแต่เช้า”
ศรัณเอ่ยถามพลางกวาดสายตามองใบหน้างามใสอ่อนเยาว์ที่ตอนนี้บูดบึ้งเล็กน้อย ผมยาวที่ถูกปล่อยทิ้งลงเต็มหลังเข้าทรงที่เห็นเมื่อตอนกลางวันบัดนี้พันกันยุ่งเหยิง ดวงตากลมโตปรืออย่างคนง่วงนอนจัด แต่แลดูเซ็กซี่น่ามองจนไม่อยากถอนสายตาออกไปไหน
“แต่นี่มันเพิ่งจะตีห้าเองนะคะนายอำเภอ ยังไม่เช้าเลย”
สาวน้อยเถียงด้วยน้ำเสียงอู้อี้ไม่อยากจะทำตาม ส่งผลให้คนตัวใหญ่ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ย
“แต่สำหรับคนที่นี่มันสายมากแล้ว รีบไปอาบน้ำแต่งตัว ผมให้เวลาสิบนาที”
‘แต่สำหรับฉันเวลานี้เขาเรียกว่ายังไม่สว่างต่างหากละคะ!’
อิงครัตอยากจะเถียงออกไปดังๆ แต่สิ่งที่สามารถเปล่งออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มได้ตอนนี้ต้องเบาและนุ่มนวลที่สุด เพื่อที่จะไม่ให้ไปกระตุกต่อมอารมณ์โมโหของใครตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้
“สิบนาทีใครจะไปอาบน้ำแต่งตัวทันละคะนายอำเภอ”
อิงครัตบอกออกไป เพราะเขาควรรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง และเธอก็หวังว่าเขาจะเข้าใจ แต่เปล่าเลย
“ทำไมจะไม่ทัน ตัวก็เล็กแค่นี้จะใช้เวลาอะไรหนักหนากันเชียว”
ชายหนุ่มเอ่ยพลางใช้สายตาคมกริบกวาดมองเรือนร่างอรชรในชุดเสื้อนอนสายเดี่ยวเนื้อผ้าบางเบานุ่มนิ่มสีขาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยที่อีกฝ่ายยืนนิ่งเป็นหินด้วยอาการหายใจไม่ทั่วท้อง ใบหน้างามค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองนั้นลืมใส่เสื้อคลุมทับอีกแล้ว
‘สองครั้งแล้วนะยายอิง ทำไมถึงได้สะเพร่าแบบนี้นะ’
“ถ้าสิบนาทีคุณยังอาบน้ำแต่งตัวไม่เสร็จ ผมจะเข้าไปช่วยเอง”
เสียงเรียบแต่แววตาเอาจริงคู่นั้นทำให้คนฟังต้องรีบดันประตูปิดพร้อมกับหมุนตัววิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว โดยไม่คิดจะยืนเถียงกับเขาต่อให้เสียเวลา ส่งผลให้ริมฝีปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มออกมาอย่างพอใจ
…………………….………………………….
- ผู้เขียน
