ตอนที่ 3 ท้าทาย 1
1220 คำ
บทที่ 3 ท้าทาย
“ลูกไปแกล้งอะไรพี่เขาอีก” ทันทีที่ร่างมารดาเดินเข้ามาหลังจากรับสายใครสักคน คงจะรู้เรื่องที่เธอไปทานข้าวกับครอบครัวนู้นเมื่อวาน แต่ไหงเดินมาถามว่าเธอไปแกล้งอะไรผู้ชายตัวโตแบบนั้น เขาไม่ใช่เด็กๆ ซะหน่อย “เรายืนยันหนักแน่นไม่อยากแต่งงาน จะขอถอนหมั้นอย่ามาหลอกม๊าเลยว่าแกตกหลุมรักพี่เขา” สายตาดุๆ ทำเอาพรพิชชายิ้มขำ
“หนูก็จะไปจีบพี่เขาจริงๆ นี่” อันนี้เธอไม่ได้พูดเล่น สบตามารดาอย่างแน่วแน่
“ไอ้หลอกให้เขารัก แล้วจะทิ้งเขาทีหลังนะหรอระวังเถอะคนที่เจ็บจะเป็นตัวเอง” สมกับที่เลี้ยงเธอมา พรพิชชามองหน้ามารดายิ้มๆ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เพราะที่ม๊าพูดมาคือสิ่งที่เธออยากจะทำ แต่ประโยคหลังจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน
หลังจากทานข้าวเสร็จพรพิชชาก็ตรงมาที่ร้านอาหาร ช่วงเช้าช่วยที่ร้านเตรียมที่จะเปิดในช่วงสิบโมงเช้า และวางแผนกับเพื่อนเรื่องที่เธอจะไปโปรยเสน่ห์ใส่ผู้ชาย ความมั่นใจให้แค่ห้า แต่ความมั่นหน้าเธอได้เต็มสิบมาตลอดถึงจะไม่เคยจีบผู้ชายแต่เธอก็ศึกษามาพอสมควรการที่เราจะทำให้คนคนหนึ่งชอบเรามันคงไม่ใช่เรื่องยากเกินฝีมือเธอคนนี้หรอก กล้าเมินคู่หมั้นแบบเธองั้นหรอ หึ! อย่าได้หวังจะได้เสพสุขกันเลย
“พี่พายคะ มีคนมาขอพบค่ะ” เด็กเสิร์ฟหน้าร้านเดินมาหาเจ้านายสาวที่ห้องครัว พร้อมกับแจ้งจุดประสงค์ของลูกค้า
ถึงจะได้กลิ่นตุๆเมื่อมีคนมาขอพบเจ้านายของเธอเเต่ยังไงก็ขัดลูกค้าไม่ได้ พรพิชชาขมวดคิ้วแต่ก็พยักหน้าเข้าใจหลังจากพนักงานเดินออกไปแล้วจึงได้เดินออกไปตั้งแต่เปิดร้านมาไม่เคยมีใครขอพบเขาแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว พอเดินมาถึงโต๊ะที่ว่าก็ยกมือสวัสดีลูกค้าสาวสวยทั้งสามด้วยไมตรีจิต
แต่ไร้คนตอบกลับมา....
“หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่เรื่องน่าอายๆ แบบนั้นไม่รู้หรอว่าไม่ควรทำ” ยังไงผู้หญิงตรงหน้าก็ต้องว่าให้เธอ ไม่ใช่เธอจะใครคงไม่ได้ด่าเพื่อนที่มาด้วยกันหรอก เพราะไม่รู้ว่าลูกค้าสาวสวยทว่าเชิดหยิ่งตรงหน้าพูดให้ตัวเองหรือเปล่าเลยได้แต่ปั้นยิ้มอยู่ จนเธอพูดมาอีกครั้งนั้นแหละมันค่อยแจ่มแจ้ง “ฉันว่าให้เธอนั้นแหละนังหน้าด้าน”
“คุณเป็นใคร” ฉันไม่รู้จักหล่อนด้วยซ้ำมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉันแบบนี้ไม่ทราบ
“เป็นเมียคุณธามไง” ผู้หญิงตรงหน้าฉันเธอยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้ามากระซิบข้างหูฉันพอให้ได้ยินกันสองคน
“เมียที่จะไม่ได้แต่งหรอ” พอรู้ว่าคนตรงหน้าฉันเป็นใครก็พอจะเดาออกเรื่องที่หล่อนบุกมาถึงที่ร้าน ถึงจะแปลกใจเพราะสถานะคู่หมั้นฉันพึ่งจะเปิดเผยได้ไม่นานเมียที่เขาซ่อนไว้ก็ตามมาอาละวาดถูกซะด้วย “หยุดนะ”
มือขาวตะปมแขนของอีกคนไว้ทัน มาหาเรื่องกันไม่ว่าแต่จะมาทำให้ลูกค้าเธอแตกตื่นนั้นอย่าหวัง พรพิชชาถือโอกาสนั้นลากผู้หญิงคนนั้นออกมาเคลียร์หน้าร้าน
พรึ่บ!
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน เสนียดความหน้าด้านของแกจะมาติดตัวฉันเอา” ทั้งน้ำเสียง สีหน้าเผยความดูถูกเหยียดหยันออกมาเต็มที่ พรพิชชาสะบัดแขนออกจากมืออยากจะสวนกลับไปว่าอยากจับตายแหละ
“ปกติเมียเก็บฉันว่าควรซ่อนให้ดีที่สุดนะ โผล่หัวมาแบบนี้ไม่กลัวตกกระป๋องเอาหรอ” ไม่พูดพร่ำพรพิชชาที่คันปากมานานก็เปิดประเด็นตาม สายตาคมมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง กล้ามากที่มาหาเรื่องเธอที่นี้
“คนอย่างแกจะทำอะไรฉันได้ คู่หมั้นที่พึ่งโผล่หัวมาอีกอย่างคุณธามเขาก็ไม่ได้รู้สึกพิสวาสกับเธอ คิดจะได้แต่งกับเขาจริงๆ ละสิ ฝันหวานไปแม่หนู” สายตาแสดงออกมาเต็มที่ว่าดูถูกคนตรงหน้า และเธอก็มั่นใจว่าคุณธามของเธอไม่ต้องการงานแต่งงานที่ผู้ใหญ่จัดการให้ในครั้งนี้
“ลองดูกันมั๊ย ว่าฉันหรือเธอที่จะได้แต่ง”
“ฉันมาที่นี้ เพื่อบอกให้หล่อนถอนหมั้นดีๆ ซะ ไม่งั้นฉันไม่มั่นใจว่าตัวเองจะเผลอทำอะไรแปลกๆ ลงไป”
ประโยคพวกนั้นเต็มไปด้วยคำขู่ สายตาอวดดีนั้นยิ่งทำให้พรพิชชาอยากกลั้วหัวเราะออกมา เธอชอบนักที่มีคนมาพูดแบบนี้ อย่างน้อยอีตาบ้านั้นก็มีคนรักเขาจริง ....หรือเปล่า
“อย่ายุ่งกับคุณธาม ฉันเตือนเธอแล้วนะ” พูดเสร็จก็สะบัดก้นเดินออกไป พรพิชชายืนมองผู้หญิงที่เอาแต่ขู่เธอฟ่อๆ เหมือนจงอางหวงไข่ แต่นี้มันชะนีหวงผัวชัดๆ
“เหอะ อย่ายุ่งกับคุณธาม ฉันเตือนเธอแล้วนะ” ใบหน้าสวยหันไปตามเสียงเล็กเสียงน้อยที่พูดเลียนแบบยัยจงอางเมื่อกี้ได้เหมือนเป๊ะ “น่ากลัวมั๊ยล่ะ”
“หรือจะเป็นแฟนเขาจริงๆ”
“โนๆ ฉันมั่นใจว่าแค่ชะนีที่ได้เงินจากเขา”
“แกมั่นใจหรอ”
“ถึงแม้คุณธามของแกจะเย็นชา เลือดเย็นแค่ไหนสเปคของเขาก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้ เขาไม่น่าจะรสนิยมต่ำแบบนี้นะ”
ที่เพื่อนพูดมามันก็ถูกอีกนั้นแหละ
“ฉันมาขอพบคุณนักรบค่ะ” พนักงานที่ล็อบบี้มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก ท่าทางตะกุกตะกักทำให้สายตาที่อยู่หลังแว่นตาดำมองตามอย่างสงสัย “ฉันมาขอพบคุณนักรบค่ะ” จนเธอย้ำอีกครั้งพนักงานคนนั้นถึงหันไปต่อสายหาใครบางคน
“ขอโทษจริงๆ นะคะ ท่านไม่สะดวกค่ะพอดีติดลูกค้าคนสำคัญ” พนักงานหันมาพูดเสียงสั่น
“อ้อค่ะ” พรพิชชากำถุงในมือแน่น กล้าปฏิเสธที่จะให้เธอเข้าพบงั้นหรอ
“ว้ายคุณคะเข้าไม่ได้นะคะ” ถึงคราชีวิตพนักงานอย่างเธอหาไม่แล้ว เมื่อผู้หญิงตรงหน้าเดินสับขาฉับๆ ตรงไปที่ห้องท่านประธาน
พรพิชชากวาดตามองป้ายชื่อติดไว้หน้าห้องก็ต้องยกยิ้ม เธอก้าวขาเร็วๆ เปิดประตูพรวดพราดเข้าไปแบบไม่ขออนุญาตคนที่อยู่ข้างในก่อน
“ว้าย คุณธามคะ!” ด้วยความตกใจที่ตัวเองอยู่ในสภาพไม่เหมาะสมและผู้ชายตรงหน้าเคร่งเรื่องวางตัวต่อหน้าพนักงานมาก เธอจึงตกใจลุกออกจากตักแกร่งรีบคว้าเสื้อตัวบางมาปิดเต้าอวบไว้แม้มันจะปิดไม่มิดก็ตาม
ส่วนคนที่อยู่ในสภาพชุดทำงานหลุดลุ่ย ไทป์คลายออกมายับยู้ยี้ กระดุมเสื้อถูกปลดเกือบทุกเม็ด ผมเผ้าไม่ได้ทรง สายตาเย็นๆ ตวัดไปมองคนไร้มารยาททันที
- ผู้เขียน
