"หายเหนื่อยหรือยัง" ฟรานเชสโกแตะริมฝีปากลงขมับเบาๆ
ดารินค่อยๆ ลืมตาขึ้น พยุงตัวเองลุกขึ้นจากอ่างจากุชชี่ฟรานเชสโกรีบตามประคองไม่ห่าง
"ฉันไม่เป็นไร" หญิงสาวเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวสีขาวมาพันรอบอกอวบก่อนเดินออกจากห้องน้ำทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้อ่อนไหวไปกับสัมผัสของเขาแบบนั้น ส่วนฟรานเชสโกที่ยังไม่ได้อาบน้ำรีบไปจัดการตัวเองแล้วเดินออกมาข้างนอก
"รอก่อน" เขาบอกคนที่แต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกำลังจะเดินออกจากห้อง หญิงสาวสวมเป็นชุดสบายๆ สีชมพูที่เป็นได้ทั้งเสื้อและกระโปรงในตัวอย่างเดรสตัวยาวผ้ายืด
ดารินหันมามองสบกับสายตาคมที่คราวนี้ไม่ได้ดุอย่างเช่นทุกครั้ง เธอจึงถอยกลับมานั่งรอที่โซฟา
ฟรานเชสโกรีบปลีกตัวไปใส่เสื้อผ้า หยิบอะไรได้ก็นำมาใส่ลวกๆ ซึ่งปกติแล้วเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเนี้ยบพอสมควร แต่เวลานี้เกิดนึกเห็นใจคนรอ
มันเลยเวลามื้ออาหารมามาก เขาพอจะเข้าใจอาการคนท้องว่าดารินคงหิวข้าว ไม่แน่เจ้
