มาเฟียจองจำรัก

ตอนที่ 8 สถานการณ์ตึงเครียด

ฟรานเชสโกออกไปข้างนอกเพราะมีงานด่วน กลับเข้ามาอีกทีเมื่อตอนหนึ่งทุ่มถึงเวลาอาหารเย็นพอดี

โซเฟียเข้าครัวทำเมนูโปรดของดาริน และยังทำให้ฟรานเชสโกด้วยเมื่อจำได้ดีว่าในอดีตลูกชายชอบทานเมนูไหนเป็นพิเศษ

ฟรานเชสโกไม่ทานอาหารไทยเลย แต่กับดารินลูกสาวชอบทานอาหารไทยมาก อาหารมื้อนี้จึงถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ส่วนเธอทานได้ทั้งสองอย่างจึงได้นั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงกลาง

ซ้ายมือมีดารินกำลังนั่งทานข้าวเงียบๆ ขวามือมีฟรานเชสโกกำลังนั่งกอดอกดูอาหาร เขาไม่ได้ทาน เพราะไม่ไว้ใจใครถึงเป็นแม่ตัวเอง ในอดีตเคยทิ้งเขาทำไมจะฆ่าเขาไม่ได้

โซเฟียได้แต่นึกโทษตัวเองในใจ ก่อนจะมองลูกชายนั่งทานอาหารที่แม่บ้านของเขาเป็นฝ่ายทำให้ เวลาเท่านั้น..เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์

"เดี๋ยวแม่ไปเอาวุ้นมะพร้าวมาให้นะริน" เธอรู้ว่าดารินโปรดปรานเมนูวุ้นมะพร้าวมากที่สุด ส่วนฟรานเชสโกไม่ชอบของหวานอยู่แล้ว

พื้นที่ตรงนี้จึงเหลือเพียงคนทั้งสองที่ยังคงนั่งทานข้าวเงียบๆ ไม่พูดไม่จากัน ชายหนุ่มชำเลืองมองไปยังฝั่งทางนั้นเล็กน้อยก็ยังเห็นดารินตั้งใจทานอาหาร

"อร่อยไหม" น้ำเสียงห้วนๆ ที่เปล่งออกมาทำลายบรรยากาศความเงียบทำให้หญิงสาวชะงักมือที่กำลังจะตักน้ำซุปในแกงจืดขึ้นทาน ก่อนจะเอาช้อนแตะริมฝีปาก ปล่อยความอร่อยจากการเคี่ยวกระดูกหมูและความหวานของผักลงคอ ไม่ตอบคำถามที่อีกคนถาม

ฟรานเชสโกขบกรามแน่น ถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดที่ดารินยังคงนิ่งเฉย หูหนวกหรือไงถึงไม่ได้ยินที่เขาถาม หรือเป็นใบ้ไปแล้วไง แบบนี้ลูกเขาจะพูดเป็นไหมในเมื่อแม่ไม่ปริปากพูดสักคำ

หญิงสาวรวบช้อนเมื่ออิ่มแล้ว ขณะนั้นของหวานก็มาถึง

"คนท้องไม่ควรกินหวานมาก" ฟรานเชสโกรีบเตือนทันที เขาควรให้ดารินได้กินแต่อาหารที่มีประโยชน์ลูกเขาจะได้มีน้ำหนักที่ดี ซึ่งไม่ใช่เพราะแม่กินของหวานแบบนี้

"แม่ไม่ได้ใส่น้ำตาลเพิ่มน่ะฟราน แม่เอาความหวานจากน้ำมะพร้าว" โซเฟียบอกลูกชายที่ดูจะกังวลอาหารการกินของดารินต่อลูกในท้องที่จะได้รับ แต่เธอก็พยายามระวัง

ฟรานเชสโกไม่แสดงท่าทีอะไรเพิ่มก่อนจะตักอาหารขึ้นทานไปเรื่อยๆ พอแม่มานั่งลงตรงกลางจึงทำให้เขาไม่เห็นเลยว่าดารินกินแล้วเป็นอย่างไรบ้าง

"กินข้าวเสร็จแล้วต้องกินยาด้วย" เขาเอ่ยขึ้นกลายๆ นั่นจึงทำให้คนเป็นแม่หันมาพยักหน้ารับทราบ

"แล้วยาอยู่ที่ไหน ลูกพาดารินไปฝากท้องมาแล้วเหรอ"

"อยู่บนห้อง เดี๋ยวผมเอาให้เธอกินตอนขึ้นนอน"

"แม่คะหนูขอนอนกับแม่นะคะ"

ฟรานเชสโกชะงักเมื่ออีกฝ่ายว่าอย่างนั้น หมายความว่าดารินจะไม่นอนห้องของเขาแล้วลงมานอนกับแม่ด้านล่างอย่างนั้นเหรอ

"เธอต้องขึ้นไปนอนกับฉัน" ฟรานเชสโกสรุปเอาเอง เขาไม่ต้องการให้ใครมาออกความเห็น คำพูดของเขาคือเด็ดขาดเท่านั้น

"หมอบอกว่าคนท้องไม่ควรเดินขึ้นลงบันไดบ่อยๆ ค่ะแม่" ดารินส่งสายตาอ้อนวอนให้แม่ช่วยเธอหน่อย เธอไม่อยากขึ้นไปนอนกับเขาจริงๆ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากสนทนา ไม่อยากได้แม้กระทั่งกลิ่น จะทนอยู่จนคลอดลูกให้เขาก็ไม่รู้จะทนได้สักกี่วัน

โซเฟียได้แต่นั่งก้มหน้า ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างลำบากใจ เธอมีคดีติดตัวไม่กล้าออกความคิดเห็นอะไรมาก

หากเธอเข้าข้างดารินลูกชายคงจะรื้อฟื้นเรื่องราวในอดีต แต่หากเข้าข้างลูกชายดารินคงไม่ได้รับความเป็นธรรม

"แม่คะรินอิ่มแล้วค่ะ งั้นรินขอตัวเข้าห้องเลยนะคะ" ดารินเอ่ยจบลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าห้องแม่ตัวเอง เพราะหากอยู่ตรงนี้นานมันต้องมีข้อสรุปอื่นแน่ๆ จึงชิ่งหนีมาก่อน

ฟรานเชสโกวางส้อมกับมีดที่ใช้ตัดสเต๊กลงในจานหมายจะเดินตามดารินไปคุยกันให้รู้เรื่อง ทว่ากลับถูกคนเป็นแม่เรียกเอาไว้เสียก่อน

"ฟรานลูก!"

"ดารินต้องไปนอนข้างบนกับผม!" ฟรานเชสโกหันมาบอกแม่ตัวเองเสียงเข้ม พร้อมทั้งสายตาที่ยังคงคาดโทษความผิดของแม่ตัวเองเอาไว้ พอเห็นโซเฟียไม่ตอบอะไรเขารีบเดินไปทางห้องแม่ทันที

ก่อนจะจับลูกบิดประตูแล้วเปิดออกเมื่อพบว่ามันไม่ได้ล็อก แล้วแทรกตัวเข้าไปในนั้นก่อนจะปิดประตูลง แต่คราวนี้เขาเป็นฝ่ายกดล็อกเสียเอง

เดินไปทางห้องน้ำเมื่อได้ยินเสียงของน้ำตกกระทบลงพื้น จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ดารินที่เพิ่งกินข้าวเสร็จมาหมาดๆ

เขาว่ากันว่าหลังกินข้าวห้ามอาบน้ำทันทีเพราะจะส่งผลเสียต่อสุขภาพ ดารินช่างไม่รู้เรื่องอะไรบ้างเสียเลย แบบนี้เขาจะปล่อยให้อยู่ที่บ้านกับแม่เขาได้อย่างไรกัน!

เขายอมรอจนหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำเพราะไม่อยากขัดจังหวะ มองคนที่อยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบอกอวบ มิน่าทำไมพักหลังๆ เขาถึงสัมผัสได้ว่าหน้าอกของดารินใหญ่ขึ้นมาก สาเหตุเพราะเธอท้องนี่เอง

ดารินเห็นหน้าคนที่เสียมารยาทเข้ามาในห้องของเธอและแม่หญิงสาวหน้าบึ้งทันที ยกมือขึ้นขยุ้มปมผ้าขนหนูแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง จังหวะที่เธอดึงผ้าเช็ดตัวออกคนไม่มีมารยาทกลับเดินเข้ามาเสียอย่างนั้นทำให้ดารินต้องทำมันอย่างทุกลักทุเลที่จะปิดบังรูปร่างจากสายตาของเขา

ฟรานเชสโกเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเมื่อเห็นอีกคนทำเป็นอาย แต่ดารินจะอายทำไมเขาเห็นเธอมาทุกซอกทุกมุม ขี้แมลงวันอยู่ตรงจุดสงวนยังคงติดตาเขาอยู่เลย

"ฉันมาชวนไปนอนด้านบนด้วยกัน" ฟรานเชสโกเอ่ยในสิ่งที่เขาตั้งใจเดินตามมาเพื่อพูดคุยกับดารินให้เข้าใจ และหวังได้รับคำตอบที่เป็นไปในทิศทางที่เขาคิด

ดารินส่ายหน้าพรืด "ฉันจะนอนกับแม่"

"แต่ยาอยู่ห้องข้างบน เธอต้องกินยาก่อนนอน" นี่ก็ดื้อไม่รู้เรื่อง ตัวคนเดียวเสียเมื่อไหร่ แบบนี้ลูกเขาจะมีสุขภาพดีไหมแม่ละเลยขนาดนี้

ดารินไม่สนเดินไปนั่งบนเตียงนอนแล้วทำท่าจะนอนลง

"ดารินอย่ามาดื้อนะ" ฟรานเชสโกเดินตาม ดารินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหัวทำให้เขายิ่งโมโหสุดๆ

"ดาริน"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ฟรานเชสโกหันไปมองทางประตูก่อนจะเดินไปกระชากให้เปิดออกก็เห็นหน้าแม่ตัวเอง

โซเฟียก้าวเข้ามาในห้องด้วยความเป็นห่วงทั้งฝั่งของฟรานเชสโกและของดาริน ความเงียบของคนบนเตียงทำให้เธอต้องคุยกับฟรานเชสโกให้เข้าใจ

"ให้เวลารินหน่อยนะฟราน"

ชายหนุ่มขบกรามแน่น ถอนหายใจออกมาแรงๆ เมื่อไม่มีทางเลือกก็ต้องกลับไปเอายามาให้หญิงสาวกิน พอกลับลงมาเขาเห็นดารินลุกนั่งเอาแผ่นหลังพิงหัวเตียงแล้ว

ฟรานเชสโกอ่านฉลากยาที่หมอจัดให้ก่อนจะแกะออกจากแผงแล้วยื่นให้กับหญิงสาวพร้อมน้ำเปล่า แต่พอดารินไม่รับเขาจำต้องส่งให้แม่ตัวเองทำแทนแล้วถอยออกมามองอยู่ห่างๆ

ดื้อ!

ดื้อมาก! แล้วแบบนี้ลูกเขาจะดื้อเหมือนดารินหรือเปล่าก็ไม่รู้

ดารินรับน้ำกับยามาทานก่อนจะยื่นแก้วเปล่ากลับคืนให้แม่ โซเฟียรับมันมาไว้ในมือแล้วหันไปมองหน้าลูกชายตัวเอง

ฟรานเชสโกจำต้องยอมเดินออกมาจากห้องเมื่อเสร็จภารกิจในวันนี้ จากนั้นเดินกลับขึ้นด้านบน เข้าไปอาบน้ำเพื่อระบายความคุกรุ่นในใจให้สงบลง

ความเครียดจากทั้งงานและพฤติกรรมของดารินส่งผลให้เขาต้องเดินไปหยิบเบียร์สักกระป๋องในตู้เย็นออกมาดื่มจะได้นอนหลับสบาย แต่นอนไปนอนมามันก็ไม่หลับสักทีเมื่อสิ่งที่เคยมีทุกวันหายไป

ร่างบอบบางของใครบางคนที่ได้เข้านอนและตื่นขึ้นมาพร้อมกันทุกวันคราวนี้ไม่มี ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมๆ ของยาสระผมที่ส่งกลิ่นออกมาอยู่เป็นระยะ

ฟรานเชสโกพลิกตัวนอนตะแคงข้างข่มตาตัวเองให้หลับ แต่มันไม่สำเร็จสักทีเมื่อผ่านมาเป็นชั่วโมง เขาจึงได้เอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู

โพสต์แรกที่เขาเจอก็คือภาพของนาธานที่ถ่ายรูปเมียแล้วโพสต์ลงโซเชียล แคปชั่นดูมีความสุขมาก ไม่เคยมีเมียหรือไงกันเห่อจริง!

ส่วนลอฟท์นี่ไม่ต้องพูดถึงครอบครัวแฮปปี้สุดๆ มีทั้งพ่อ แม่ และลูก ไปไหนก็หิ้วทั้งสองคนไปด้วยอะไรมันจะขนาดนั้น

แต่แบบนี้..หากลูกของเขาเกิดมาก็คงจะมีแค่เขาและลูกสองคน แล้วหากวันหนึ่งลูกถามขึ้นมาว่าแม่ของแกไปไหนเขาจะทำอย่างไรดี

ยิ่งคิดยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่กับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ก่อนจะเดินไปยังตู้เย็นแล้วหยิบเบียร์อีกสิบกระป๋องออกมานั่งกินจะได้ไม่ต้องคิดถึงเรื่องพวกนี้