มาเฟียจองจำรัก

ตอนที่ 7 ทำไม่ลง

@คฤหาสน์ฟรานเชสโก

ร่างบอบบางถูกวางลงบนเตียงนอนอย่างเบามือก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศให้ทำงานเบาๆ เขามักเจอดารินนอนหนาวสั่นบ่อยครั้งจึงไม่ได้เปิดเย็นมากถึงแม้เขาจะร้อนขนาดไหน

ยาที่เขานำมาจากโรงพยาบาลเมื่อหมอจัดเอาไว้ให้เขาเดินไปหยิบมันมาไว้ตรงหัวเตียง อาศัยจังหวะช่วงที่ดารินกำลังหลับออกไปคุยกับแม่ด้านล่าง

ฟรานเชสโกเดินลงมาถึงห้องรับรองก็เจอกับแม่ที่นั่งรออยู่ เขาเดินไปนั่งลงโซฟาราคาเจ็ดหลักตัวตรงข้ามก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ห้าง

"ดารินเป็นอย่างไรบ้างฟราน" โซเฟียที่มาถึงทีหลังถามด้วยความเป็นห่วง

"เธอหลับ ผมมีอะไรอยากคุยกับแม่"

โซเฟียพยักหน้า "ได้เลย แม่สัญญาว่าหากฟรานอยากรู้อะไรแม่จะเล่าให้หมด ฟรานถามแม่มาได้เลย"

"ผมไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว ผมให้แม่มาอยู่ที่นี่ คอยเลี้ยงลูกช่วยดารินอย่าคิดเป็นสิ่งอื่นใด"

โซเฟียรู้สึกปวดใจกับประโยคของลูก ทว่าเธอเป็นคนเลือกที่จะทำแบบนี้ต้องยอมรับชะตากรรม

"แต่ดารินไม่ต้องการท้องนะลูก ลูกก็ได้ยินแล้วนี่ฟราน แม่อยากให้เราลองคิดดูใหม่อีกที"

"แต่ผมอยากเลี้ยงเขา ผมทำให้เขาเกิดมาแล้วต้องรับผิดชอบ!"

"แต่การที่ฟรานต้องรับผิดชอบเขามันก็หมายถึงดารินต้องอุ้มท้อง ช่วงนี้ดารินอาจต้องสูญเสียชีวิตส่วนตัวไปทั้งที่รินเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย ถ้าฟรานต้องการให้แม่ชดใช้แม่จะทำให้"

"ผมให้แม่ชดใช้แน่ไม่ต้องห่วง ขั้นแรกแม่ต้องทำให้เธอล้มเลิกความคิดที่จะเอาลูกผมออก แล้วยอมอยู่ด้วยกันที่นี่ แต่ถ้าผมจับได้ว่าแม่กับดารินรวมหัวกันที่จะพรากลูกไปจากผมผมไม่ทำแค่นี้แน่!" เอ่ยจบหมายจะเดินออกจากห้องทว่าคนเป็นแม่กลับพูดขึ้นเสียก่อน

"แต่เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับน้องด้วยไม่ใช่เหรอฟราน ในเมื่อลูกกับดารินไม่ได้รักกันมันจะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง" โซเฟียพยายามกล่อมลูกชายอย่างใจเย็นเพราะฟรานเชสโกค่อนข้างใจร้อน

"แม่มีหน้าที่ช่วยกล่อมเธอให้อยู่ที่นี่ ห้าม ให้ ไป ทำ แท้ง" เขาไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องอื่นในตอนนี้

"ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ฟรานต้องการแค่ลูกใช่ไหม"

".."

"ในเมื่อดารินไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยแต่ต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อ คนผิดคือแม่ ฟรานช่วยย้ำกับแม่ทีว่าทั้งหมดแม่เข้าใจไม่ผิด"

"ถ้าแม่ทำได้ ทำให้เธอยอมอยู่จนคลอดลูกให้ผม"

"งั้นฟรานช่วยยืนยันอีกทีว่าหลังจากดารินคลอดลูกฟรานจะยอมปล่อยน้องไปจริงๆ"

"ผมสัญญา"

ประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามาด้วยฝีมือของคนด้านนอกหลังจากที่โซเฟียกะเวลาที่ลูกสาวจะตื่นขึ้นมา ขณะนั้นคนที่อยู่บนเตียงนอนค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งเมื่อเจอหน้าผู้เป็นแม่ อ้าแขนออกรับแม่ของเธอ โซเฟียก็เดินเข้ามากอดตอบ ลูบแผ่นหลังปลอบประโลม

"ไม่เป็นไรแล้วนะลูก" เธอเข้าใจความรู้สึกของดารินดี และเธอก็เข้าใจความรู้สึกของฟรานเชสโกด้วย แต่ไม่เห็นด้วยที่ดึงดารินเข้ามาเกี่ยวข้อง

หญิงสาวไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด มันอยู่ที่ความผิดพลาดของผู้ใหญ่ในอดีต ย้อนอะไรกลับไปแก้ไขไม่ได้มีแต่ต้องทำปัจจุบันและอนาคตให้ดี

"หนูอยากรู้เรื่องราวทั้งหมดค่ะแม่ เรื่องที่แม่กับเขาคุยกัน แม่พอจะเล่าให้หนูฟังได้ไหมคะ"

ทั้งสองคนค่อยๆ ผละออกจากกัน โซเฟียพยักหน้า

"ได้สิลูก.."

".."

"เมื่อก่อนตอนที่แม่กับพ่อของฟรานแต่งงาน เป็นเพราะผู้ใหญ่จัดหาให้ แม่ไม่ได้มีปัญหา แต่มันมามีปัญหาหลังจากที่เราแต่งงานกันมา พ่อของฟรานชอบใช้ความรุนแรงกับแม่ เขาชอบทุบตีแม่จากหลายสาเหตุ และหนึ่งในเหตุผลนั้นก็คือเขาชอบหวงแม่ ชอบหึงแม่ทั้งที่แม่ไม่ได้ทำอะไรผิด ที่แม่ทนอยู่ให้เขาทุบตีเพราะสงสารฟรานเชสโก แต่คราวนั้นที่แม่บอกจะไปจากเขาหากเขาไม่หยุดทำ ปืนกระบอกหนึ่งมันจ่อที่ขมับของแม่ นั่นจึงทำให้แม่เสียใจมาก แม่จึงตัดสินใจหนีออกมาในคืนนั้นเลย สิ่งที่แม่เสียใจที่สุดก็คือการที่ทิ้งฟรานเขามา แม่ไม่ได้ล่ำลา แม้ขณะที่พ่อของฟรานเชสโกตายแม่ก็ไม่ได้กลับไปหาเขา"

"เพราะแม่ต้องดูแลหนูใช่หรือเปล่าคะ" หลังจากที่พ่อของเธอเสียชีวิตเธออยู่กับแม่คนนี้มาตลอด ตอนนั้นเธอยังเด็กมาก

"จะว่าใช่ก็ใช่ แต่แม่คิดว่ามันเป็นข้ออ้างมากกว่า ตอนนั้นแม่คิดอะไรก็ไม่รู้ คิดว่าพ่อของฟรานเชสโกคงจะบอกคนให้ซุ่มดูหากแม่ปรากฏตัว ยอมรับว่าแม่ขี้ขลาด แม่กลัวตาย และคิดว่าฟรานเชสโกคงอยู่ได้เพราะสมบัติของพ่อเขามีมาก ข้อนี้แม่พลาด พลาดที่สุดในชีวิต" ดารินลูบปลอบท่าน

"แม่ต้องขอโทษลูกด้วยที่ทำให้ลูกต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องนี้" ดารินเป็นเพียงลูกชายของคนที่ให้การช่วยเหลือเธอ ให้ที่อยู่อาศัยและให้อาหารกิน เธอกับพ่อของดารินไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างที่ฟรานเชสโกเข้าใจสักนิด เธอตอบแทนเขาด้วยการเลี้ยงลูกสาวให้เติบใหญ่ เพราะหลังจากที่แม่ของดารินคลอดลูกสาวก็เสียไป

เธอนับถือพ่อของดารินเป็นพี่ชาย เขาก็เอ็นดูเธอเหมือนน้องสาว ทว่าพ่อของดารินให้เด็กน้อยเรียกเธอว่าแม่หญิงสาวจะได้มีทั้งพ่อและแม่ กระทั่งพ่อของดารินเสียชีวิตหญิงสาวจึงมีแค่แม่คนนี้ แต่เธอไม่คิดว่าลูกตัวเองไม่มีใคร ข้อนี้เธอพลาดเอง และจะขอชดใช้ให้ฟรานเชสโกอย่างถึงที่สุด

"หนูอยากออกไปจากที่นี่แม่ช่วยหนูด้วยนะคะ" ดารินเอ่ยเสียงสั่น

นี่เป็นหนึ่งสิ่งที่โซเฟียลำบากใจที่สุด เข้าใจลูกแต่มันจะเป็นการเอาเปรียบดารินเกินไปหรือเปล่า

"แม่ขอถามรินหนึ่งอย่างได้ไหมลูก" ดารินพยักหน้า

"หากว่าฟรานเชสโกไม่ตามมาเจอหนูที่บ้านหนูยังจะเก็บเด็กในท้องเอาไว้ไหม"

หญิงสาววางมือลงบนหน้าท้องที่รู้สึกได้ถึงความตึงเพียงนิดหน่อย นอกจากนั้นก็สัมผัสอะไรไม่ได้ แต่เขามีชีวิต มีลมหายใจ

"หนูทำไม่ลงหรอกค่ะแม่ ถึงเขาจะเกิดมาเพียงเพราะความโกรธของใครบางคน แต่หนูทำไม่ลง หนูคงจะเลี้ยงเขาให้ดีที่สุดเท่าที่หนูจะทำได้"

โซเฟียยิ้มบางๆ ว่าตัวเองคิดไม่ผิด ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ หากดารินจะไม่เก็บเธอก็เข้าใจอีก เพราะการเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ต้องไปดูจากที่ไหนไกลตัวอย่างก็ลูกชายของเธอ ฟรานเชสโกขาดความอบอุ่นเสมอมา

"ฟรานอยากให้ลูกมาอยู่ที่นี่"

"ทำไมคะแม่ แต่หนูไม่อยากอยู่บ้านเขา สองเดือนที่อยู่ที่นี่เขาทรมานหนู เขาทำให้หนูเจ็บ" ดารินร้องไห้โฮออกมา ทุกๆ วันเธอต้องเจ็บตัว เธอไม่รู้ว่าตัวเองทนมาได้ยังไงทั้งที่บ่นอยากตายทุกวัน

เธอเพิ่งเป็นอิสระได้ไม่นานแต่กลับต้องมาอยู่ในบ้านที่เสมือนเป็นคุก เพียงแค่นั้นยังไม่พอ ยังเป็นคุกที่ทำร้ายเธอได้ทุกวี่ทุกวัน

"แม่เชื่อว่าฟรานจะไม่ทำแบบนั้นอีก ตอนนี้เขาอยากให้หนูกับลูกมีที่อยู่อาศัยที่ดี"

"เขาอยากได้ลูกเหรอคะ ทั้งที่เขาสั่งให้หนูกินยาคุมอย่างเคร่งครัด" ดารินมองอย่างไม่เข้าใจ

"ใช่ลูก ฟรานบอกแม่แบบนั้น เขาคงไม่อยากทิ้งลูกเหมือนที่แม่เคยทิ้งเขามา"

"แล้วหากหนูไม่อยากอยู่ที่นี่ละคะ หนูอยากกลับบ้าน ถึงเวลานั้นหากเขาต้องการลูกหนูจะพากลับมาส่ง" เธอไม่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ

"หากฟรานเชสโกคิดจะทำอะไรแล้วใครก็ขวางเขาไม่ได้"

คำที่ออกจากปากของคนเป็นแม่ทำให้ดารินรู้ว่าเขาคงจะจองจำเธอไปอย่างนี้จนกว่าเธอจะคลอดลูกให้ ไม่มีทางปล่อยเธอออกไปไหนแน่นอน

"แล้วแม่จะอยู่กับหนูไหมคะ" ดารินถามเสียงสั่นเมื่อรู้สึกจนหนทาง ให้อยู่กับคนใจร้ายต่ออีกตั้งเจ็ดเดือน

"แม่จะอยู่กับหนู"

ดารินโผเข้ากอดแม่ เธอจะอดทนได้ยังไงหากไม่มีท่าน "ขอบคุณนะคะแม่"

โซเฟียถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง เธอเองก็เลี้ยงดารินมาตั้งแต่เด็กรู้ว่าดารินเป็นคนยังไง หญิงสาวเป็นคนจิตใจดี แต่เธอก็รู้ตัวว่ากำลังเอาเปรียบดารินอยู่

ก็ได้แต่ภาวะนาขอให้เรื่องนี้ผ่านไปได้เร็วๆ ถึงแม้ในอนาคตเธอยังไม่รู้ว่าหลานของเธอจะโตขึ้นมาแล้วรู้สึกอย่างไรเมื่อพบว่าแม่เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เขาคลอดออกมา แต่เธอขอภาวนาให้หลานไม่เป็นอย่างลูกชายของเธอ