“พ่อรักหนูนะ” เสียงปนหอบของเสี่ยเวทิน ขณะพรมจูบแก้มของเธอ
สำหรับพราวเดือน ระหว่างเธอกับเสี่ยเวทิน ชายผู้เป็นเพียงสถานะพ่อผัวคนนี้ ไม่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นความรักเต็มปากเต็มคำ มันคืออะไรก็ไม่รู้
นึกภาพในวันที่เธอแต่งงานเข้ามาอยู่บ้านสิทธิรังสรรค์ หลังจากนั้นก็ตกอยู่ในสภาพเคว้งคว้าง เมื่อรู้ว่าบ้านนี้เต็มไปด้วยปัญหา วาทิตไม่แตะเนื้อต้องตัวเธอเลย จนในที่สุดก็กลายเป็นเรื่องทะเลาะ หลังจากนั้นเขาก็หนีหายไปดื้อ ๆ ปล่อยให้เธอเป็นคนดูแลเสี่ยเวทินผู้เป็นพ่อ
เสี่ยเวทินผู้เป็นเหมือนกับเสาหลักของบ้าน ที่ตอนนั้นกำลังสิ้นสภาพเป็นเพียงแค่คนป่วยติดเตียง แต่กำลังใจของเขากลับมีเหลือเฟือ แม้ว่าเวลานั้นจะมองไม่เห็นทางออกอะไรเลย
ความสุขที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเสี่ยเวทิน สำหรับเธอ ไม่อาจะเรียกได้ว่าเป็นความรักหรอก แต่น่าจะมาจากความเห็นอกเห็นใจกันมากกว่า
แม้จนขณะนี้ ก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง เพราะเมื่อใด
