5
432 คำ
ตอนนี้ ไม่มีอะไรจะเป็นความลับอีกแล้ว พราวเดือนทำให้อารมณ์ดำฤษณาซ่อนเร้นลุกโพลง และมันกำลังจะระเบิดออกมา
“หนู....อย่า...อย่าทำเลย”
พราวเดือนซ่อนรอยยิ้ม เมื่อเห็นอาหารทุรนทุรายของพ่อผัว เธอมองแท่งในมือที่กำลังแข็ง ร่างกายกำลังเข้าสู่โหมดเกร็งสุดชีวิต
“อูยยย...ซี้ดดด” เสี่ยเวทินเหลืออด ส่งเสียงครวญครางออกมา “ตะ...แตกแล้ว”
ลาวาสีขาวขุ่นข้นพุ่งทะลักออกมาจากรู เลอะเทอะมือเรียวของพราวเดือน
“หนู พ่อขอโทษ”
“ขอโทษทำไมคะ คุณพ่อคงต้องการ”
“ชะ...ใช่... แต่ไม่คิดว่าหนูจะ...”
“เรื่องธรรมดาค่ะ อย่าคิดมากเลยค่ะ”
พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่ข้างในแปลกประหลาด อย่างที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต
เธอผละจากไป ใบหน้าขณะนั้นระเรื่อร้อนผ่าวราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกของตัวเอง
แต่ว่าจะอย่างนั้นก็ได้ นี่คือครั้งแรกที่ตัดสินใจทำอะไรห่าม ๆ แบบนี้ จะว่าไป อารมณ์ของเธอบางขณะก็เกิดความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเหมือนกัน
วาทิตยังไม่กลับมา เพิ่งมารู้ตอนหลังว่าเขาอยู่กับผู้หญิงอีกคน!
พราวเดือนเก็บอารมณ์ผิดหวังเอาไว้ส่วนลึกสุดของหัวใจ ไม่อยากเก็บเอามาบั่นทอนตัวเอง เพราะ...ทุกอย่างกำลังไปได้สวย
เธอสามารถเจรจากับเจ้าหนี้ในธุรกิจของเสี่ยเวทิน ในขณะที่โรงงานเล็ก ๆ แห่งนั้นเริ่มทำกำไร ส่วนทางกับธุรกิจด้านอื่น ๆ อย่างสิ้นเชิง
ในท่ามกลางความมืดมน กลับมีประกายวาบขึ้นมา แม้เพียงเล็ก ๆ ก็ยังสามารถทำให้หลาย ๆ ชีวิตมีความหวัง
อย่างไรก็ตาม ความเป็นเมียยังคงหลงเหลืออยู่ เพราะการเข้ามาอยู่ในบ้านสิทธิรังสรรค์ ถ้าหากเธอไม่ได้แต่งงานกับวาทิต มีหรือจะสามารถเข้ามาอยู่ได้ในฐานะสะใภ้ เอาเข้าจริง ๆ แล้ว ความรักที่เธอยังมีต่อวาทิตก็ยังคงมีอยู่มากมาย
พราวเดือนจึงตัดสินใจไปหาวาทิตในวันหนึ่ง...
แล้วเธอก็ต้องพบกับภาพบาดตา วาทิตดูมีความสุขดีกับผู้หญิงใหม่ ซึ่งแท้จริงแล้วเขาแอบคบหากันมานาน ตั้งแต่ธุรกิจของตระกูลเริ่มง่อนแง่น และในความเป็นจริงแล้ว เขาก็ไม่ได้ต่างจากพี่ชายทั้งสองคนที่...พยายามจะดูดเอาทรัพย์สินของตระกูลมาเป็นของตัวเองให้ได้มากที่สุดด้วยวิธีการต่าง ๆ
พราวเดือนเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าทำไม ธุรกิจของเสี่ยเวทินถึงได้ล่มสลาย
“ผมจะไม่กลับไปอีกแล้ว”
- ผู้เขียน
