3
313 คำ
เขาทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง ไม่เหลือแม้แต่ความคิดที่จะรับผิดชอบใด ๆ คนที่ควรจะจากไปควรจะเป็นเธอมากกว่าไม่ใช่เขา เพราะเธอเป็นคนอื่น
พราวเดือนแทบจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง หากแต่เมื่อเห็นเสี่ยเวทิน ความอ่อนแอของเธอก็ค่อย ๆ กลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง
บ้านสิทธิรังสรรค์เวลานี้เหลือเพียงแค่...เสี่ยเวทินที่ยังอยู่ในขั้นฟื้นฟูร่างกาย และดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเดินได้คล่องขึ้นบ้างแล้ว
สมองยังเต็มเปี่ยม
แววตายังคงความมุ่งมั่น
“คุณหนู อย่าทิ้งพวกเราไปนะครับ...นะคะ...”
คนงานในโรงงานเล็ก ๆ ซึ่งเป็นที่พึ่งสุดท้ายของครอบครัวสิทธิรังสรรค์ ต่างพากันมารอพบพราวเดือน เพื่อขอร้องเธอ
แต่ละคนพร้อมจะต่อสู้เคียงข้างไปกับเธอ พวกเขาเรียกพราวเดือนว่าคุณหนู ตั้งแต่แรก ๆ ทั้ง ๆ ที่พราวเดือนมีฐานะเป็นแค่สะใภ้เล็กของบ้านเท่านั้น
อาจเป็นเพราะ เธอไม่ค่อยถือเนื้อถือตัว เป็นกันเองกับพวกเขาตั้งแต่แรก เธอจึงได้รับความเมตตาจากคนเก่าคนแก่ทุกคน
“หนูสัญญาค่ะ”
พราวเดือนเอ่ยอย่างมั่นใจ เธอตัดสินใจแล้วไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม จะอยู่ต่อไปเพื่อช่วยให้เสี่ยเวทินสามารถพลิกฟื้นกิจการทั้งหมดให้กลับคืนมาอีกครั้ง
มันอาจไม่ใช่เรื่องง่ายนัก แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อ...เสี่ยเวทินมีพื้นฐานดีมาก เขาเป็นนักธุรกิจที่ตรงไปตรงมา คำไหนคำนั้น
หนี้สินที่มีอยู่อาจจะมหาศาลก็จริง แต่ยังมีโอกาส และจะว่าไปแล้วช่วงเวลานี้คือการพิสูจน์ตัวเองอีกครั้งก็ว่าได้
ยังมีโรงงานเล็ก ๆ ยังมีคนงานที่พร้อมจะร่วมหัวจมท้าย
ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
- ผู้เขียน
