ขายตัวแลกหุ้น?
1226 คำ
“เอาไปคิดก่อนก็ได้นะขวัญ ผมไม่รีบหรอก”
“ขวัญยังเลี้ยงลูกสามีเก่าอยู่เลยค่ะคุณทัศน์ จะย้ายสถานะจากแม่เลี้ยงไปเป็นน้า กลัวว่าคุณภูและลูก ๆ คุณทัศน์จะสับสนเอานะคะ”
“ไม่หรอกน่า”
“คุณลินและคุณแม่จะยอมเหรอคะ”
“ถ้าขวัญยอมเป็นเมียน้อยให้ผม สัญญาว่าจะมีแค่เรา ผมจะไม่ให้ใครมายุ่งกับขวัญได้เลย”
เพียงขวัญหัวเราะคิกคักกับประโยคนั้น เธอเลิกคิ้วก่อนจะจ้องใบหน้าของทัศนัยเต็มตา “เรื่องหุ้นคุณทัศน์คุยกับคุณภูเอง หลังจากที่คุณภูได้รับกรรมสิทธิ์โดยสมบูรณ์ดีกว่านะคะ ส่วนเรื่องนั้น...ชาติหน้าขวัญจะลองคิดดู คุณทศให้ขวัญเป็นถึงเมียจดทะเบียน แล้วเป็นเมียน้อยคุณทัศน์ ขวัญจะได้อะไรล่ะคะ”
“มันจะไม่มากไปเหรอเพียงขวัญ แค่ฉันอยากเลี้ยงดูเธอก็น่าจะพอใจแล้วนี่ ผู้หญิงอย่างเธอจะต้องการอะไรอีก” ทัศนัยขมวดคิ้วถามหญิงสาวด้วยเสียงกร้าวราวกับเด็กที่ไม่ได้ของเล่น
“ต้องการอะไร?”
“ผมเพิ่งรู้นะว่าอาก็เป็นไอ้แก่ตัณหากลับอีกคน”
“คุณภู!!!” เพียงขวัญเบิกตากว้างถอยตัวลุกขึ้นมองใบหน้าหล่อที่เดินตามเด็กในร้านเข้ามา อาการกรุ่นโกรธเปลี่ยนเป็นอารามตกใจ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังเข้ามา ใบหน้าภูดิษดำมืดพ่นลมหายใจด้วยความฉุนเฉียว สายตาดุตวัดมองหน้าอาของตัวเองด้วยความสมเพช ไม่มีไว้หน้าหรือเสแสร้ง
หญิงสาวเองก็ไม่รู้ว่าเขาได้ยินอะไรบ้าง ร้อยวันพันปีเธอไม่เคยเห็นเขาที่นี่ ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นพยายามหาทางออก
“คุณภูมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ”
“ดีลค่าตัวเสร็จแล้วก็คุยกับผมหน่อยคุณแม่เลี้ยง” ภูดิษกระแทกก้นลงเก้าอี้ก่อนจะยื่นเท้าวางบนโต๊ะ เขาหมุนเท้าหันโชว์พื้นรองเท้าไปทางน้องชายของพ่อตนเอง
“แกนี่มันมารยาทไม่ได้จริง ๆ” ทัศนัยกัดฟันกรอดในใจคุกรุ่น แต่กลับต้องเอาอกเอาใจในเมื่อผลประโยชน์ในตัวหลานชายยังคงอยู่ เขาสูดลมหายใจเข้าตบบ่าหลานชายแสนชัง “แต่อาไม่ถือโทษแกหรอก ขวัญก็ดูแลมันให้ดีกว่านี้หน่อยนะ”
เขาเป็นอา ภูดิษยังไม่ไว้หน้า แล้วไม้ซีกอย่างเธอจะไปงัดไม้ซุงอย่างเด็กหนุ่มได้ยังไง เพียงขวัญลอบถอนหายใจ
“แล้วทำไมอายังไม่กลับอีกล่ะครับ จะให้ผมเชิญย่ามาลากตัวอากลับไปหาลูกหาเมียเหรอ”
“ไอ้...ฮ่า ๆ อาจะกลับแล้วละ ผมกลับก่อนนะขวัญ”
“สวัสดีค่ะคุณทัศน์”
มาทิ้งระเบิดไว้ให้เธอชัด ๆ หญิงสาวส่งสัญญาณไล่หวานใจที่เป็นคนออกไปรับหน้าภูดิษให้ออกไปด้วย เพราะไม่รู้ว่าภูดิษจะอาละวาดอะไรใส่เธออีก
“คุณภูมาถึงที่นี่จะคุยอะไรกับฉันคะ”
“ไม่เรียกตัวเองว่าแม่แล้วรึไง”
“คุณภูไม่ชอบฉันก็ไม่เรียกแล้วค่ะ” คราวที่แล้วเธอโดนเขาเล่นงานกลับจนตัวชา ครั้งนี้เธอไม่กล้าอีกแล้ว นัยน์ตาคู่สวยจ้องเขาราวกับมีชนักติดหลัง ทั้งที่ชายหนุ่มทำหน้านิ่งเฉยแต่เพียงฝันกลับรู้สึกเหงื่อตก
ไม่รู้ทำไมผู้ชายอายุยี่สิบเอ็ดปีอย่างภูดิษกลับดูน่ากลัวกว่าทัศนัยผู้เป็นอาอย่างนี้นะ แค่เขาหันมาสบตาเธอ ก็รู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในดวงตาสีดำล้ำลึกของเขา
ริมฝีปากเธอเหมือนมีชีพจรเต้นกระตุกเมื่อได้เห็นหน้าเขา ร่างกายร้อนผ่าว ๆ คล้ายจะเป็นลม
“ผู้หญิงอย่างเธอ...แค่มีไอ้นั่นกับเงินจะเป็นใครก็ได้เหรอ”
รอยยิ้มขมขื่นผุดขึ้นบนใบหน้าเพียงขวัญ เพื่อสู้กับรอยยิ้มเหยียดหยามของลูกเลี้ยง ในเมื่อตอนนี้ภูดิษกำลังปรายตามองสัดส่วนใต้สะดือเธออย่างโจ่งแจ้ง มุมปากเขายกขึ้นก่อนจะเหยียดริมฝีปากราวกับตีราคาสิ่งของ
“คุณทัศนัยมาคุยเรื่องหุ้นค่ะ”
“ขายตัวแลกหุ้น หรือขายหุ้นแลก...คอ...วอ...”
เผียะ!!!
คำย่อตัวสุดท้ายยังไม่ทันหลุดออกจากปาก ภูดิษที่กำลังพูดอย่างสนุกปาก ก็ถูกมือเล็กฟาดลงข้างแก้มรุนแรง ความเจ็บแปลบแล่นขึ้นบนใบหน้า กระจายความร้อนไปทั่วตัว ใบหน้าที่หันกลับมามองเจ้าของฝ่ามือด้วยอารมณ์ร้อนที่กำลังพุ่งทะยานสูง
เธอและเขาจ้องตากันอยู่สักพัก ก่อนที่เพียงขวัญจะระบายความโกรธหมายจะฟาดใบหน้าหล่อนั่นแรง ๆ อีกสักที แต่คราวนี้เขาดันจับมันไว้ได้ทัน
“เพียงขวัญ!”
“ถ้าฉันไม่สั่งสอนคุณบ้างคุณก็จะเป็นหมาบ้าแบบนี้ตลอดไป ฉันเป็นแม่เลี้ยง เป็นรุ่นพี่ อายุมากกว่าคุณ แล้วก็มีสถานะเป็นผู้หญิงที่แต่งงานกับคุณพ่อของคุณ หัดเคารพกัน...กรี๊ดดดดด”
เพล้งงง
ร่างบางเซถลาเข้าหาอ้อมอกแกร่งก่อนจะถูกพลิกตัวลงบนโต๊ะ แจกันกลางโต๊ะแตกกระจายเมื่อท่อนแขนเธอถูกภูดิษรวบขึ้นเหนือศีรษะ พริบตาเดียวคนโกรธจัดก็คร่อมและกดเธอลงกับโต๊ะจนแผ่นหลังร้อนสัมผัสกับพื้นไม้
“ขยันย้ำจังนะ กลัวอะไรอยู่เหรอหรือว่ากลัว...ฉัน”
“กลัวคุณเป็นหมาบ้าแบบนี้ไง ตอนนี้นอกจากฉันก็ไม่มีใครต้องการคุณแล้ว หัดทำตัวให้มัน...ดี ๆ หน่อยได้ไหม” เพียงขวัญอ่อนเสียงลงเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอพลั้งปากพูดปมของชายหนุ่มออกไป
ดวงตาสีดำสนิทของภูดิษจ้องลึกลงในนัยน์ตาเธอ หญิงสาวพยายามดิ้นหนี แต่สองแขนกลับถูกกดจนเจ็บแปลบ
“คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ...” เขาเอ่ยอย่างเฉื่อยชาแต่ในใจกลับขุ่นมัวจนรู้สึกแปลก ๆ
ตั้งแต่แม่ของเขาเสียไป บิดาที่จมอยู่กับความเสียใจกลับละเลยเขา ต้องอยู่กับย่าที่ฝังหัวความเกลียดชังแม่ตัวเองและรังเกียจเขาเหมือนกับเหลือบไรเกาะตระกูล แต่ในวันที่ตาแก่นั่นตาย พวกคนหน้าด้านกลับเสนอหน้ามารับส่วนแบ่ง
ภูดิษทั้งสมเพชทั้งรังเกียจจนแทบอาเจียน คิดถึงทัศนัยที่มาก่อร้อก่อติกใส่แม่เลี้ยงของตัวเอง ฝ่ามือที่กดข้อแขนเพียงขวัญก็เพิ่มแรงมหาศาล
เพียงขวัญเห็นเขาเงียบไป เธอมองเขาอย่างเป็นห่วงขณะที่นิ่วหน้ากลั้นเสียงร้องเจ็บปวด
“ฉันเจ็บนะคะคุณภู”
“เจ็บซะบ้างก็ดี” ภูดิษรีบคลายมือออกก่อนที่ลิ้นเขาสัมผัสเข้ากับรสชาติสนิมที่มุมปาก ทำให้ภูดิษได้แต่ยิ้มเยาะ
แม่เลี้ยงเขาแรงดีชะมัด
“ว่าแต่ที่บอกต้องการฉันนี่ต้องการแค่ไหนเหรอ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อ เท่านั้นเพียงขวัญก็รู้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว
“ฉันก็แค่ห่วงคุณในฐานะลูกของอดีตสามีเท่านั้น ถ้าไม่มีคุณฉันก็ไม่มีเงินเดือน เพราะแบบนั้นช่วยทำตัวดี ๆ จนกว่าจะอายุครบยี่สิบสองได้ไหมคะ”
- ผู้เขียน
