ฉันกับคุณย่าของการ์วินสนิทกันเร็วกว่าที่คิด
อาจเป็นเพราะเรามีโอกาสได้เจอหน้าและทำความรู้จักกันคร่าว ๆ แล้วหนหนึ่งที่โรงพยาบาลตอนการ์วินพักรักษาตัวคราวนั้น ยิ่งบวกกับนิสัยคุยเก่ง ยิ้มแย้มแจ่มใสของท่านด้วยแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ความตื่นเต้นเล็ก ๆ ในตอนแรกจะละลายหายไปอย่างรวดเร็ว
“ว่าแต่ ไอ้เจ้าวินมันไปเปลี่ยนชุดหรือไปทำอะไรนะ?”
ผ่านไปได้สักพักหนึ่ง คุณย่าพลันชำเลืองมองนาฬิกาตรงฝาผนัง เมื่อพบว่าผ่านไปหลายนาทีแล้วนับตั้งแต่หลานชายขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนชุดเพื่อจะลงมาทำอาหารเย็น แววตาเป็นประกายยามคุยกับฉันจึงเปลี่ยนมาฉายความฉงน
“ให้เมย์ไปตามไหมคะ”
เพราะรู้มาว่าท่านมีอาการปวดกล้ามเนื้อเรื้อรัง จะให้ขึ้นบันไดไปตามเองคงไม่ใช่เรื่อง ฉันจึงอาสา
เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่าผ่านไปสิบห้านาทีแล้ว
หากเปลี่ยนแค่ชุดมากสุดคงไม่เกินห้านาที เห็นได้ชัดเลยว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ไอ้เราก็เพลิดเพลินกับคุณย่าจ
