“...ตั้งแต่เมื่อไหร่” หลังทำเสียงหล่นหายไปหลายวินาทีเพราะมัวแต่ตกตะลึง ในที่สุดฉันก็เค้นเสียงออกมาได้บ้าง “หมายถึง หัวใจเต้นแรงแบบนี้กับเราตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เราไม่รู้” ถ้าเขาถามกลับมาด้วยคำถามเดียวกัน ฉันก็คงตอบแบบนี้เหมือนกัน
ดังนั้น... “อือ ไม่เป็นไร” ฉันผลิยิ้ม “แค่รู้สึกตรงกันก็พอแล้ว”
“...”
“จริงสิ” ฉันผละหูออกจากอกข้างซ้ายเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา “ต่อไปนี้ถ้าอยากจูบเราก็จูบได้เลยนะ ไม่ต้องขอ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว” พอวกกลับมาประเด็นจูบอย่างไร้ยางอาย หน้าการ์วินพลันเปลี่ยนสี เขาดันฉันออกแผ่วเบาแล้วหยิบแว่นขึ้นมาสวม จากนั้นถึงค่อยเอื้อมมือไปคว้าเสื้อตัวโคร่งที่ฉันถอดทิ้งไว้เมื่อหลายนาทีก่อนแล้วยื่นมาตรงหน้า “ใส่ให้เรียบร้อย”
“...” ฉันกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อการ์วินหยัดตัวขึ้นยืนแล้วเดินหนี ทว่าหันหลังเดินจากไปได้เพียงสามก้าว เขาก็เอี้ยวหน้ากลับมามอง
“เดี๋ยวจะชงโ
