การที่คนอย่างผมจะให้ความสนใจในตัวผู้หญิงคนหนึ่งพอ ๆ กับการเรียนหนังสือหรือสารคดีดี ๆ สักเรื่องนั้นนับว่าแปลกประหลาดมาก
ยังจำวันที่เมย์มานอนค้างที่บ้านครั้งแรกได้ดี ตอนนั้นผมยังมึนงง สับสน ตบตีกับความรู้สึกอันซับซ้อนของตัวเองอยู่เลย
รู้อีกทีก็กลายเป็นแบบนี้ไปเสียแล้ว ตลกสิ้นดี…
“จูบมือเราแล้วมองด้วยสายตาแบบนั้น…” เมย์พึมพำขณะปล่อยให้ผมสัมผัสอุ้งมืออุ่นร้อนนานหลายวินาที “หวั่นไหวตายเลย”
ถึงผิวแก้มจะแดงระเรื่อ ชี้ชัดว่าหวั่นไหวจริงตามที่ปากว่า แต่เธอกลับไม่ได้มีท่าทางเคอะเขิน
เมย์ไม่ใช่คนที่จะมาสะเทิ้นอายกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เพราะแม้แต่ตอนสารภาพรัก คนเริ่มก่อนยังเป็นเธอเองเลย
ผมซึ่งเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอทำให้คนตรงหน้าแก้มแดงค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกอย่างเนิบช้า ก่อนจะกล่าวว่า “ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษ เราชอบสกินชิป ทั้งทำเองหรือเป็นฝ่ายโดนก็ชอบหมด” คำสารภาพของคนที่เพิ่งออกปากว่าหวั่นไหวดังขึ้น
