หลังจากปล่อยให้เวลาผ่านไปอีกสองวัน ในที่สุดความอดทนที่ลดลงเรื่อย ๆ ของฉันก็หมดลง
แต่เพราะรู้ว่าคงหลบเร้นสายตาแหลมคมของคุณพีทไม่ได้ ฉันจึงขอให้เขาพาไปที่บ้านการ์วิน อย่างน้อยก็อยากเห็นกับตาว่าเขาสบายดี ทว่าในจังหวะที่บอดี้การ์ดคนสนิทเริ่มคล้อยตาม น้าแพรดันโทร.มาเร่งเร้าเพราะวันนี้มีงานวันเกิดของคนสนิทพ่อ...ฉันต้องรีบกลับบ้านไปแต่งตัวโดยด่วน
สุดท้ายแล้วฉันก็พลาดโอกาสได้เจอหน้าการ์วินเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“ไม่ต้องติดขนตาปลอมได้ไหมคะ”
ขณะนั่งรอให้น้าแพรและแม่บ้านอีกคนแต่งหน้าให้ ฉันซึ่งเบื่อหน่ายเกินจะทานทนก็พูดขึ้นมา
“ไม่ได้ค่ะ นี่เป็นการออกงานในรอบหลายเดือนของคุณหนู แขกในงานเป็นคนมีชื่อเสียงทั้งนั้น นายท่านอยากให้คุณหนูดูดีมากที่สุดค่ะ”
แม่บ้านที่ฉันไม่สนิทกล่าวเสียงดังฟังชัด ขณะจัดการขยุกขยิกบริเวณเปลือกตา
ฉันทำได้เพียงกระฟัดกระเฟียดผ่านลมหายใจ เพราะรู้ดีว่าต่อให้ใช้อำนาจ
