“เมย์”
“อื้อ...” ฉันตอบรับเสียงเรียกและแรงสะกิดตรงหัวไหล่ด้วยการครางอู้อี้เพราะรำคาญที่โดนรบกวนเวลานอน แต่สุดท้ายก็ยอมปรือตาขึ้นสู้แสงสว่างที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา
“เที่ยงแล้ว” เสียงทุ้มกล่าวสั้นกระชับ “เร็ว” เมื่อปฏิกิริยาของฉันเอื่อยเฉื่อยไม่ทันใจ อีกฝ่ายจึงเร่งเร้าด้วยคำพูดใหม่ที่สั้นกว่าเดิม
และอาจเป็นเพราะคราวนี้เส้นเสียงที่เขาใช้แฝงกลิ่นอายแห่งการตำหนิจนสัมผัสได้ ฉันจึงรีบเปิดเปลือกตาให้เร็วที่สุด กระทั่งพบว่านาฬิกาปลุกจำเป็นอย่างการ์วินนั้นกำลังส่งสายตาขุ่น ๆ มาให้ขณะเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเรียน
...จริงสิ
จำได้ว่าคาบที่สามของช่วงเช้าฉันทนพิษความอ่อนเพลียไม่ไหวจึงแอบย้ายมานั่งข้าง ๆ การ์วินซึ่งอยู่ด้านหลังสุดของห้อง ถือว่าโชคเข้าข้างที่เพื่อนผู้ชายตรงหน้าตัวสูงมาก แผ่นหลังกว้าง ๆ นั่นจึงช่วยบดบังฉันจากสายตาของอาจารย์ได้ ความตั้งใจในตอนแรกคือกะงีบไม่กี่นาทีพอให้กระชุ่มกระชวย แต่ไป
