ขอบคุณที่ทำถึงขนาดนี้ ทั้งที่เธอก็ใช่ว่าจะมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้ของตัวเองนัก
รอยแผลตรงข้อมือ รอยช้ำจาง ๆ บริเวณข้างแก้ม แววตาที่บางครั้งมักฉายความเศร้าโศกออกมาโดยไม่รู้ตัว เพราะผมเองก็ใช้ชีวิตอยู่กับความเจ็บปวดมานานหลายปี จึงรู้ว่าสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับ ‘คนประเภทเรา’ คือการต้องคอยโกหกใครต่อใครว่าไม่เป็นไร ต้องแสร้งยิ้ม แสร้งใช้ชีวิตให้สดใส ให้ความหลอกลวงเหล่านั้นปิดบังอาการแตกสลายของตัวเอง
ทั้งที่ยากออกขนาดนั้น แต่เธอก็ยัง...
“ยินดี” ใบหน้าฉุนเฉียวกลับมาเป็นปกติ เธอระบายยิ้มอ่อนจาง “เราก็แค่อยากให้นายมีความสุขน่ะ ไม่ต้องมาคอยระแวงว่าในแต่ละวันจะต้องโดนอะไรบ้าง”
“แล้วเธอ...” ผมเว้นช่วงไว้เล็กน้อยขณะหลุบมองนาฬิกาข้อมือข้างซ้ายของเมย์ เจ้าสิ่งนั้นคอยทำหน้าที่บดบังแผลเป็นจากการพยายามฆ่าตัวตายในครั้งอดีตของเธอ “ทุกวันนี้มีความสุขดีหรือยัง”
...ถึงได้หยิบยื่นความหวังดีที่ล้ำค่าที่สุดให้กั
