หลายชั่วโมงต่อมา ที่โรงพยาบาล
“...ดูสภาพแกสิ”
“...” ผมก้มหน้ามองมือซึ่งเต็มไปด้วยรอยถลอกของตัวเอง แทบไม่กล้าสบตาเจ้าของประโยคข้างต้น
“ย่าขอให้แกสู้เพื่อตัวเองบ้าง แต่แกเอาแต่ปล่อยให้เพื่อนแกล้ง ถามกี่ครั้งก็บอกว่าไม่เป็นไร แบบนี้เหรอที่ไม่เป็นไร”
“...”
“ยิ่งแกโกหกย่า ย่ายิ่งเจ็บปวดนะวิน”
“ขอโทษครับ” สิ่งเดียวที่ผมมอบให้คุณย่าได้ในเวลานี้คือคำขอโทษ
ขอโทษที่ปล่อยให้ร่างกายนี้บอบช้ำ ขอโทษที่ทำให้คุณย่ารู้สึกแย่กับเรื่องเดิม ๆ ไม่จบไม่สิ้น แต่ผมยอมเจ็บ ยอมไม่โต้ตอบใครเพราะรู้ดีว่าหากตัดสินใจที่จะสู้ขึ้นมาแล้ว ผมไม่อาจทำแค่เพราะปกป้องตัวเอง แต่คงพลั้งเอาคืนจนกว่าจะมีใครคนใดคนหนึ่งตายกันไปข้าง
หากผลลัพธ์ลงเอยแบบนั้น คุณย่าคงทรมานยิ่งกว่า
“ไม่ต้องมาขอโทษเลย”
เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของคุณย่าเปลี่ยนไป เดาว่าท่านคงอยากหยิกแขนผมให้ช้ำใจแทบขาด แต่สารรูปของผมในตอนนี้ ลำพังกอบกุมมือกันแบบหลวม ๆ
