"คุณปักษ์!" พริมพิจิกาซึ่งกำลังหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยสภาพเปลือยเปล่าตกใจจนต้องรีบทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอีกครั้งและดึงผ้าห่มมาคลุมกายไว้เมื่อปักษ์เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง
"ตกใจอะไร?"
"ทำไมไม่เคาะประตูคะ?" เธอเอ่ยถามสีหน้าบึ้งตึง
"ทำไมฉันต้องเคาะประตูห้องนอนตัวเอง?" เขาเลิกคิ้วถามสีหน้าเรียบเฉยและเดินตรงเข้ามาหาคนตัวเล็ก
"นั่นน่ะสิคะ ฉันต่างหากที่เข้ามาทำอะไรนี้ก็ไม่รู้" หญิงสาวพูดพลางเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองใจ
"อีกหน่อยเธอก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว เอาเป็นว่าฉันจะพยายามเคาะประตูให้เป็นก็แล้วกัน" ใบหน้าหล่อคมคายโน้มลงมาจูบสัมผัสหัวไหล่มนเปลือยเปล่าด้วยความหลงใหล เขาสูดกลิ่นหอมจากกายบริสุทธิ์ครู่หนึ่งจึงหยัดใบหน้าขึ้นมาจ้องมองเจ้าของใบหน้าสวยคมปราศจากเครื่องปรุงแต่ง
"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ?" พริมพิจิกาไม่ได้กำลังจดจ่ออยู่ที่คำตอบของพ่อเลี้ยง
