ตอนที่ 6 ปลุกปีศาจ
1793 คำ
หนึ่งเดือนต่อมา
วันเวลาช่างเดินช้า หนึ่งเดือนแล้วที่อันนาต้องมาตกนรกทั้งเป็นอยู่ที่นี่ หนึ่งเดือนแล้วที่เธอต้องคอยทำหน้าที่นางบำเรอให้กับคนใจร้ายอย่างคามิน ตั้งแต่วันที่เธอเจอผู้หญิงคนนั้นกับเด็กน้อยน่ารัก เธอก็แทบจะคิดมากตลอดเวลา และตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นมาที่บ้านอีกเลย ไม่รู้ด้วยว่าจริงๆ แล้วเขามีครอบครัวแล้วจริงๆ หรือเปล่า เพราะเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย อีกอย่างเขาก็ยังคงให้เธอใช้ร่างกายบำเรอเขาอยู่แทบทุกวันตามหน้าที่นางบำเรออย่างเธอ
"ฉันขอกลับไปเยี่ยมพ่อได้ไหมคะ" อันนาเอ่ยขออนุญาตคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่
ตั้งแต่วันแรกที่เดินเข้ามาที่นี่ เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับพ่ออีกเลย พ่อเธอจะเป็นยังไงบ้าง จะสบายดีไหม คนใจร้ายพวกนี้จะยังตามเล่นงานพ่ออยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
"ฉันไม่อนุญาต" คามินตอบกลับเสียงเรียบ
"ขอโทรหาก็ได้ค่ะ" แค่ได้ยินเสียงได้รู้ว่าท่านยังสบายดีก็พอแล้ว
"ไม่ได้"
"ค่ะ" พอถูกปฏิเสธเธอก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับแล้วเดินออกจากห้องทำงานของเขาด้วยใจที่ห่อเหี่ยว แต่ในหัวก็คิดหาวิธีติดต่อกับผู้เป็นพ่อตลอดเวลา เธอก็แค่อยากรู้ว่าท่านสบายดีอยู่ไหมก็แค่นั้น แค่เขาให้เธอคุยกับพ่อสักนิดก็เพียงพอแล้ว…
"มึงกล้าปล่อยให้เธอออกไปจากบ้านได้ยังไง!" เสียงเข้มของคามินตวาดลั่นด้วยความโมโห
ภายในคฤหาสน์วุ่นวายไปหมด เมื่อคามินเรียกหาอันนาแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ใน หาจนทั่วถึงได้ข้อสรุปว่าเธอแอบหนีออกไปจากคฤหาสน์ เขาคงจะชะล่าใจเกินไปที่ไม่รอบครอบ และไม่คิดว่าเธอจะกล้าหนีเขาไปแบบสิ้นคิดแบบนั้น
"แค่ผู้หญิงคนเดียวพวกมึงโง่ปล่อยให้หนีไปได้ยังไงกัน!" คามินยังคงตวาดลั่นระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยความเกรี้ยวโกรธ ที่ลูกน้องของเขาปล่อยให้เธอออกไปได้ง่ายๆ
"ผมขอโทษครับนาย" หนึ่งในลูกน้องเอ่ยขึ้น ได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิดที่ปล่อยให้อันน่าออกไปจากบ้าน เพียงเพราะเธอใช้ความน่าสงสารเข้ามาหลอกล่อ
"ไปตามหาให้เจอ!" สงสัยพักหลังมานี้เขาคงจะใจดีกับเธอเกินไป เธอถึงได้กล้าหนีเขาแบบสิ้นคิดแบบนั้น
"ครับนาย!"
"แล้วเราจะได้เห็นดีกันอันนา" แววตาเกรี้ยวโกรธและอารมณ์ที่กำลังปะทุของเขาแทบจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แม้แต่ลูกน้องคนสนิทอย่างเจมส์ก็พยายามเลี่ยงเท่าที่จะทำได้
ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่ใจเด็ดอย่างอันนาคงยังไม่รู้ว่าถ้าทำให้ปีศาจร้ายตื่นขึ้นมาอีกครั้งคนที่จะได้รับผลกระทบที่สุดก็คือเธอ และเธอเองก็น่าจะรู้ดีว่าเวลาเขาโกรธจะเป็นยังไง แต่เธอก็ยังคิดหนีเขาไปแบบนั้น
ด้านอันนาที่ใช้มารยาความน่าสงสารหลอกล่อจนคนเฝ้าประตูเห็นใจก็รีบหลบหนีออกมาจากนรกนั้นทันที เพื่อจะกลับบ้านไปหาคนเป็นพ่อ หวังแค่ว่าได้เจอหน้าพ่อและรู้ว่าท่านสบายดีก็พอแล้ว โดยที่ไม่ทันได้คิดถึงผลของการกระทำของตัวเองที่กำลังจะตามมาเลยสักนิดเดียว
"ลูกสาวแกอยู่ไหน!"
ยังไม่ทันที่เธอจะได้เข้าบ้านด้วยซ้ำ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาเสียก่อน ใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาทันที ไม่คิดว่าเขาจะรู้ตัวเร็วและตามมาดักรอเธอถึงที่บ้านแบบนี้ ก่อนจะรีบหาที่ซ่อนตัวเพื่อแอบดูราดราว
"ผมไม่รู้ครับ อันนาไม่ได้มาที่นี่" สภาพร่างกายของภูผาที่เต็มไปด้วยบาดแผลเนื่องจากถูกลูกน้องของคามินทำร้าย แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าลูกสาวตัวเองอยู่ไหน
"กูถามว่าลูกสาวมึงอยู่ไหน!" คามินยังคงถามคำถามเดิม แต่น้ำเสียงของเขากับยิ่งน่ากลัวกว่าเดิม
"ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ ครับ" ต่อให้คามินฆ่าเขา เขาก็บอกไม่ได้ว่าอันนาอยู่ที่ไหน เพราะตั้งแต่วันที่เธอเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น เขาก็ไม่ได้ติดต่อกับลูกสาวอีกเลย
"กูจะถามมึงครั้งสุดท้าย อันนาอยู่ไหน" ปลายกระบอกปืนจ่อเข้าที่หน้าผากของภูผาเตรียมลั่นไกได้ทุกเมื่อ
"ต่อให้คุณฆ่าผม ผมก็ไม่อาจบอกคุณได้ว่าอันนาอยู่ที่ไหน เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าลูกสาวผมอยู่ไหนเหมือนกัน"
"งั้นก็บอกลาโลกนี้ได้เลย" คามินเตรียมลั่นไกทันทีที่พูดจบ
อันนาที่แอบดูอยู่ถึงกับตาโตอ้าปากค้าง ไม่รอช้ารีบวิ่งออกจากที่ซ่อนเข้าไปในบ้านทันที
"อย่าทำอะไรพ่อฉันนะ!" เสียงเล็กตะโกนลั่นพร้อมกับโผล่เข้ากอดคนเป็นพ่อไว้แน่น
"อันนา! หนูไปไหนมา หนูหนีออกมาทำไม!" ภูผาเอ็ดลูกสาวเสียงดังด้วยความเป็นห่วงและตกใจ กลัวว่าลูกจะได้รับอันตราย
"พ่อเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ" อันนาไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง เอาแต่มองสำรวจตามร่างกายของคนเป็นพ่อที่มีแต่รอยแผลเต็มไปหมด เพราะความคิดโง่ๆ ของตัวเองแท้ๆ ที่ทำให้คนเป็นพ่อต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
"พ่อไม่เป็นไรลูก แล้วหนูไปไหนมาทำไมเขาถึงได้ตามหาหนู"
"หนูขอโทษ" อันนาเอ่ยขอโทษคนเป็นพ่อเสียงสั่นเครือ เพราะเธอทำอะไรไปโดยไม่ทันคิด พ่อเธอถึงได้มาเจ็บตัวเพราะเธอแบบนี้
"หมดเวลาล่ำลากันแล้วสาวน้อย" คามินเดินเข้ามาหวังจะจับตัวของเธอ แต่เธอกับกอดพ่อตัวเองไว้แน่นไม่ยอมเขาง่ายๆ
"ถ้าไม่อยากให้ฉันฆ่าพ่อเธอก็ลุกขึ้น แล้วกลับไปกับฉันอันนา เดี๋ยวนี้!" คามินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกดต่ำอย่างข่มอารมณ์ ทำไมเขาถึงต้องมาเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ทั้งที่มันไม่ควรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะความคิดโง่ๆ ของเธอที่ทำให้เขาต้องมาทำอะไรแบบนี้เพื่อตามตัวเธอกลับไปรับโทษ
"เอาตัวไปขึ้นรถ" คามินหันไปสั่งลูกน้องให้คุมตัวเธอไปขึ้นรถ
"ครับนาย"
"ฮึก! พ่อ! พ่อดูแลตัวเองด้วยนะคะ"
"อย่าทำอะไรเธอนะครับ ผมขอร้อง ผมจะรีบหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุด"
"นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะเชื่อฟังฉันไหม" คามินทิ้งท้ายไว้แค่นั้นและรีบเดินตามไปขึ้นรถทันที ถ้าเธอไม่ดื้อเขาก็ไม่ต้องใช้ความรุนแรงกับเธอแบบนี้ แค่ทำตามที่เขาบอกเธอก็จะไม่เจ็บตัวด้วยซ้ำ แต่นี่เธอลนหาที่เอง
ภายในรถเงียบสงัดไม่มีใครพูดอะไรต่างคนต่างนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงคฤหาสน์ของคามิน
"ลงมา!" คามินกระชากแขนเล็กของเธออย่างแรงจนร่างบางเสียหลักล้มลงกับพื้นข้างๆ รถ ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นมาใหม่
"คุณมันใจร้าย คุณมันไม่ใช่คน ไอ้ชั่ว! ไอ้สารเลว!" พอลุกจากพื้นได้เธอก็พุ่งเข้าทุบตีเขาพร้อมกับสาดคำพูดด่าทอใส่เขาสารพัด
"อยากรู้ไหมว่าคนเลวๆ แบบฉันทำอะไรได้บ้าง"
"คุณทำร้ายพ่อฉันทำไม คุณทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้แบบนั้นได้ยังไง" ฝ่ามือเล็กระดมทุบตีเขาไม่ยั้งด้วยความโกรธที่เห็นพ่อตัวเองถูกทำร้ายจนร่างกายบอบช้ำ ทั้งที่ความผิดทุกอย่างเกิดจากเธอเองแท้ๆ แต่เธอก็รู้สึกโกรธเขามากที่เขาทำร้ายพ่อเธอแบบนั้น
"เพราะเธอทำให้ฉันต้องทำเองนะ เพราะความคิดโง่ๆ ของเธอเองไม่ใช่หรือไงที่ทำให้พ่อตัวเองต้องเจ็บตัวแบบนั้น!" คามินตะคอกกลับเสียงดังลั่น รวบสองมือเล็กที่กำลังทุบตีเขาไม่หยุดไว้แน่น ออกแรงบีบที่ข้อมือจนคนตัวเล็กเริ่มนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
"ฉันเจ็บ"
"เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังจะฆ่าพ่อตัวเอง" พูดจบเขาก็ผลักเธอออกห่างทันทีจนร่างบางล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
อันนาพยุงตัวเองลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ ไหนๆ เธอก็โง่แล้ว ขอโง่อีกสักครั้งจะเป็นไรไป
เพี้ยะ!
ฝ่ามือเล็กตวัดลงบนแก้มสากของเขาเต็มแรง จนใบหน้าหล่อคมของคามินหันไปตามแรงตบอย่างไม่ทันตั้งตัว และไม่คิดว่าเธอจะกล้าตบเขา
"หึ! นี่เธอกล้าตบฉันงั้นเหรออันนา"
ร่างบางถอยหลังหนีเมื่อเขาเดินเข้าหาด้วยแววตาดุดัน แต่ถึงจะถอยหนียังไงก็หนีไม่พ้นอยู่ดี ก่อนจะถูกมือหนากำรอบลำคอระหงของเธอไว้แน่นด้วยอารมณ์โกรธจนเลือดขึ้นหน้า
"อึก! แคก… อึก! ฉัน..." รู้ซึ้งแล้วว่าเธอไม่ควรไปปลุกปีศาจร้ายให้ตื่นจากนิทราเพราะความโง่ของตัวเอง ไม่ควรเลยจริงๆ
"เธออยากเห็นฉันร้ายใช่ไหมอันนา" เขาเพิ่มแรงที่มือข้างที่บีบคอของเธอแรงขึ้น แววตาเกรี้ยวโกรธของเขาตอนนี้ช่างหน้ากลัว ใครเผลอสบตาเป็นต้องรีบหลบสายตาแทบไม่ทัน
"อึก! ขอ...โทษ แคกๆๆ ฮืออออ" ร่างบางของอันนาดิ้นไปมาเมื่อเริ่มรู้สึกขาดอากาศหายใจ น้ำตาของเธอไม่สามารถช่วยให้เขาใจอ่อนแล้วยอมปล่อยมือจากเธอเลยสักนิด
"ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่านั่นมันเพราะเธอ เพราะเธอเลือกที่จะให้ฉันต้องร้ายเองอันนา" พูดจบเขาก็สะบัดมือออกจากลำคอระหงของเธอจนร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นด้วยความอ่อนแรง
ฟุบ!
"เฮือก! แคกๆๆ" อันนาสูดเอาอากาศเข้าปลอดอย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าสวยแดงก่ำน้ำตาคลอเบ้าจนสายตาพร่ามัวไปหมด
"ได้เวลาคิดบัญชีของเธอแล้วอันนา มานี่!"
- ผู้เขียน
