“นั่นสินะ” ดูเหมือนครั้งนี้ไคล์จะเออออเห็นด้วยและยอมปล่อยบุปผาสวรรค์เป็นอิสระ “ถ้าอย่างนั้นเธอรออยู่ในนี้นะ ฉันจะออกไปสั่งงานวอนโดนิดหน่อย เรียบร้อยแล้วจะรีบกลับมา”
“ค่ะ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทันทีที่ได้ยินทำให้เธอรู้สึกว่าการอยู่ในนี้ ใกล้ๆ เขา และฟังคำสั่งของเขามันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรือยุ่งยากอะไรนัก ดังนั้นทันทีที่เขาเดินออกไปจึงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพร้อมกับเปิดทีวีดูรายการต่างๆ และบอกกับตัวเองว่า ในเมื่อหนีไม่ได้ ไปไหนก็ไม่ได้ การยอมรับกับโชคชะตาที่เป็นอยู่คงเป็นวิธีเดียวที่สามารถทำได้
ขณะเดียวกัน ทันทีที่ก้าวออกจากห้องนอน สีหน้านิ่งสงบของไคล์ก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงกะทันหัน ปลายเท้าหนาหนักมุ่งตรงไปยังห้องทำงานด้วยความรีบเร่ง มาถึงก็เห็นว่าวอนโดกับคนเป็นน้องชายยืนรอด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
“ตาเฒ่านั่นรู้ตื้นลึกหนาบางแค่ไหนแล้ว”
“พ่อรู้แล้วว่าพี่ซ่อนตัวลูกของผมกับคุณบุปผาสวรรค์ไว้ที่นี่”
