บทที่11
เรียกเมียเต็มปาก
เช้าวันต่อมาพิจิกาตื่นขึ้นมาพบว่าเรือยอชต์กำลังแล่นกลับสู่โรงแรมเธอจึงเดินออกมาสวมกอดกัปตันเรือที่นั่งขับเรือผิวปากอย่างสบายใจ
"หลับสบายไหม?" เขาดึงมือของเธอมาหอมแล้วจูบหลังมือจากนั้นก็รีบขับเรือต่อ
"หลับสบายมากค่ะ คุณพีร์คะถ้าคุณท่านรู้เรื่องของเราหนูกลัวว่าคุณท่านจะไม่โอเค"
"ถ้าแม่ฉันไม่โอเคเธอคิดหรือว่าท่านจะปล่อยให้เธอมากับฉันสองต่อสอง"
"หนูแค่กลัวค่ะหากคุณท่านให้เราเลิกคบกันหนูคงเสียใจแย่"
"มันจะไม่มีวันนั้นหากแม่ฉันไม่อยากให้เราคบหากันฉันก็จะคุยกับแม่ตรงๆ ฉันมีอะไรกับเธอแล้วและฉันควรจะรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น หากแม่ฉันยังไม่โอเคฉันก็จะไม่ให้เธออยู่ที่บ้านฉันอีกเราจะย้ายไปอยู่ด้วยกันสองคน"
"อย่านะคะถ้าเป็นแบบนั้นคุณท่านจะยิ่งเสียใจค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นเธอก็อย่าคิดมากและอย่าเพิ่งคิดไปไกลทุกอย่างมันไม่ได้แย่แบบนั้นเชื่อฉันเถอะ ที่โรงแรมก็คนของแม่ฉันทั้ง
