กว่าใจจะรัก

บทที่ 5

“อย่าคิดมากนะ พี่เป็นห่วง” น่านฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างอดห่วงไม่ไหว  มองตาเขาก็รู้ว่าเธอเสียใจ   แต่เขากลับช่วยอะไรไม่ได้เลยจริงๆ

“ขอบคุณนะคะพี่น่าน ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ” ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้านเพื่อหวังจะลองพูดกับน้องชายสักครั้ง แม้จะรู้ดีว่าเป็นเรื่องที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง แต่เขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นอีกคนเจ็บ อย่างน้อยๆ  ภัคจิราก็เฝ้ารอน้องชายของเขามาโดยตลอด

เธอไม่ควรต้องมาเจ็บปวดกับเรื่องแบบนี้

“ภัคเป็นยังไงบ้างครับ” เหนือเมฆที่ยืนรอการกลับมาของพี่ชายอยู่ที่บริเวณหน้าบ้านอดไม่ได้ที่ต้องถามเมื่อเห็นสีหน้าของพี่ที่บอกให้รู้ว่าที่เขาแอบกังวลเป็นเรื่องจริง แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อคนที่เขารักคือนุดา ไม่ใช่ภัคจิราอย่างที่ใครต่อใครอยากจะให้มันเป็น เพราะสำหรับเขาแล้ว   ภัคจิราเหมือนน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่งเท่านั้น

“เสียใจน่าดู เขารักแกมาก เขาไม่เคยเปิดใจให้ใครเพราะรอแกกลับมา” เมื่อน้องชายถามตรงๆ น่านฟ้าก็ตอบกลับไปตรงๆ เช่นกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาใช่จะไม่รู้ว่าน้องชายของเขาไม่ได้คิดกับภัคจิราเป็นอื่น  ไปมากกว่าคนน่ารำคาญที่มันชอบบ่นให้ได้ฟังบ่อยๆ

“พี่เล่นพูดซะผมรู้สึกผิดเลยนะเนี่ย เอาไว้ถ้าผมเจอน้องอีกครั้งผมจะขอโทษเขาเอง ว่าแต่พี่เถอะ ใจคอพี่จะไม่บอกเขาจริงๆ เหรอว่าพี่คิดยังไงกับเขากันแน่” คนถูกย้อนเงียบไปนานก่อนจะตอบผู้เป็นน้องกลับไป

“บอกไปแล้วฉันจะได้อะไร” ในเมื่อสุดท้ายแล้วสำหรับภัคจิราเขาก็เป็นได้มากสุดแค่พี่ชายของเธอเท่านั้น ไม่มีวันที่เขาจะได้เป็นอะไรที่มากกว่านั้น ซึ่งเขาก็พอใจในฐานะที่เธอหยิบยื่นให้ ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้    เพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะได้รับมันจากเธอ

“อย่างน้อยมันก็น่าจะดีกว่าที่พี่ต้องเก็บมันเอาไว้นะครับ ผมเชื่อว่าถ้าพี่บอกน้องทุกอย่างมันอาจจะง่ายกว่านี้” สองพี่น้องสบตาชั่วครู่ก่อนจะเป็นเหนือเมฆที่เดินกลับเข้าไปในบ้าน หวังจะเกลี่ยกล่อมมารดาถึงเรื่องบางอย่างที่เขาเพิ่งจะเอ่ยขอจากท่านไปเมื่อครู่อีกครั้ง  และเชื่อว่าแม่คงยอมใจอ่อนถ้าได้รู้ถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องเข้า

“ท้อง! โอ้ยแม่จะเป็นลม!” คุณสุวรรณแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้รับรู้ถึงเรื่อง ‘สำคัญ’ ของลูกชายคนรองที่เอ่ยขึ้น เดือดร้อนน่านฟ้าที่ต้องรีบปรี่เข้ามาประคองผู้เป็นแม่เอาไว้ ก่อนจะพาท่านมานั่งสงบจิตสงบใจที่เก้าอี้

“ผมขอโทษครับแม่ แต่ผมกับนุดาเราสองคนเรียนจบแล้วนะครับ อีกอย่าง แม่เองก็เคยบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าอยากได้หลาน นะครับแม่ ช่วยไปสู้ขอนุดาให้ผมหน่อยนะครับ” ก็เล่นไปทำลูกเขาท้องขนาดนี้นางจะว่าอย่างไรได้! ผู้เป็นแม่คิดแต่เพียงในใจก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“แม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเราด้วยรึไง แล้วเรื่องที่จะไปเมืองนอกนั่นล่ะ!” เพราะหนแรกลูกชายที่ลูกชายมาบอกว่าจะแฟนสาวอยากจะย้ายไปอยู่อังกฤษกับครอบครัว โดยที่ลูกชายของนางเองก็อยากที่จะติดตามคนรักไปด้วยนั้นนางไม่ค่อยที่จะเห็นด้วยสักเท่าไหร่ และก็เชื่อด้วยว่าเรื่องสองเรื่องนี้ น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกันไม่น้อยเลยทีเดียว

“คืออย่างนี้ครับแม่ คุณแม่ของนุชท่านเปิดร้านอาหารไทยอยู่ที่นู้นครับ และตอนนี้ท่านก็ทราบเรื่องลูกแล้ว ท่านเลยอยากให้ผมกับนุชไปอยู่กับท่านที่นั่น แต่ไม่ได้อยู่ถาวรนะครับแม่ พอหลานแม่คลอดผมกับนุชจะกลับมา อาจจะอยู่ที่นู้นหกเดือนที่นี่หกเดือน แม่เข้าใจผมกับนุชนะครับ” คำอธิบายอันยาวเหยียดถูกกลับด้วยความเงียบงันเพราะเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป นางไม่รู้ว่าต้องทำอะไร หรือควรตอบอะไรไป

“ผมว่าเอาอย่างที่น้องบอกก็ดีนะครับแม่ เพราะทางนู้นเองเขาก็คงเป็นห่วงลูกสาวของเขาไม่น้อย ก่อนไปก็แต่งงานกันเรียบร้อยเสียก่อน คนอื่นเขาจะได้ไม่มองตาเมฆในทางไม่ดี แบบนี้แม่คิดว่ายังไงครับ” เดือดร้อนน่านฟ้าที่ต้องเอ่ยขึ้นเพราะดูท่าแล้วเขาคงปล่อยให้แม่จัดการเรื่องใหญ่ขนาดนี้คนเดียวไม่ได้ แค่ต้องมารับรู้ว่าลูกชายที่ท่านหวังจะให้มีชีวิตที่ดีแอบชิงสุกก่อนหามมันก็มากพอแล้วถึงแม้ว่าเรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีก็ตามเถอะ

“เอาอย่างที่น่านว่าก็ได้ลูก ไหนๆ เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้วนี่เนอะ หนูด้วยนะหนูนุช จะเป็นแม่คนแล้วต้องดูแลตัวเองกับลูกให้ดี ไปอยู่กันที่นู้นก็หมั่นส่งข่าวมาให้ทางนี้รับรู้ได้ แม่เป็นห่วง” หญิงสาวที่ได้แต่นั่งเงียบมาตลอดการสนทนายิ้มรับ   ก่อนเข้าไปกราบแม่สามี

“นุชสัญญาค่ะคุณแม่ว่าจะดูแลตัวเองกับลูกให้ดี ขอบคุณคุณแม่นะคะที่ไม่รังเกียจนุชกับลูก” ภาพของแม่และเมียที่กำลังกอดกันทำให้เหนือเมฆยิ้มเมื่อได้เห็น เขาจึงตามเข้าไปกอดท่านสมทบก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้พี่ชายอย่างขอบคุณ หากไม่ได้พี่ชายช่วยพูดกับมารดาให้ เรื่องคงไม่จบง่ายๆ แบบนี้ และเขากับคนรักก็คงไม่สมหวังในสิ่งที่ต้องการ

ที่เหลือก็แค่ต้องช่วยกันสร้างครอบครัวให้มีแต่ความสุขเท่านั้น