กว่าใจจะรัก

บทที่ 8

เพราะผู้ใหญ่ยืนกรานว่าจะคุยเรื่องสินสอดกันเองภัคจิราจึงเดินนำว่าที่สามีมาเดินเล่นที่สวนด้านล่างของบ้านตามคำบอกของผู้เป็นป้าที่ดูเหมือนจะมีความสุข  ที่ได้เห็นเธอแต่งงานกับคนที่ท่านเป็นคนเลือกให้

           “ภัคตื่นเต้นไหม” น่านฟ้าเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นเมื่อเห็นท่าทีเหมือนมีเรื่องให้คิดของคนข้างกาย ใช่จะมองไม่ออกว่าเธอกำลังคิดเรื่องอะไร แต่ก็เลือกที่จะถามด้วยอยากได้ยินคำตอบจากปากเธอ

           “ตื่นเต้นสิคะ พี่น่านละคะ”

           “พี่ก็ตื่นเต้นครับ ตื่นเต้นที่สุด” ตื่นเต้นจนไม่รู้จะเก็บความดีใจนี้ไว้ยังไงไม่ให้เผลอแสดงออกให้คนตรงหน้าเผลอจับได้ อีกซ้ำยังอยากให้วันงานมาถึงเสียวันนี้พรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ เขากลัวว่าคุณป้ามาลีอาจจะเปลี่ยนใจเอาได้ คิดเช่นนั้นจึงตัดสินใจเอ่ยถามคนตรงหน้าขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

           “ภัคจะว่าอะไรไหมถ้าพี่จะพาภัคไปจดทะเบียนก่อน” อย่างน้อยการจดทะเบียนก็เป็นการการันตีได้ว่าทุกอย่างนั้นจะต้องเกิดขึ้น

           “ต้องจดด้วยเหรอคะ”

           “ต้องจดสิครับ คนอื่นเขาจะได้ไม่สงสัยเรื่องของเรา อีกอย่างพี่อยากทำให้ทุกอย่างถูกต้องด้วย พรุ่งนี้ภัคว่างไหม เราไปจดทะเบียนกันพรุ่งนี้เลย เดี๋ยวพี่ไปขอคุณป้าเอง” ภัคจิรามีท่าทีหนักใจไม่น้อย แต่สุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือกเธอจึงพยักหน้าตอบตกลง

งานแต่งงานระหว่างภัคจิรากับน่านฟ้าถูกจัดขึ้นในหนึ่งเดือนต่อมาอย่างยิ่งใหญ่ตามที่คุณสุวรรณเคยรับปากสองป้าหลานเอาไว้ สินสอดรึก็ไม่ได้น้อยหน้าครั้งงานแต่งของลูกชายคนเล็กที่แม้วันนี้จะเดินทางมาร่วมงานไม่ได้เพราะภรรยากำลังแพ้ท้องอย่างหนัก แต่เหนือเมฆก็ยังไม่ลืมที่จะฝากคำอวยพรให้ผ่านมาทางโทรศัพท์ซึ่งภัคจิราก็รับมันไว้ด้วยความเต็มใจ

           ภาพเจ้าสาวในชุดไทยสีชาหยุดทุกสายตาได้แทบจะทันทีที่เธอปรากฏตัวขึ้น โดยเฉพาะน่านฟ้าที่จ้องมองภาพนั้นอย่างมีความสุข ไม่นึกเลยว่าเขาจะมีวันนี้ วันที่ฝันลมๆ แล้งๆ เกิดขึ้นจริง วันที่ได้แต่งงานกับผู้หญิง ที่ขโมยหัวใจทั้งดวงไปตั้งแต่นาทีแรกที่พบ

           “ยื่นมือไปรับน้องสิลูกตาน่าน”

เพราะลูกชายเอาแต่จ้องมองลูกสะใภ้ตาค้าง คุณสุวรรณจึงเอ่ยขึ้นเบาๆ ทำให้อีกฝ่ายได้สติ เขาส่งยิ้มให้ก่อนจะหันไปยื่นมือให้เจ้าสาวแสนสวยที่กำลังยืนส่งยิ้มอบอุ่นมาให้กัน

           “ภัคสวยจัง” คนถูกชมยิ้มรับก่อนจะลอบสำรวจสามีของตัวเองกลับไปบ้าง ซึ่งก็ต้องยอมรับว่าวันนี้พี่น่านของเธอดูดีมากจริงๆ

           “พี่น่านก็หล่อค่ะ ระหว่างเดินมาภัคแอบเห็นสาวๆ นั่งเช็ดน้ำตากันตั้งหลายคนแน่ะคะ” ภัคจิราหยอกเย้าแต่ก็ไม่ได้พูดเกินความจริงเลยสักนิด น่านฟ้าเป็นที่ต้องการของสาวๆ เสมอ แต่เธอก็ไม่เคยเห็นเขาให้ความสนใจใครคนไหนเป็นพิเศษ นั่นทำให้ยิ่งสงสัยและอยากจะรู้ว่าผู้หญิงที่เขาตกหลุมรักเป็นใคร คนโชคดีที่ได้หัวใจของผู้ชายคนนี้ไปครองคงเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกอย่างไม่ต้องสงสัย

           “พวกเขาคงดีใจแทนเรา”

           “ใครว่าละคะ พวกเขาเสียดายพี่น่านของภัคต่างหาก” คนได้ยินเช่นนั้นยิ้มจนแก้มปริ เขารู้สึกรักคำว่า ‘พี่น่านของภัค’ ที่ได้ยินอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเขาเป็นของเธอแค่คนเดียว ซึ่งมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป

           กว่าพิธีต่างๆ จะผ่านพ้นก็ทำเอาเจ้าสาวป้ายแดงเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ภัคจิราสาบานกับตัวเองเอาไว้เลยว่าชาตินี้ทั้งชาติเธอคงขอแต่งงานแค่ครั้งเดียว ซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากความคิดของน่านฟ้าสักเท่าไหร่ หลังจากการพูดคุยกันหลายต่อหลายครั้งทั้งคู่ถึงได้ข้อสรุปว่าจะใช้บ้านของเธอเป็นเรือนหอเพราะเธออยากจะอยู่ดูแลคุณป้าที่กำลังป่วยหนักซึ่งน่านฟ้าก็เข้าใจ และไม่ได้ขัดข้องที่จะต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างไร่ของเขากับบ้านของเธอ

           “ภัคเหนื่อยไหมครับ” เสียงเข้มถามขึ้นทั้งๆ ที่สายตายังคงจับจ้องภรรยาคนสวยของตัวเองอย่างไม่ยอมละสายตาไปไหน เขาอยากจดจำภาพของภัคจิราวันนี้เอาไว้ในความทรงจำให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะมันเป็นภาพที่เขาเฝ้าฝันมาตลอดว่าอยากจะได้เห็นมันสักครั้งในชีวิต  ถึงแม้ว่าเจ้าบ่าวของเธอจะไม่ใช่เขาก็ไม่เป็นไร

           “เหนื่อยมากค่ะ แล้วก็หิวมากด้วย” ภัคจิราตอบกลับไปตามความจริงก่อนจะใช้เวลานี้จ้องมองใบหน้าของชายผู้ซึ่งตอนนี้ได้กลายมาเป็นสามีของเธออย่างสมบูรณ์ พี่น่านของเธอในวันนี้ดูหล่อกว่าทุกวัน และนั่นทำให้เธอได้รู้ว่าสามีของเธอนั้นเป็นที่ต้องการของสาวๆ มากแค่ไหน คิดถึงตรงนี้ความภูมิใจเล็กๆ ก็เกิดขึ้นภายในใจ ที่เธอสามารถเอาชนะผู้หญิงพวกนั้นได้เขามาครองโดยไม่ต้องลงแรงอะไรเลย อย่างน้อยก็ตอนนี้ล่ะนะ

           “ถ้างั้นภัคนั่งพักอยู่ในนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะลงไปดูในครัวให้ว่ามีอะไรพอจะทำให้ภัคทานได้บ้าง” เมื่อรู้ว่าอีกคนหิว น่านฟ้าก็ไม่รีรอที่จะรีบเอ่ยขึ้น ก่อนจะทำท่าจะเดินออกไปจากห้องหอของตน

           “แต่คุณแม่สั่งไว้ว่าห้ามเราสองคนออกจากห้องนะคะ” เจ้าสาวป้ายแดงจำต้องแย้งขึ้นเมื่อนึกถึงคำสั่งเสียของแม่สามีขึ้นมาได้ว่าหลังจากเธอกับเขาเข้ามาในห้องนี้แล้วห้ามออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่าจะเช้า      เพราะโบราณถือว่ามันจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับชีวิตคู่

           “แต่พี่ทนเห็นภัคหิวไม่ได้”

           “แต่ว่าคุณแม่…” ยังไม่ทันที่เธอกับเขาจะได้ถกเถียงอะไรกันต่อเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น และก็เป็นน่านฟ้าที่อาสาเดินไปเปิดประตูห้อง

           “คุณท่านกลัวว่าพวกคุณๆ จะหิวค่ะก็เลยสั่งให้น้ำเอาอาหารค่ำมาให้ ทานกันเลยนะคะ” สาวใช้เอ่ยบอกก่อนจะยกถาดอาหารเข้ามาวางที่ที่มุมห้องโดยมีเจ้าสาวที่กำลังหิวได้ทีเดินลากชายกระโปรงตามมาติดๆ