“พี่กลัวไม่อิ่ม นานๆ จะได้ทานฝีมือของภัคทั้งที ขอพี่นะครับ ส่วนภัคพี่ว่าทานนี่ดีกว่า พี่จำได้ว่าของโปรดภัค” แม้จะสงสัยแต่ภัคจิราก็ไม่ว่าอะไรนอกจากยิ้มรับ เธอเฝ้ารอจนน่านฟ้าทานจนเกือบหมดถึงอาสาเก็บจานด้วยตัวเอง นั่นเองถึงได้มีโอกาสแอบชิมฝีมืออาหารของตัวเอง และได้รู้ความจริงว่ารสชาติของมันนั้นแย่มาก มากจริงๆ
“ภัคร้องไห้ทำไม! ใครทำ หรือว่าเจ็บตรงไหนบอกพี่สิครับ” ความเสียใจที่แปรเปลี่ยนกลายมาเป็นหยดน้ำตาบนใบหน้าอ่อนหวานสร้างความตกใจแก่น่านฟ้าไม่น้อยเมื่อได้เห็น มันทำให้เขาไม่รีรอที่จะรีบปรี่เข้ามาหาพร้อมกับถามถึงสาเหตุการมีน้ำตาของเธอ
“ทำไมพี่น่านต้องโกหกภัคด้วยคะ!”
“โกหก…”
“ทำไมไม่บอกภัคตรงๆ ละคะว่าอาหารที่ภัคทำมันไม่ได้เรื่อง รสชาติห่วยขนาดนั้นฝืนกินเข้าไปจนเกือบหมดทำไม!” ภัคจิราตวาดถามอย่างโกรธจัด แม้จะรู้ว่าที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของเธอ แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นเธอก็ย
