ยั่วรักสามีนิตินัย

บทที่ 7

"คุณกวินจะเข้าไปหาท่านเลยไหมครับ"

"ยังหรอกครับผมขอคิวหน่อย"

"ขอคิวทำอะไรครับ"

"จดทะเบียนสมรส"

"?" คนที่ประจำการอยู่ตรงนั้นก็แปลกใจใครจะจดทะเบียน ผู้หญิงสองคนและลูกชายท่านปลัด

"คุณมองอะไรครับ"

"ผมมองหาเจ้าบ่าวครับ" เพราะเจ้าหน้าที่ต้องขอบัตรประชาชนทั้งฝ่ายหญิงและฝ่ายชายมาแนบกับเอกสารที่จะยื่น

"ก็ผมนี่ไง"

"อะไรนะครับ?" ที่เจ้าหน้าที่ตกใจเพราะถ้าลูกชายท่านปลัดจะแต่งงานทั้งที มันคงไม่เงียบขนาดนี้หรอกมั้ง

"ทำตามที่ผมพูดเถอะครับ" เขาไม่อยากอธิบายให้มันมากความ

"ครับ" เจ้าหน้าที่ก็เลยขอบัตรประชาชนของทั้งสองแนบกับใบคำร้องเพื่อยื่นเข้าไปก่อน และคนทั้งสองก็ต้องไปนั่งรอคิว

การจดทะเบียนสมรสในแต่ละวันไม่ค่อยมีคนมาจดมากนัก แต่ส่วนมากคนมาอำเภอก็จะมาทำธุระอย่างอื่นมากกว่า

เพียงไม่นานก็ถึงคิวของเขา

"เล่นอะไรอยู่" คนที่ทำหน้าที่เป็นนายทะเบียนวันนี้เห็นชื่อคำร้องขอจดทะเบียนสมรสเข้ามาก่อนหน้าที่เจ้าตัวจะมาแล้ว

"เปล่าเล่นครับผมมาจดทะเบียนสมรส และผู้หญิงคนนี้ก็คือ.." สายตาคมนั้นปรายมองไปดูผู้หญิงที่นั่งลงข้างๆ เพื่อให้ท่านรู้ว่าเขาหมายถึงผู้หญิงคนไหน

"พ่อขอคุยด้วยก่อน"

"พ่อ?" ผู้หญิงทั้งสองพูดขึ้นแทบจะพร้อมกัน

"ผมพูดจริงครับพ่อ และเธอก็คือลูกสะใภ้ของพ่อครับ"

ปลัดพิชิตหยิบใบสำคัญในการจดทะเบียนสมรสออกมา แล้วก็วางลงตรงหน้าของทั้งสอง แต่สายตาท่านมองดูฝ่ายหญิงไม่กระพริบตาเลย

"ผมต้องขอให้พ่อเซ็นต์เป็นพยานด้วยอีกคนนะครับ"

พิชิตคิดว่าลูกชายคงคิดมาดีแล้วที่จะจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนนี้ หน้าตาของเธอก็ถือว่าเป็นคนสวยคนหนึ่ง แต่ที่ท่านสงสัยเพราะลูกชายไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ฟังเลย

"แล้วเรื่องจัดงานแต่งล่ะ" ท่านเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายชายจะไม่ให้ถามเรื่องนี้ก็คงเป็นไปไม่ได้

"ไม่มีการจัดงานแต่งใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ" ม่านฟ้าพอจะรู้แล้วว่ามันคืออะไร เขาเป็นผู้จัดการโรงงาน ก็ถือว่าตำแหน่งสูงและถ้าเขาจะมีพ่อเป็นท่านปลัดมันก็ไม่แปลก

"เอาตามที่เธอว่าเลยครับ"

"จะให้พ่อไปคุยกับผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงตอนไหน"

กวินหันมองมาดูหน้าเธออีกครั้ง เพราะมันแล้วแต่การตัดสินใจของเธอเลย

"ถ้าถึงเวลานั้นแล้วเราจะติดต่อมาค่ะ" เธอยังไม่รู้เลยว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง

หลังจดทะเบียนสมรสเสร็จ..

"ให้ผมตามไปโรงแรมได้ไหม"

"คุณจะไปทำไม"

"ม่าน" วันวิสาสะกิดเพื่อนไว้เพราะคำพูดไม่น่ารักเลย

"คุณไม่ต้องไปหรอก แค่เอาเบอร์โทรให้ฉันถ้ามีธุระจะโทรไปหาเอง"

กวินเอานามบัตรออกมาส่งให้และเขาก็ขอเบอร์โทรของเธอด้วย แต่ม่านฟ้าไม่ให้..เธอบอกว่ามีอะไรเดี๋ยวจะเป็นฝ่ายติดต่อไปหาเอง

ชายหนุ่มยืนมองตามรถคันที่เพิ่งวิ่งออกจากอำเภอไป เขาไม่รู้เลยว่าเรื่องราวชีวิตต่อไปของเขากับผู้หญิงคนนี้จะเป็นยังไง เพราะทั้งสองถือว่าเป็นสามีภรรยากันโดยถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

ออกจากอำเภอม่านฟ้าก็กลับไปส่งวันวิสาที่ทำงาน ถ้าเธอรู้ว่าพ่อเขาเป็นปลัดอำเภอที่นั่นคงไม่ต้องลำบากเพื่อน

"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็โทรมาได้เสมอเลยนะ"

"เธอนั่นแหละเมื่อไรจะไปทำงานกับฉัน"

"ฉันยังพอทำงานที่นี่ได้" วันวิสาคิดว่าทำงานที่ไหนมันก็มีความกดดันแบบนี้ทุกที่อยู่แล้ว

ส่งเพื่อนเสร็จ ม่านฟ้าก็กลับมาที่โรงแรม..

"คุณม่านคะลูกค้าโทรมาจองห้องอาหาร"

"คืนนี้ห้องอาหารเราเต็มแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"เดี๋ยวฉันจะโทรกลับหาลูกค้าเอง ต่อสายให้หน่อย"

คุยกับลูกค้าอยู่พักหนึ่งม่านฟ้าก็วางสายไป

"เปลี่ยนจากห้องอาหารเป็นริมสระว่ายน้ำนะ" ที่คุยกับลูกค้าเมื่อสักครู่เธอขอเปลี่ยนสถานที่และลูกค้าก็ยอม

"ค่ะ"

"โต๊ะสำรองคงพอใช่ไหม"

"ไม่แน่ใจค่ะ วันนี้มีงานเลี้ยงทุกห้องเลย"

"ถ้างั้นตามมาทางนี้" ม่านฟ้าเดินนำหน้าพนักงานไปดูห้องเก็บของ ว่าตอนนี้งานเลี้ยงเอาของออกไปใช้เยอะเท่าไรแล้ว

พอเข้าไปในห้องเก็บของที่อยู่ชั้นล่างก็อดคิดถึงเรื่องในคืนนั้นไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงทำไมจะไม่มีความรู้สึกอะไร

"พ่อได้ยินว่าท่านรัฐมนตรีกับคณะจะมาจัดเลี้ยงกันที่นี่เหรอ" เสียงนี้เอ่ยขึ้นด้านหลังทำให้เธอตื่นจากภวังค์ที่กำลังคิดอยู่ได้

"ท่านรัฐมนตรีเหรอคะ?" ขนาดเธอเป็นคนรับสายยังไม่รู้เลยว่าลูกค้าที่โทรมาจองคือคนของท่านรัฐมนตรี

"เอ่อ..ใช่ท่านรัฐมนตรี..เมื่อกี้ท่านโทรมาหาพ่อ" พิทักษ์เริ่มพูดตะกุกตะกัก

"ม่านไม่ยักรู้ว่าพ่อสนิทกับท่านรัฐมนตรีด้วย"

"ลูกอย่าลืมสิว่าพ่อทำงานบริการมาทั้งชีวิต พ่อก็ต้องรู้จักคนใหญ่คนโตบ้าง"

"หรือคะ"

"แล้วของใช้พอไหม"

"ม่านกำลังมาดูค่ะ แต่เท่าที่เห็นคิดว่าคงไม่พอ"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพ่อสั่งจากข้างนอกเข้ามาเสริมให้ หนูแค่แต่งตัวสวยๆ แล้วก็รอช่วยงานท่าน"

"แต่มันไม่ใช่หน้าที่ของม่านนี่คะ"

"เราเป็นเจ้าของโรงแรมอย่าลืมสิ"

ม่านฟ้าไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเธอพอจะเดาออกแล้ว ถึงแม้พ่อคิดจะทำอะไรมันก็คงไม่ทันแล้วล่ะ

จนเวลาผ่านไปใกล้เริ่มงาน..ม่านฟ้าก็ออกมาดูสถานที่ พ่อคงจริงจังกับงานนี้มาก เพราะถ้าของใช้ในโรงแรมไม่พอท่านก็จะปฏิเสธงาน หรือไม่ก็แนะนำให้ไปใช้โรงแรมอื่น แต่ครั้งนี้งานออกมาเรียบร้อยและสวยงามมาก

ไม่ได้การแล้ว ถ้าเธอไม่ทำอะไรสักอย่างต้องติดกับดักพ่อแน่ ..พอคิดได้แบบนั้นม่านฟ้าก็ล้วงเอานามบัตรที่ได้มาเมื่อตอนกลางวันออกมาจากกระเป๋า

"สวัสดีค่ะมาร่วมงานเลี้ยงไหนคะ" อย่างที่รู้กันอยู่ว่าวันนี้งานเลี้ยงมีหลายงาน หญิงสาวที่กำลังจะโทรออกรีบเก็บโทรศัพท์ของตัวเองไว้ก่อน

"สวัสดีครับ ตัวจริงคุณสวยกว่าในรูปอีกนะครับ"

"คะ?"

ทั้งสองยังไม่ได้พูดอะไรกันมากไปกว่านี้แขกคนอื่นก็เริ่มทยอยมา

ม่านฟ้าหันไปรับแขกคนอื่นแต่พอหันกลับมาผู้ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว ตกลงเขาเป็นใครกันแน่

"คุณม่านฟ้าคะ คุณพิทักษ์บอกให้ไปพบที่งานเลี้ยงริมสระว่ายน้ำหน่อยค่ะ"

ม่านฟ้าที่กำลังคาสายอยู่พยักหน้าตอบพนักงานก่อนที่จะวางสายไป

ถ้าจะถ่วงเวลาหน่อยก็กลัวว่ามันจะดูไม่ดี แต่ถ้าไปตอนนี้เขาจะมาทันไหม

"ท่านบอกให้ไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" พนักงานที่มาตามยืนรอเพราะมันคือคำสั่ง

"ฉันรู้แล้ว"