"คุณเพธาคุณมาทานข้าวเหรอครับ"
"ใช่..แต่ผมอยากรู้ว่าเมื่อกี้คุณว่าให้ใคร" ถึงแม้จะได้ยินไม่ถนัดมากเพราะเขายืนอยู่ด้านหลัง แต่ก็พอจับใจความได้ว่ามันเป็นประโยคที่ดูถูก
"อย่าบอกนะครับว่าคุณมากับ.." พิทักษ์ถามด้วยสายตาที่กรอกมองมาดูโต๊ะนั้น
"พอเถอะค่ะพ่อ"
กวินที่ยังคงนั่งอยู่ทีแรกไม่ได้มองด้วยซ้ำ แต่พอเธอพูดประโยคนั้นเขาถึงได้หันมองไปดู..รู้ว่าที่เธอห้ามคงเพราะช่วยพ่อ
"ผมไม่รู้ว่าคุณเพธา.."
"พ่อคะ!"
"อะไรของลูกคนนี้นี่"
"พ่อไม่ออกไปใช่ไหมคะ ถ้างั้นม่านไปเอง" เธอรู้จักพ่อดีกว่าใคร ทุกครั้งเธอถึงต้องตัดปัญหาโดยการเดินหนีไป
พอม่านฟ้าออกไป พิทักษ์ถึงได้ตามออกไปด้วย ส่วนน่านฟ้ายังคงนั่งทานข้าวต่อ เพราะเขาตั้งใจจะมาทานข้าว อยู่แล้ว
ทีแรกว่าจะทานข้าวให้อร่อย วันพุธก็อดสงสารกวินไม่ได้ เพราะเธอได้ยินชัดเลยว่าเจ้าของโรงแรมดูถูกเขา
"ทานสิครับ" กวินเห็นเพธาและวันพุธมองดูตัวเองแบบสงสารมันก็ยิ่งท
