บทที่ 4
722 คำ
"กี่วันแล้วนะครับคุณอา?"
"สองวัน"
"ทำไมคุณอาถึงไม่รีบโทรไปหาผม"
"อาก็มัวยุ่งอยู่กับงาน" ก่อนอื่นต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อน
"แล้วเบาะแสสุดท้ายคุณอารู้ไหมว่าน้องหายไปกับใคร"
พิทักษ์ส่ายหน้าตอบ เพราะคนที่คิดว่าไปด้วย..ก็ไม่ได้ไป
"ผมขอเช็คกล้องวงจรปิดทั้งหมดของโรงแรมนี้ด้วยนะครับ" สารวัตรมหานครคือลูกพี่ลูกน้องกับม่านฟ้า
"ได้สิ"
มหานครก็เลยไล่เปิดดูตั้งแต่วันงานเลี้ยงต้อนรับลูกค้า
"?" พิทักษ์หรี่ตามองดูกล้องวงจรปิดที่หลานชายหยุดไว้เพื่อถามว่าคนนั้นคือใคร
"น้องหายเข้าไปในห้องเก็บของกับใครครับ"
"ไอ้หมอนี่ทำไมมันหน้าคุ้นๆ"
มหานครขยายกล้องวงจรปิดแล้วก็ตั้ง HD เพื่อให้ภาพชัดขึ้น
"นี่มันผู้จัดการโรงงานของพ่อเลี้ยงนี่"
"ผู้จัดการโรงงานอิทธิพลค้าไม้เหรอครับ"
"ใช่"
มหานครก็เลยเลื่อนดูว่าทั้งสองเข้าไปในห้องเก็บของนานแค่ไหน
".........." พิทักษ์แทบหน้ามืดเมื่อเห็นว่าลูกสาวหายเข้าไปในห้องนั้นทั้งคืน และในห้องนั้นก็ไม่มีกล้องวงจรปิดด้วย แต่หายไปนานขนาดนั้นคงคิดเป็นอื่นไปไม่ได้แล้ว "อาจะแจ้งความจับมัน"
"ดูกล้องให้จบก่อนดีกว่าไหมครับ" เพราะดูจากตอนแรกเหมือนว่าเขาจะช่วยไม่ให้ฝ่ายหญิงโป๊เพราะถอดเสื้อสูทให้เธอปิดบังร่างกาย
แต่พอเปิดคลิปไปอีกจนถึงช่วงที่พนักงานขนของมายืนออกันอยู่หน้าห้องเก็บของ จังหวะที่พนักงานเอาของเข้าไป ผู้ชายคนนั้นก็รีบออกมาจากห้อง ทิ้งช่วงไว้ไม่นานม่านฟ้าก็ตามออกมา จากการวิเคราะห์แล้วม่านฟ้าคงถ่วงเวลาให้เขาออกจากห้องมาก่อน
"แล้วแบบนี้เราจะเอาผิดมันได้ไหม"
"น้องบรรลุนิติภาวะแล้ว และดูจากหลักฐานเราคงเอาผิดไม่ได้ครับ"
"น้องได้ไปต่อกับมันไหม"
"ผมขอดูกล้องด้านหลังก่อนนะครับ" เพราะเห็นม่านฟ้าเดินผ่านไปทางนั้น ดูกล้องไปอีกสักพักก็เห็นว่าม่านฟ้ายืมโทรศัพท์แม่บ้าน และเพียงไม่นานก็มีรถมารับออกจากโรงแรม
ก๊อก ก๊อก
"แม่บ้านคนที่ให้ไปตาม มาแล้วค่ะ" เลขาของพิทักษ์ไปตามแม่บ้านคนนั้นขึ้นมาพบ
"เอ่อ..คือ..เอ่อ.."
"พูดความจริงมา ลูกสาวฉันออกไปกับใคร"
"ดิฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ คุณม่านฟ้ายืมโทรหาเบอร์นี้ค่ะ" แม่บ้านจำเป็นต้องส่งโทรศัพท์ให้ดู
"เดี๋ยวที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเองครับ" มหานครต้องตามแกะรอยก่อนว่าเบอร์โทรนี้และรถคันนั้นเป็นของใคร
"อาฝากด้วยนะ"
"ครับ"
จนเวลาผ่านไปมหานครก็รู้ว่าตอนนี้ม่านฟ้าอยู่กับใคร
"พี่รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่"
"ทำตัวเหลวไหลนะเรา"
"พ่อให้มาตามใช่ไหม"
"พี่ยังไม่บอกคุณอาว่าเจอเราแล้ว ตามพี่กลับ"
"ฉันไม่กลับ"
"มีเรื่องอะไรกันก็ต้องไปคุยให้รู้เรื่อง"
"ม่านเราว่าเธอกลับบ้านไปเถอะ"
"ไหนเธอบอกจะให้ฉันอยู่สักปีหนึ่งไง"
"เธอก็เห็นแล้วว่าบ้านเราไม่น่าอยู่แค่ไหน กลับไปอยู่ในที่ของเธอเถอะนะ"
"วันวิสา"
"จะว่าเราไล่ก็ได้"
"ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ถ้าทำงานที่เก่าไม่ไหวไปทำงานกับฉันนะ" ตอนที่มาอยู่กับเพื่อนเพิ่งรู้ว่าเพื่อนมีความกดดันในที่ทำงาน ทั้งสองคบกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้ว หลังจากที่ม่านฟ้าไปเรียนต่อต่างประเทศก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย โชคดีที่วันวิสาไม่เปลี่ยนเบอร์โทร ..ก็เพราะแบบนี้แหละที่วันวิสาไม่เปลี่ยนเบอร์เผื่อเพื่อนติดต่อกลับมา
ถึงยังไงม่านฟ้าก็ต้องกลับไป เพราะถ้าไม่งั้นเพื่อนคงเดือดร้อนไปด้วย
เพี๊ยะ!
"คุณอา?" มหานครตกใจคิดว่าพอเห็นลูกสาวแล้วจะเข้ามากอด แต่ท่านกลับตบหน้าเธอ
"ลูกไม่รักดี แกเตรียมตัวแต่งงานกับคนที่ฉันหามาให้ได้เลย!"
- ผู้เขียน
