คุณปรานต์ขา...อย่าร้าย

ปากร้ายหรือปากหมา

สถานบันเทิงดังย่านใจกลางเมืองผู้คนมากมายเข้ามาใช้บริการแน่นขนัด เจ้าของร้านกำลังนั่งจิบเบียร์วุ้นเย็นชื่นใจ มองผลประกอบการในค่ำคืนนี้อย่างสบายอารมณ์ เบียร์ที่อยู่ในแก้วจึงพร่องลงไปเกือบหมด ผิดกับผู้ชายอีกคนที่นั่งหน้าเครียดควงแก้วบรั่นดีในมือเล่น

"กัดกับน้องฟามาอีกแล้วหรือไงมึง นั่งหน้าบอกบุญไม่รับเชียว" คนถูกถามเหลือบหางตามองเพื่อนเล็กน้อย ก่อนจะยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่ม

"แสดงว่ากูพูดถูก ทะเลาะอะไรกันได้ทุกวันวะ" ยังไม่วายที่พุฒอยากรู้ว่าเพื่อนตนนั้นเปิดสงครามอะไรกับฟาริสาทุกวัน

เพราะตั้งแต่ที่ปรานต์ตกลงช่วยฟาริสาและให้ฟาริสามาเป็นผู้หญิงในความลับของตัวเอง เพื่อนตนก็เหมือนคนแบกโลกไว้ทั้งใบอย่างไรอย่างนั้น

"เรื่องเดิมๆ เรียกร้องตลอด ทั้งที่ตอนแรกบอกว่ารับได้ ไม่ขัดข้อง แล้วไง พอเอาเข้าจริงๆ แม่ง อยากได้นั่นอยากได้นี่ อยากได้กูไปเป็นผัวจริงๆ เรียกร้องอยากให้กูค้างคืนด้วย อยากได้เงินยี่สิบล้านเพื่อแลกกับอิสรภาพของกู เชี่ย! กูไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนแบบนี้เลยนะไอ้พุฒ ไหนมึงบอกว่าน้องมันดี น้องน่ารัก น้องมันน่าสงสาร ว่านอนสอนง่ายไงวะ แล้วทำไมพอไปอยู่กับกูแม่งฤทธิ์เยอะฉิบหาย ความน่ารักอยู่ไหนกูยังหาไม่เจอสักนิด เมื่อไหร่จะหกเดือนสักทีวะ กูเบื่อเต็มทน"

"เบื่อ? แต่มึงก็ยังไปหาน้องมันแทบทุกวันไม่ใช่เหรอ"

"กูเสียไปเป็นล้านนะมึง มึงยังจะให้กูไปเสียเงินซื้อกินที่อื่นอีกหรือไง ในเมื่อมีก็ต้องเอาให้คุ้มสิวะ"

"ไม่ใช่อะ กูว่ามึงติดใจน้องมัน นี่ไอ้ปรานต์กูกับมึงไม่ใช่เพิ่งคบกันวันสองวัน รู้จักกันตั้งแต่แม่เราสองคนตั้งท้องพร้อมกันนู่น ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงมีนิสัยยังไง ถ้าของมันไม่เด็ด ของมันไม่ดีจริง ต่อให้มึงเสียเงินมากกว่าล้าน มึงก็ไม่กลับไปกินซ้ำ นี่ก็แสดงว่าน้องมันต้องเด็ด ไม่งั้นมึงไม่ไปซ้ำแทบทุกวันหรอก" คนถูกจับได้ไล่ทันเมินหน้าหนีไปทางอื่น ถอนหายใจพรืดยาวแอบเบะปากเล็กน้อย

"งั้นๆ" แสร้งยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ

ยัยหน้าเงินนั่นก็ไม่ได้เด็ดวิเศษวิโสอะไรขนาดนั้นสักหน่อย ลีลาเหรอก็งั้นๆ แค่ตอบสนองเขาได้ทุกท่าแค่นั้นเอง ก็แค่ร่อนเอวเก่ง ขย่มแรง ลีลาท่วงท่าก็ไม่ได้อะไร ลิ้นก็เบๆ ไม่ได้ทำให้เขาเสียวอะไรมากมาย ก็แค่ยกสะโพกลอยจากเตียงก็แค่นั้น เห็นไหมว่าก็แค่นั้น เขาไม่ได้ติดใจอะไรสักหน่อย

"ปากบอกว่างั้นๆ แต่การกระทำมันไม่ใช่หรือเปล่าวะ สามเดือนที่ผ่านมากูไม่เห็นมึงกินผู้หญิงคนไหนเลยนะ" ปรานต์แสดงสีหน้าเอือมระอาออกมาอย่างไม่ปิดบัง คล้ายกับโลกนี้มันน่าเบื่อยิ่งกว่าอะไร

"มึงจะให้กูไปเอากับผู้หญิงคนไหนได้วะ ในเมื่อยัยหน้าเงินนั่นไปแหกอกกูมา ไม่ไว้หน้ากูสักนิด กลางห้างก็ทำมาแล้ว คิดว่ากูหน้าด้านเหมือนตัวเองมั้งถึงจะไม่อาย กูอายเป็นนะเว้ย" พุฒฟังแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้

เขาก็ลืมไปเสียสนิทว่าปรานต์เคยมาเล่าให้ฟัง ว่าฟาริสาไปอาละวาดถึงร้านอาหาร ไปประกาศต่อหน้าผู้หญิงที่เพื่อนเขาพาไปทานอาหารว่าตัวเองคือเมีย

"โทษที กูก็ลืมไป"

"พูดแล้วอารมณ์เสีย"

"กูว่าอารมณ์มึงต้องเสียมากกว่าเดิมแล้วล่ะ"

"ทำไม" พุฒพยักพเยิดให้เพื่อนดูที่ชั้นล่าง ซึ่งตอนนี้บุคคลที่ทั้งสองกำลังพูดถึงนั่งดื่มโยกตัวไปมาตามหวังหวะเพลงที่เปิด มีหนุ่มๆ แวะเวียนมาชนแก้วไม่ขาดสาย เสน่ห์แรงไม่เบา

ริ้วแดงถึงกับพาดผ่านบนหน้าของปรานต์ทันใด กรามขบกันแน่นจนเป็นสันขึ้นมา พุฒที่หันมาเห็นสีหน้าบึ้งตึงแววตาวาวโรจน์ดั่งไม่พอใจก็ถึงกับคิ้วขมวด หรี่สายตาจับจ้องเพื่อนตัวเองอย่างจับพิรุธ อาการเหมือนไม่พอใจที่เห็นผู้ชายคนอื่นมาวุ่นวายกับของเล่นตัวเอง

หึง เหรอวะ

"แรด!" คนถูกกล่าวหาว่าแรดกำลังส่งยิ้มให้ผู้ชายที่เข้ามาทักทาย หันกลับมามองเจ้าของประโยคน่ารักน่าเอ็นดู เมื่อเห็นว่าใครก็ไม่ลืมยิ้มหวานรับคำชม

"นึกว่าใครมาชมว่าแรด ที่แท้ก็สามีนี่เอง...เอ่อ ขอโทษนะคะ สงสัยเราคงต้องแยกกันแล้วล่ะค่ะ พอดีสามีมาตามแล้วค่ะ" หันมากล่าวขอโทษชายหนุ่มหน้าตาดีที่ชวนไปต่อ

"ถ้าผัวเผลอ แล้วเรามาเจอกันนะครับ" ฟาริสาชำเลืองมองคนหน้าบึ้งข้างกาย ยิ่งเห็นว่าหน้าหล่อเหลากำลังจะกลายเป็นยักษ์ยิ่งถูกใจ

"ยินดีค่ะ" ยิ้มหวานให้อย่างมีจริต ผิดกับปรานต์ที่ยืนบดกรามตัวเองจนแทบแตกละเอียด สุดท้ายก็ทนไม่ไหวกระชากแขนฟาริสาเดินฝ่าผู้คนออกมายังหน้าร้าน

"นี่คุณปรานต์ ฟาเจ็บนะคะเบาๆ หน่อย" แสร้งร้องออกไป หากปรานต์หันกลับมามองสักนิด คงเห็นว่าคนที่บอกว่าเจ็บยิ้มร่าอย่างผู้ชนะ

"คุณปรานต์คะ ฟาเจ็บนะ บอกว่าให้ปล่อยไง" ไหนๆ ก็เล่นละครแล้วก็เล่นต่อให้จบเลยแล้วกัน แสร้งพยายามสะบัดมือออกจากมือของปรานต์ แกะมือของชายหนุ่มออกเพื่อให้สมบทบาทมากยิ่งขึ้น

ส่วนคนที่บอกให้ปล่อยเดินดุ่มๆ ไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ โชคดีที่เขาจอดด้านในคนเลยไม่ค่อยพลุกพล่านสักเท่าไหร่ เมื่อถึงรถก็เหวี่ยงฟาริสาจนหญิงสาวเซไปหารถ นับว่าโชคดีที่ตั้งหลักได้ ไม่อย่างนั้นคงได้ลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยข้างล้อรถแน่

"โอ๊ย! ฟาเจ็บนะ" เจ็บจริงไม่ได้แสร้งเหมือนก่อนหน้า เหวี่ยงมาได้ คนนะไม่ใช่ขยะ

"ก็ฉันตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บไง แรดว่ะ ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าสำส่อนไปทั่วตอนที่เธออยู่กับฉัน แล้วนี่อะไร ลับหลังฉันเธอก็ออกมาเที่ยว มายั่วผู้ชายหน้าชื่นตาบาน ความร่านนี่มันไม่เข้าใครออกใครเลยสินะ โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างเธอ" ฟาริสาตีไปที่ปากหยักดังเพียะ คนถูกตีปากยกมือขึ้นมาจับปากตัวเองมองหญิงสาวตาขวางทั้งงุนงงทั้งโกรธ

"ยัยบ้า! ผีเข้าหรือไงมาตีฉันทำไมวะ"

"คนปากหมาอย่างคุณมันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ปากนี่มันเป็นอะไร ชอบว่าให้แต่คนอื่นเจ็บใจ มันก็ต้องตีให้เจ็บบ้างจะได้หลาบจำ เปิดรถค่ะฟาจะกลับ"

"จะกลับก็กลับเองสิ มายังไงก็กลับอย่างนั้น" ฟาริสาหรี่สายตาจนหยี เรียวปากอิ่มยกยิ้มเล็กน้อย

"โอเค งั้นฟากลับไปให้ผู้ชายคนเมื่อกี้ไปส่งก็ได้ ผัวอนุญาตแล้วนิ เพราะฉะนั้นแรดได้" ว่าจบก็สะบัดหน้าและก้นงอนๆ เดินผ่านชายหนุ่มไป คนถูกปั่นประสาทถึงกับปวดกระบาลยกมือขึ้นมาดึงทึ้งผมตัวเอง

"ฟาริสา! กลับมาขึ้นรถเดี๋ยวนี้" รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างผู้ชนะ ถูกปั่นประสาทแค่นี้ถึงกับยอมให้เธอกลับด้วยเลยเหรอ คุณปรานต์คนเก่ง