ขังรัก มาเฟีย : 07 - อีธาน
1610 คำ
ขังรัก มาเฟีย : 07
หลายวันต่อมา...
@หอสมุด 17.30 น.
ใบบัวยังคงทำงานที่หอสมุดตามเดิมอาจเป็นเพราะเธอยังไม่มีทางเลือกใหม่ และหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น มาร์โคก็ไม่ได้มาหาเธอ ชีวิตของเธอยังปกติสุขดีจนคิดว่าเขาคงเลิกราขาดจากเธอไปแล้ว และไม่มีความสำคัญอะไรที่เธอจะต้องติดต่อเขากลับไปเช่นเดียวกัน เพราะโลกของเขาและเธอมันแตกต่างกันมาก
ใบบัวชะเง้อคอมองหาต้นกล้าสลับกับดูเวลาในนาฬิกาบนข้อมือ เมื่อเวลามันล่วงเลยและช้ากว่าทุกวันจนมันผิดสังเกต เธอจึงหยิบมือถือขึ้นมากดออกโทรหาคนที่รอคอย
....เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้....
“อ๊ะ ทำไมกล้าถึงปิดเครื่องนะ แปลกจัง...หรือว่ากล้าจะเป็นอะไรหรือเปล่า”
ปรื้นนนน!!!
“ว๊ายยย” ใบบัวอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อมีรถตู้ขับด้วยความเร็วและมาเบรกอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนที่ตาหวานจะเบิกโตกว้างเมื่อประตูเปิดออกและมีชายฉกรรจ์ตรงเข้าหามายังเธอ
“กะ...กรี๊ดด อุ๊บ!!” ไม่ทันที่ใบบัวจะวิ่งหนี กลุ่มชายเหล่านั้นก็ปิดปากเธอ คุ้มหัวด้วยผ้าสีดำ และจับตัวเธอขึ้นรถไปด้วยความรวดเร็ว
“ปล่อยนะ นี่มันเรื่องอะไรกัน คุณจับตัวคนผิดหรือเปล่า ฉันไม่เคยมีเรื่องกับใคร และก็ไม่มีเงินให้พวกคุณหรอกนะ”
“พวกคุณจะพาฉันไปไหน ได้ยินไหมห๊ะ”
เงียบ...มีแต่ความเงียบตอบกลับมา จนเธอเองกำลังประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนคิดถึงใบหน้าของใครบางคน ผู้ชายอันตรายที่เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอ
‘ใบบัว...อะไรที่ได้มายากๆ ฉันก็ยิ่งยากได้ เดี๋ยวเรา....จะต้องได้เจอกันอีกแน่’
“มะ..มาร์โค...เหรอ..” เสียงเล็กพึมพำราวกับละเมอ ต้องใช่เขาแน่ คนเลว
“พวกคุณเป็นคนของมาร์โค ใช่ไหม ใช่ไหม! ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ พวกคุณจะพาฉันไปไหนกัน” เสียงเล็กเริ่มโวยวายและดีดดิ้นขึ้นอีกครั้ง แต่การกระทำของเธอก็สูญเปล่าเหมือนเดิม เมื่อคนบนรถยังคงเงียบไม่ตอบอะไรกลับเธอมา
@โกดัง…
“ปล่อยฉันนะ พวกคุณมาจับตัวฉันทำไม อะ..โอ๊ย!”
“พี่บัว!”
“เสียงต้นกล้าเหรอ! ใช่เสียงต้นกล้าไหม?” นางเล็กถูกพักให้นั่งลงที่พื้นปูนแข็ง เอ่ยถามเสียงปริศนาที่ได้ยิน ถึงแม้ว่าเธอจะถูกผ้าคลุมหัวอยู่แต่เธอก็มั่นใจได้ทันทีว่านั้นคือเสียงของน้องชาย
“พี่บัว! กล้าเอง! / พวกแกปล่อยพี่บัวเดี๋ยวนี้! แล้วพวกแกจับพี่บัวมาทำไม!!” เสียงต้นกล้าตะโกนอย่างโกรธจัด เมื่อตอนนี้ไม่ใช่แค่ตัวเองที่ถูกจับตัวมา
พรึ่บบ!!
“...กะ...กล้า...ต้นกล้า!” ตาสวยกะพริบถี่ๆ เมื่อถูกถอดผ้าคุ้มหัวออก และภาพตรงหน้าที่เห็นคือ น้องชายของเธอถูกมัดไว้ที่เก้าอี้ ส่วนใบหน้าก็มีรอยฟกช้ำเล็กน้อย
“พี่บัว!”
“..คะ..ใคร..ทำ กะ..”
“น้องเธอกำลังจะได้เรียนหมอใช่ไหม”
เสียงปริศนาดังออกมาจากมุมมืด เรียกความสนใจให้ใบบัวเบนสายตาให้หันไปมองทันที เธอเพ่งตามองไม่กะพริบก่อนจะปรากฏร่างหนาของชายหนุ่มออกมา
“คะ...คุณ...เป็นใคร...”
“.....ใบบัว...ชื่อเพราะจังนะ”
“คุณเป็นใคร! จับพวกเรามาทำไม!”
“......ฉันชื่อ....อีธาน...”
“ฉะ...ฉันมั่นใจว่าเราไม่รู้จักกัน ละ..และน้องฉันก็ด้วย”
“.....เหรอ....คิดดีๆ สิ ฉันเป็นเพื่อนรักของ...มาร์โค...” อีธานเดินมาย่อตัวนั่งทับส้นเท้าตรงหน้าของหญิงสาว จ้องมองดวงตาสวยที่จ้องมองเขาเขม็ง และมันก็ทำให้เขาเห็นความกล้าอยู่ในแววตาคู่นี้ด้วยความประหลาดใจ
“มะ..มาร์โค...เหรอ...”
“ใช่มาร์โค เธอพอจะสนิทกับฉันขึ้นมาได้บ้างไหม”
“คุณพูดอะไร ฉันไม่สนิทกับมาร์โคเลยสักนิด และคุณจะมาจับเราแบบนี้ทำไมกัน ปล่อยน้องฉันนะ! พวกเราไปทำอะไรให้คุณ ถะ..ถ้าคุณจะทำอะไรก็มาทำที่ฉันคนเดียวสิ”
“..พี่ที่แสนดี... เธอ...รักน้องมากไหม..”
“อึก....” เสียงเล็กหายไปในลำคอ เมื่อมือหนาจับเข้ามาที่ต้นคอขาว เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเขาคือใคร และต้องการอะไรจากตัวเธอและน้องชาย
“ดูจากแววตาของเธอ คงจะรักน้องมากสินะ”
“คะ...คุณ..จะทำอะไร..”
“....ยิ่งมอง ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งสวย...”
“ปะ..ปล่อย..” / “ยะ..อย่าทำอะไรพี่บัวนะ!”
“หึ...สวย...และหอมแบบนี้นี่เอง...ไอ้มาร์โค ถึงได้สนใจ...”
“คะ..คุณ...พูดเรื่องอะไร”
“ถ้าไม่ติดว่ามีงานสำคัญ ฉันก็อยากจะลิ้มลองเธอสักครั้งเหมือนกันนะ แต่เสียดาย ครั้งนี้คงจะต้องเสียสละใหมันก่อน”
“มะ...ไม่นะ..”
“ฮ่าฮ่า งั้นฉันจะไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน ฉัน...มีงานจะให้เธอทำ” อีธานผละใบหน้าออก รีบพูดในสิ่งที่วางแผนไว้ ก่อนที่ความต้องการจากร่างกายกับหญิงสาวเข้ามาครอบงำงานสำคัญที่เขารอคอย
“งะ..งานอะไร ฉะ...ฉันไม่ทำหรอกนะ”
“หืม....เธอต้องทำแน่ใบบัว เพราะงานนี้มันจะแลกกับชีวิตของน้องเธอ ชีวิตของว่าที่คุณหมอที่กำลังจะสดใส....”
“ทะ..ทำไมต้องเป็นฉัน”
“เพราะประวัติเธอนั้นขาวสะอาด เป็นผู้หญิงธรรมดาที่หน้าตาไม่ธรรมดา แถวตัวหอม จนไอ้มาร์โคมันหลงใหลได้ขนาดนี้ ซึ่งปกติมันจะปฏิเสธผู้หญิงตลอด ไม่เคยให้ความสนใจกับผู้หญิงคนไหนสักคน จนทั้งมาเจอเธอ.....”
“......”
“เธอควรจะดีใจ และเสียใจในเวลาเดียวกัน ที่ปีศาจดันเลือกเธอ”
“ฉะ..ฉัน ทำไม่ได้หรอก นะคะ...”
“และถ้าเธอไม่ทำ หรือ ทำไม่สำเร็จ น้องเธอจะต้องตาย หรือเอ๊ะ! ฉันว่าการตายมันไม่ทรมานเท่ากับการพิการ และยังมีลมหายใจหรอกใช่ไหม....คุณหมอ!!” อีธานเดินกลับไปหาต้นกล้าวาดหมัดหนักๆ ใส่หน้าของต้นกล้ารัวๆ
ผลั๊ววว !ผลั๊ววว !
“อะ..โอ๊ย!! โอ๊ย!!” / “กรี๊ดดดดด”
“หยุด!! อย่านะ!! ยะ..ยอมแล้ว ทะ..ทำฉันจะทำแล้ว หยุดทำน้องฉัน!! ฮืออ หยุด!!” ดวงตาหวานเบิกกว้างด้วยความตกใจตะโกนเสียงดังลั่นหวังให้อีธานหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้ลง ร่างเล็กพยายามดีดดิ้นต้องการลุกขึ้นไปช่วยน้องชาย แต่ก็ถูกชายฉกรรจ์จับตัวไว้แน่น
“พะ...พี่บัว..”
“ฮึก.ฮือออ...ได้โปรดอย่าทำอะไรน้องฉันอีกเลยนะ ฉันยอมทำแล้ว ฉันยอมทำแล้วไง”
“เป็นพี่ที่ประเสริฐจริงๆ มึงต้องรักพี่มึงให้มากๆ นะ เพราะพี่มึงยอมทำงานเพื่อแลกกับชีวิตของมึงโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องทำงานอะไร ฮ่าฮ่า”
ใบบัวมองใบหน้าของต้นกล้าผ่านม่านน้ำตา ยิ่งได้ยินเสียงเจ็บปวดและเห็นคราบเลือดที่ติดอยู่ที่ใบหน้าของน้องชายหัวใจดวงน้อยขอเธอก็แทบแตกสลาย หากการที่เธอยอมทำงานตามคำสั่งของอีธานจะทำให้น้องเธอหลุดรอดจากความทรมานตรงนี้ได้ เธอก็พร้อมที่จะทำ
“ฮึก..คะ...คุณ จะให้ฉัน ทำงานอะไร..”
“ขายตัวดีไหม”
“!”
“ไม่นะพี่บัว อย่าทำ โอ๊ย!!”
“กรี๊ดด! หยุดนะ! ทำๆ ฉันทำ ฉันยอมขายตัว อย่าทำน้องฉันนะ” ใบบัวร้องลั่นอีกครั้งที่ต้นกล้าถูกกระชากเข้าที่กลุ่มผมจนเงยหน้าขึ้นตามด้วยความเจ็บปวด
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขายตัวก็ยอมว่ะ” อีธานหัวเราะชอบใจราวกับคนโรคจิต ผู้หญิงคนนี้ใจเด็ด ใจกล้ากว่าที่คิด แบบนี้ก็ยิ่งเข้าทางเขาเลย
“ฮือๆ พอแล้ว คุณอย่าทำอะไรต้นกล้าอีกนะ ฮืออออ ฉันยอมแล้ว ฉันจะทำตามพวกคุณหมดทุกอย่าง”
“.....ถ้างั้นงานนี้น่าจะง่าย และเธอน่าจะทำได้สำเร็จ”
“ฮือ ฮือๆๆ” ปากอิ่มเม้มเข้ากันแน่น ไม่รู้ว่าทำไมเธอกับน้องจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
“ฮ่าฮ่าฮ่าฉันล้อเธอเล่น งานที่ว่าไม่ใช่งานขายตัว แต่มันอาจเลวร้ายมากกว่านั้น ซึ่งเธอจะต้องเอาตัวเข้าแลก และต้องกลับออกมาแบบมีชีวิตมาเจอน้องชายสุดที่รักให้ได้”
“ฉะ..ฉันพร้อม..ฉันทำได้”
“ดี ถ้างั้นเธอก็เตรียมตัวได้เลยอีกสองวัน เธอ...จะได้เริ่มงาน”
“ละ...แล้ว..ตะ.ต้น....”
“น้องเธอจะยังอยู่ที่นี่ จนกว่างานนี้จะสำเร็จ”
“แล้วฉันจะเชื่อใจคุณได้ยังไง ว่าคุณจะไม่ทำร้ายน้องฉันอีก และจะปล่อยตัวเราเมื่อเสร็จงานแล้วจริงๆ”
“นั่นสิ เธอจะเชื่อใจฉันได้ยังไงกัน...”
“.....”
“แต่ฉันว่าเธอ ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่ต่อรองได้นะ งั้นเธอก็จะต้องลองเสี่ยงดูเอาเอง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“.....” ใบบัวไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอเพียงจ้องมองใบหน้าของน้องชาย สลับกับใบหน้าคนที่กำลังเล่าแผนการต่างๆ ให้เธอฟัง พร้อมใช้ความคิดที่ฉลาดของเธอไปด้วย เพราะเธอไม่แน่ใจว่า งานที่เธอทำมันจะทำให้น้องและตัวเธอเองนั้นปลอดภัยและหลุดพ้นจากวงจรนี้ได้จริงๆ หรือเปล่า
ตัดชึบ✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
Next Spoil :
“ได้ไหมคะ ฮึก...ถือว่าบัวขอร้อง....”
------//------
ตายล๊าววววววววว น้องเจอแต่คนร้ายๆ งื้ออออ แต่คิดว่าอีพี่น่าจะร้ายสุด งื้ออๆ ?
ปล.ยังไม่ได้ตรวจคำผิดดีๆ นะคะ
- ผู้เขียน
