หนูอัญไม่ตอบ เธอกระพริบตาถี่ขึ้นเพื่อไล่น้ำตาไม่ให้มันเอ่อออกมามากกว่านี้ ดวงตาเธอจับจ้องมองนัยน์ตาสีเทาที่มองจ้องเธอยู่ตลอดเวลา ดวงตาทั้งสองต่างมองกันและกันเหมือนดั่งมีแม่เหล็กต่างขั้วที่กำลังดูดซึ่งกันและกัน กว่าหนูอัญจะรู้สึกตัวลมหายใจเธอก็เป่ารดริมฝีปากชอว์ไปเสียแล้ว ระยะที่ห่างกันของริมฝีปากที่แทบจะไม่เหลือช่วงห่าง คำแหบพร่าก็ดังขึ้นมาเบาว่า “จูบของฉันยังเป็นของหนูอัญเพียงคนเดียว” สิ้นเสียงแหบพร่านั้น ริมฝีปากทั้งสองก็ประกบปิดช่องว่างระหว่างกันทันที ร่างบางถูกดึงเข้ามาเบียดร่างกำยำ ริมฝีปากเล็กถูกเปิดทางด้วยปลายลิ้นทีี่ฉกเข้ามาอย่างเร้าร้อน หนูอัญไม่ได้ขัดขืนปล่อยให้เรียวลิ้นร้อนล้วงล้ำเข้าสู่โพรงปากหวานอีกครั้ง
หนูอัญยอมรับเลยว่าเธอไม่เคยคิดถึงจูบครั้งแรกระหว่างเขากับเธออีกเลย แต่ทำไมนะเมื่อได้พบเจอกันอีกครั้ง เธอถึงรู้สึกแน่นหน้าอกเพราะจู่ๆเธอกำลังคิดว่าตัวเธอกำลังจะเป็นโรคหัวใจโต
