“เกือบชั่วโมงครับกว่าเราจะสามารถบินได้ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาของเครื่องบินพาณิชย์ที่ทยอยกันออกจากท่าอากาศยาน ทางหอบังคับการบินขอให้เราโปรดรอครับ” ชอว์พยักหน้าเข้าใจเมื่อกัปตันเข้ามาแจ้งกับเขาด้วยตัวเอง เมื่อทุกคนต่างรู้ว่าชอว์ไม่ชินกับการรอแบบนี้มากนัก นอกจากเป็นการรอเหยื่อเข้ามาติดกับดักแบบนั้นก็ว่าไปอย่าง
“เข้าใจแล้ว” ชอว์พาร่างที่ยังไม่ได้สติกลับเข้าโซนส่วนตัวในเครื่องบิน พรึ่บ! ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนอนไม่ได้ทนุถนอมอย่างไข่ในหิน แต่ก็ไม่ได้รุนแรงถึงขึ้นป่าเถื่อน นัยน์ตาสีเทาจับจ้องมองร่างเชลยที่ไม่เคยทำตัวตามสถานะของตัวเองเลย เขาใจดีมากไปเหรอจนแม่นี่ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด ดี! ไหนๆ ก็ไม่ รู้จักคำว่ากลัวแล้ว เขาก็จะจัดชุดใหญ่ให้หล่อนได้คิดทบทวนอีกครั้งว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับเขาดี
พรึ่บ! พรึ่บ! อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ คนอย่างเขาเป็นในเรื่องถอดไม่ใช่ใส่ เสื้อผ้าเพียงชุดเดียวที่ติดตัวอัญมณีมา
