15.อยากอยู่ใกล้
1116 คำ
@บ้านวาณิชกิจไพบูลย์
พสุธาจอดรถและรีบช่วยถือกระเป๋าเป้ใบใหญ่รวมถึงของกินที่ซื้อมาฝากน้องสาวลงจากรถอย่างแข็งขันโดยมีคนตัวเล็กช่วยยกนี่ยกนั่นเป็นพัลวัน
ทางด้านธิดารัตน์ที่แอบยืนมองหลังม่านอย่างลุ้น ๆ
"ว่าแล้วก็เหมาะสมกันดีนะนี่ หรือว่าเราจะได้หลานสะใภ้เร็ว ๆ นี้ อิ๊อิ๊" ธิดารัตน์เผลอพึมพำออกมาจริง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าสามีแอบมายืนซ้อนหลังอยู่นานเท่าไรแล้ว
"บ่นอะไร หมวยเล็ก ยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกละซิ" เขตแดนพูดหยอกภรรยาอย่างนึกเอ็นดู
"เอ้า เฮียนิ่มาก็ไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย" ธิดารัตน์มองแรงใส่สามี
"มานั่งดี ๆ ให้เด็กมันนับถือ เดี๋ยวเด็กมันรู้หมดว่าเราคอยสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเค้า มานี่.."
"เออ จริง ปะ ไปเฮีย ถอยไปซิ ไปนั่งนู่น" ว่าแล้วคุณน้าคนสวยก็ชี้ชวนสามีให้ไปนั่งที่โซฟาอย่างสงวนท่าทีพอหนุ่มสาวเดินเข้ามาในบ้านก็ทำทีรีบทักทายอย่างตื่นเต้นคล้ายว่าเพิ่งจะหันมาเจอพอดี
"เป็นไงมาไงถึงมาด้วยกันได้ล่ะพ่อพสุ น้องใบเตยลูก มะ มา มา เข้ามา"
"สวัสดีครับน้าธิดา น้าเขต ยัยหมวยน้อยไม่ว่างเลยวานให้ผมไปรับน้องที่ ม.ให้มารอที่บ้านน่ะครับ พรุ่งนี้ให้ต้นข้าวมารับที่นี่เอา ไม่อยากให้นอนอยู่ที่หอ น่าห่วงออกครับผู้หญิงคนเดียว อ่อ..ผมมีผลไม้แล้วก็ของกินมาด้วยนะครับอยู่หลังรถเยอะเลย" พสุธารายงานน้าสาว ส่วนมือก็กระชับที่กระเป๋าเป้สีฟ้าลายการณ์ตูณน่ารักแน่น ซึ่งก็เดาไม่ยากว่าเป็นของใคร ส่วนในมือคนตัวเล็กมีหนังสือสองสามเล่มและแท็บเล็ตเท่านั้น
"อ้อ ไม่ต้องห่วงจ้า เดี๋ยวน้าให้เด็กมาช่วยยก ไปเถอะรีบเอาของไปเก็บแล้วลงมาช่วยน้าทำกับข้าวรอยัยหมวยน้อยกัน ไลน์มาสั่งเมนูน้ายาวเลย" คุณนายธิดารัตน์รับมุขอย่างรู้กันกับหลานชาย
"หึหึ ครับ เดี๋ยวผมเอาของไปส่งน้องที่ห้องก่อน"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่พสุช่วยหม่าม๊าทำกับข้าวเถอะ เดี๋ยวหนูถือไปเอง เอาเป้มาค่ะ"
"ให้พี่เค้าถือไปส่งน่ะดีแล้ว ดูท่าทางหนักนะนั่น"
"ปะ เดินไปด้วยกันนี่แหละ..หมับ.." พสุธาพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับจูงมือคนตัวเล็กแบบเนียน ๆ และกึ่งบังคับให้เดินตามไป ส่วนคนตัวเล็กทำท่าฝืนแต่ดูเหมือนยิ่งฝืนคนตัวโตยิ่งกระชับมือแน่นกว่าเดิมจนไม่สามารถต้านแรงคนตัวโตได้จึงจำใจเดินตามไป
อีกด้าน
"อิ๊อิ๊ ท่าจะได้หลานสะใภ้ก็คราวนี้แหละเรา ถูกใจน้าซ๊ะด้วย.....รู้ใจจริง ๆ ไอ้หลานคนนี้ ไม่เสียแรงที่หอบกระเตงช่วยพี่กันเลี้ยงมาซ๊ะเหนื่อยเหงื่อหยดติ๋ง ๆ เลยแหละ" ธิดานึกย้อนไปถึงพสุธายังเป็นเด็กแบเบาะแล้วพี่สาวและพี่เขยของเธอก็กำลังสร้างเนื้อสร้างตัว ขยายฟาร์มรวมถึงกิจการอื่น เธอจึงอาสาเลี้ยงหลานชายเองอย่างเต็มใจทำให้พสุธารักและเคารพเธอมากรองจากบิดามารดา แต่น่าจะสนิทสนมมากกว่าบิดามารดาเสียอีกเพราะวัยที่ห่างกันเพียงสิบห้าปีเท่านั้น
"แน่ะ หมวยเล็ก เผื่อความผิดหวังไว้บ้างก็ดีน๊า" เขตแดนแกล้งพูดแหย่ภรรยา
"นี่ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็เงียบไปเลยค่ะเฮีย นู่น...สวนกล้วยไม้นู่น..เลยไป๊ ขัดดีจริง ๆ เลย"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไปก็ได้ แล้วอย่าเรียกหาน๊ะ" เขตแดนแกล้งแหย่ไม่เลิก
"ค่า ไม่เรียกค่า กับข้าวเสร็จจะให้ยัยหมวยน้อยไปเรียกค่า"
อีกด้าน
@ห้องนอนน้องสาว
พสุธาวางกระเป๋าคนตัวเล็กบนโต๊ะอ่านหนังสือประจำตัวของสาวเจ้าซึ่งนุชธิดาได้หามาวางไว้เพื่อให้เพื่อนสนิทโดยเฉพาะและมีรูปสาวเจ้าวางตั้งอยู่
"ขอบคุณค่ะ" ใบเตยวางของในมือบนโต๊ะอ่านหน้งสือตัวเดียวกันแล้วยกมือกระพุ่มไหว้คนพี่อย่างรู้มารยาท
"อืม...จะทำอะไรก็ทำเถอะ เดี๋ยวพี่จะลงไปช่วยน้าธิดาทำกับข้าว อยากกินอะไรล่ะเรา?"
"อะไรก็ได้ค่ะ แต่อยากกินน้ำพริกปลาทูกับผักสดแล้วก็ไข่เจียว"
"แกงจืดใส่เต้าหู้ไข่ ไม่หมูสับ ไม่กระเทียมด้วยมั๊ย?" คนพี่พูดพร้อมกับลูบผมคนตัวเล็กแบบเนียน ๆ
"แฮร่ ได้ก็ดีค่ะ"
"อืม เดี๋ยวทำให้ ถ้าอยากกินอะไรรองท้องก็ตามมานะ มีผลไม้ที่คุณแม่พี่ปอกมาให้เราโดยเฉพาะด้วยนะ อย่าลืมกินด้วยล่ะ"
"ค่า เดี๋ยวจัดของก่อน เดี๋ยวตามไปค่า" คนตัวเล็กบอกเสียงใส
สักพักคนตัวเล็กจัดของเสร็จก็ตามคนพี่ลงมา
"ลงมาแล้วเหรอ พอดีติดธุระที่ที่ฝึกงานนิดหน่อยเลยไม่ได้ไปรับด้วยตัวเองน่ะ" เป็นเสียงนุชธิดาที่ดังออกมาจากห้องนั่งเล่นแต่ความจริงไม่มีธุรอะไรหรอก คำสั่งพี่ชายทั้งนั้น
"อ้าวแล้วทำธุระเสร็จแล้วเหรอ ไวจัง" ใบเตยถามอย่างซื่อ ๆ
"เสร็จแล้วซิ มะมากินส้มโอ ป้ากันแกะมาให้ หวานกรอบอร่อยมาก ชมพู่ก็มี หวานกรอบมากเลยแก" นุชธิดาเบี่ยงเบนประเด็น พร้อมกับกวักมือหวอย ๆ เรียกเพื่อนรักเพราะเธอชิมแล้วมันอร่อยมากจริง ๆ
"เหรอ มีส้มโอด้วยเหรอ ไหน" ใบเตยยิ้มสดใสรีบเดินมาที่ห้องนั่งเล่นตามคำเชิญชวนของเพื่อนรัก ทำเอาคนที่ง่วนกับการช่วยน้าสาวทำกับข้าวในครัวยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข
"อะแฮ่ม...อีกสองปีก็จบแล้ว อดทนเอาหน่อย....ถึงตอนฝึกงานก็ให้น้องไปฝึกที่นั่นซิ แล้วน้ากับยัยหมวยน้อยจะช่วยออกโรงให้เอง" ผู้เป็นน้าเอ่ยอย่างให้กำลังใจและพร้อมสนับสนุนอย่างสุด ๆ
"ขอบคุณครับน้าธิดา"
"อืม..เร่งมือเข้าเถอะเดี๋ยวก็มีคนโมโหหิวอีกหรอก"
"หึหึ คงไม่แล้วครับ ถ้าหมายถึงสองคนนั้นมีผลไม้อุดปากแล้วครับ ถ้าหมายถึงคนที่ถูกไล่ไปประจำที่สวนกล้วยไม้ก็ไม่แน่" พสุธาทิ้งบอมเล็ก ๆ ใส่น้าสาวทำเอาคู่สนทนาถึงกับส่งค้อนวงเล็กให้
- ผู้เขียน
