4.รับเธอเข้ามาทีละน้อย
1045 คำ
"ยัยนุช ฉันต้องกลับบ้านแล้วนะ เดี๋ยวพี่ข้าวจะมารับแล้วเนี่ย จะไปดูเคสที่คลินิกด้วย"
"อ้าวจะไปแล้วเหรอ งั้นรอเดี๋ยวจะเอากะหรี่ใส่กล่องให้ไปกินด้วยจะเอาไปฝากพี่ ๆ ที่คลินิกด้วยก็ได้นะมีเยอะ"
"ไม่เป็นไร เกรงใจ เอาไปฝากที่ต้นข้าว อันสองอันก็พอ"
"ฮื้ย ได้ไง สัก 5-6 อันเหอะ แบ่งพี่ ๆ เจ้าหน้าที่ด้วย"
"เออ จัดมาเถอะแล้วแต่แกเลย เดี๋ยวฉันนั่งรอพี่ข้าวหน้าบ้านนี่แหละ ดูนกด้วย แกไม่เอาจิ๊ดริ๊ดมาหน้าบ้านบ้างล่ะ ให้อยู่แต่ในบ้านมันใช่นกมั๊ย?"
"แหม แกร ไม่ถามคุณจิ๊ด ริ๊ดเค้าล่ะ ฉันกักขังเค้าที่ไหน ก็คุณเค้าไม่ออกมาเอง ฉันไม่ได้ล่ามโซ่" นุชธิดาบ่น
"เออ ฉันว่ามันเหมือนแกขึ้นไปทุกวันแล้ว" ใบเตยพูดกลั้วหัวเราะ ในขณะที่เพื่อนสาวคล้อยหลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปเอาของฝากให้เพื่อนสาว ใบเตยก็นั่งชมนกชมไม้ไปเพลิน โดยมีอีกคนที่นั่งสังเกตการณ์อยู่ก่อนแล้ว
"อะนี่ขนม เอาไปกินที่คลินิก มีผลไม้ด้วยหลายอย่างเลย แกะใส่กล่องพร้อมกิน กล่องแล้วค่อยมาคืนทีหลัง"
"นูนพี่ข้าวมาพอดี" นุชธิดาเอ่ยบอกเพื่อนสาวเมื่อเงยหน้าขึ้นไปพบว่ารถยนต์ของพี่ชายเพื่อนแล่นเข้ามาพอดี
"จริงด้วย ไปก่อนนะแก เจอกันที่มอ เดี๋ยวให้พี่ข้าวทำของกินไปให้กินพรุ่งนี้ เดี๋ยวห่อไปฝากยัยคุณหนูมันด้วย"
"เฮ้ย!..เกรงใจพี่ต้นข้าว..แกนิ่..เดี๋ยวพี่เค้าจะหาว่าพวกฉันเป็นคนสั่ง"
"เอ๋า พวกแกที่ไหน ก็ฉั๊น ฉั๊นนี่แหละที่จะสั่งให้ทำ แล้วจะห่อไปให้พวกแก พวกแกก็มีหน้าที่กิน เข้าใจ๊?"
"เออ เออ เอาที่แกสบายใจ ไปได้แล้ว"
"บาย" หลังจากร่ำลากันหญิงสาวก็วิ่งตั่กตั่กตั่กไปที่รถพี่ชายที่จอดรออยู่หน้าบ้าน
ฝั่งพสุธา แอบได้ยินสองสาวคุยกันเสียงเจื้อยแจ้วจนไม่มีสมาธิทำงาน จึงสนใจฟังมันซ๊ะเลย เขาคิดในใจ
บ่ายวันอาทิตย์
หลังจากพักผ่อนกับน้องสาวหนึ่งคืนพอหายคิดถึง ในช่วงเช้าสองสาวเหลือน้อยได้ไปทำบุญที่วัดและซื้อข้าวของติดมือกลับมาทำอาหารกินกัน หลังจากพักผ่อนงีบหลับไปพักนึ่งจึงเตรียมตัวกลับฟาร์ม
"หมวยเล็ก พี่คงต้องกลับก่อนแหละ เกรงใจคุณสารถีเค้า เค้าคงห่วงงานแหละ เห็นถือโทรศัพท์ไม่ห่างตัวเลย"
"จ้ะพี่กัน ไปเถอะโอกาสหน้ามาใหม่นะ ถ้ายัยหนูยี่สิบเมื่อไรเดี๋ยวหนูให้ยัยหนูขับรถไปให้"
"โนโนโน ถึงยี่สิบแล้วก็ไม่เชื่อ ตีนผีขนาดนี้ วัยรุ่น การตัดสินใจไม่ดี อย่าขับ คุณป้าขอร้อง" กัลยารัตน์ประท้วง
"อ้าวเหรอ หนูว่ายัยหนูขับรถเก่งออกนะ"
"โน ขับรถเก่ง กับขับรถดีมันต่างกัน เธอนี่ช่างไม่รู้อะไรซ๊ะเลย" คนพี่ตำหนิ
"เดี๋ยวผมพาคุณแม่มาหาเองจะดีกว่าครับน้าธิดา อย่าไปรบกวนวัยรุ่นเค้าเลย"
"แหม่ หนูก็อยากอยู่นะไม่น่าดับฝันเลย" นุชธิดาประท้วงกลาย ๆ
"ไม่ต้องเลยเรา ขับไป ม. กับ บ้านนี่ก็พอ ได้คืบจะเอาศอก เดี๋ยวพี่จะรายงานป๊าแก"
"ไม่นะ ไม่ไม่ นะพี่พสุ" นุชธิดาส่ายหน้ารัว ๆ" เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนทำให้บ้านคลื้นเคลงไปอีกแบบ
หลังจากเดินทางออกจากบ้านผู้เป็นน้า ใช้เวลาเพียงไม่นานพสุธาก็ถึงฟาร์มกัลยารัตน์ในเวลาก่อนพลบค่ำ
@ฟาร์มกัลยารัตน์
หลังจากกลับจากบ้านน้าสาวพสุธาและกัลยารัตน์พากันพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวรับวันทำงานที่หนักหน่วงต่อไป
เช้าวันรุ่งขึ้น พสุธาออกไปทำงานตั้งแต่เช้า และกลับเข้ามาในเวลาโพล้เพล้
@บ้านธำรงวงศ์ตระกูล
"กลับมาแล้วเหรอ ล้างมือล้างไม้มากินข้าวมา แม่ทำของโปรดไว้ให้"
"ครับแม่ กำลังหิวเลย"
"กลางวันได้กินข้าวบ้างมั๊ยล่ะ แม่ให้เจ้าโจ๊กเอาไปให้น่ะ หรือว่ามันไปไม่ถึง"
"ได้กินไปหน่อยนึงแบบรีบ ๆ พอดีมีทีมสวนเอาต้นไม้มาลงต้องรีบช่วยกัน......เออ แม่ครับผมอยากขอความเห็นแม่น่ะ" พสุนิ่งไปพักใหญ่แล้วถามมารดาขึ้น
"ว่ามาซิลุก"
"ผมอยากลองเลี้ยงนกยูง"
"ฮื๊อ มันเป็นสัตว์สงวนไม่ใช่?"
"ใช่ครับ แต่ถ้าจะเลี้ยงก็ต้องขออนุญาตให้ถูกต้อง"
"เหรอ แม่ไม่เคยรู้เลย มันจะดีเร๊อ เดี๋ยวป่าม๊งป่าไม้ตำรวจจะมาซิวอีกแม่ไม่ชอบนา"
"ถ้าเราทำถูกต้องเค้าก็ทำอะไรไม่ได้หรอกครับ เจ้าหน้าที่ดีดีมีถมไป อีกอย่างเราก็มีความรู้จะยอมเค้าง่าย ๆ เหรอ นี่ใครลูกชายคนเดียวของคุณนายกัลยารัตน์ลูกสาวคนโตของอดีตนายหัวใหญ่เชียวนา"
"แม๊ะ พูดถูกใจ เอาก็เอา ว่าแต่มันต้องมีสถานที่ที่เหมาะสมมีแพทย์ที่ดูแลสัตว์พวกนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ"
"เรื่องนั้นผมมีในใจอยู่แล้วครับ แต่ขอศึกษาข้อมูลก่อนสัก 4-5 ปี เป็นไง"
"อ๋าว.. แม่ก็นึกว่าจะทำปีสองปีนี้ พ่อพสุก็พูดซ๊ะแม่กลุ้มมาตะหงิดตะหงิดเลย คิดว่าจะเร็ว ๆ นี้ เฮ๊อ..."
"หึหึ ยังหรอกครับ แต่ทำแน่ ๆ รออีกหน่อย ถ้าได้ไปต่อผมได้เลี้ยงนกแน่นอน ไม่ใช่แต่นกยูงนะครับแม่"
"เออ จะทำอะไรก็ทำไปเถ๊อะถ้าไม่ใช่ตีหัวหมา ด่าแม่เจ๊ก ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็ทำไป เงินทองเรามีเยอะแยะ ต้องลงทุนเท่าไรไม่มีก็มาบอก"
"ผมไม่รบกวนแม่หรอก แค่เนี๊ยะ สบาย แค่รอเวลาเท่านั้นแหละ"
"........." ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของผู้เป็นแม่ (ไอ้เจ้านี่มันพูดแปลก ๆ โว่ย เหมือนมันจะรออะไร รอทำให้ใครอย่างนั้นแหละ ขี้เกียจคิดโว่ย หัวจะปวด) กัลยารัตน์ได้แต่คิดในใจ
- ผู้เขียน
