เหนือภูผา

"จะออกไปไหนลูก" เสียงหวานของหญิงมีอายุแต่ยังคงความสวยเอาไว้ไม่สร่าง 'มลทิพย์' คุณนายใหญ่เอ่ยถามลูกชายที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากบ้าน "ไปดื่มครับ" "ไปวันอื่นไม่ได้เหรอ ไม่กี่วันลูกจะแต่งงานแล้ว แม่ว่าไม่ควรออกไปไหนนะ" เสียงถอนหายใจพ่นออกมาด้วยความรำคาญ ดวงตาสีชาหันมองมารดาที่กำลังปักดอกไม้ประดับแจกันอยู่ "ผมจะไปวันนี้ จะเกิดอะไรขึ้นก็เกิด เพราะผมก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานบ้าบอนั้นอยู่แล้ว" พูดจบร่างสูงกำยำของ 'ภูผา' ก็เดินออกจากบ้านด้วยความไม่สบอารมณ์ ผู้ชายที่เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาชนิดที่ว่าผู้หญิงเข้าหาแทบนับไม่ถ้วน พ่วงตำแหน่งเจ้าของไร่ส้มที่ใหญ่ที่สุดในเชียงรายกลับถูกบังคับให้แต่งงานกับสาวเมืองกรุงเทพ และเขาก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ บ้าที่สุด! "กินเบาๆ ไอ้เพื่อน" เสียง 'นำทัพ' พ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ชาเพื่อนสนิทเอ่ยห้าม เมื่อเห็นเขากระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุด "มึงคอยดูนะ โดนกูไล่ตะเพิดตั้งแต่วันแรกที่มาแน่!" "ใจเย็นๆ ไอ้เสือ" "กูได้ข่าวว่าฝ่ายนั้นเป็นคนเร่งรีบให้แม่กูจัดงานแต่ง บัดซบ!" ภูผาสบถออกมาด้วยความเดือดดาล เขายังสนุกกับชีวิตอิสระ ที่ไม่อยากผูกมัดกับใคร กลับต้องมาแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก และไม่คิดว่าจะรักด้วย! "นี้เจ้าสาวมึง" ร่างสูงของ 'ศิลา' เจ้าของฟาร์มวัวขนาดใหญ่ยกโทรศัพท์เครื่องหรูโชว์ใบหน้าว่าที่เมียให้เพื่อนรักดู "สวยนะว่าไม่ได้ เมียมึงอ่ะ" "สวยแล้วไง เร่มาหาผู้ชายถึงเชียงราย" "ปากมึงนี้มัน เลี้ยงหมาไว้กี่ตัว" มือหนายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง เขาเพ่งมองคนในรูปด้วยความไม่ชอบใจ แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าไม่ถูกชะตา! ร่างกำยำพยายามประคองสติและร่างกายที่หนักอึ้งมานั่งบนรถ ก่อนจะรีบควานหากุญแจเพื่อสตาร์ทรถขับกลับบ้านโดยไม่ฟังคำห้ามปรามของเพื่อนสนิท ใจของเขาร้อนรุ่มด้วยความหงุดหงิด ระยะเวลาไม่กี่วันต้องมาแต่งงานทำเอาชายหนุ่มเครียดจนเลือดขึ้นสมอง เสียงบีบแตรดังสนั่น ภูผาเบิกตากว้างเมื่อเห็นรถข้างหน้าจะเข้ามาพุ่งชน เขารีบรวมรวมสติที่มีอยู่น้อยนิดหักพวงมาลัยเข้าข้างทาง รถหรูพุ่งชนเสาไฟอย่างแรง ร่างคนขับกระแทกกับตัวรถจนสติดับวูบ 'กรุงเทพมหานคร' "แม่ค่ะ! หนูไม่แต่ง" เสียงหวีดแหลมแทบจะกรี๊ดออกมาด้วยความเอาแต่ใจ ร่างเล็กขว้างข้าวของจนกระจัดกระจายไปทั่วบ้าน "พอสักทียัยป่าน!" "หนูไม่แต่งกับไอ้คนพิการตาบอดนั้น!" "พี่เขาก็ไม่ได้ตาบอดไปตลอดชีวิตนิลูก" เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยห้ามลูกสาวคนโตที่กำลังจะเข้าประตูวิวาห์กับหนุ่มหล่อเจ้าของไร่ส้มที่รวยติดอันดับของประเทศ "ไม่เอาค่ะ! หนูไม่แต่ง หรือแม่อยากให้ลูกตัวเองมีภาระไปดูแลคนพิการที่ไม่มองเห็นล่ะคะ" "เห็นเมื่อก่อนพี่ป่านก็ดูชอบเขานิ ทำไมถึงพึ่งนึกรังเกียจได้ล่ะ" "หุบปากไปเลยนางปิ่น!" ใบหน้าหวานส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอากับท่าทีของพี่สาว 'ปิ่นมุก' ลูกสาวคนเล็กที่แทบจะมีความสำคัญน้อยสุดในบ้าน เพราะเธอไม่ได้สวยจัดอย่างพี่ป่าน ไม่ชอบทำตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ เลยทำให้ถูกลอยแพ ไม่มีใครสนใจอย่างทุกวันนี้ "อย่าไปสนใจน้องมันเลยป่าน แม่ว่าแต่งๆ ไปเถอะ ตระกูลนั้นรวยระดับมหาเศรษฐีเชียวนะ ถ้าลูกได้แต่งสบายไปทั้งชาติ" "ไม่แต่งก็คือไม่แต่งไงค่ะ! ป่านไม่เอาด้วยหรอกไปนั่งคอยรับใช้คนแบบนั้น" "แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ ถ้าขืนเราไม่แต่งบ้านและทรัพย์สินทั้งหมดถูกยึดแน่!" ​​​​​​​​​"งั้นก็ให้ยัยปิ่นแต่งแทน" "อย่ามาโยนให้หนูนะ!" ร่างเล็กปฏิเสธทันควัน เธอได้ห้ามทางที่บ้านแล้วตั้งแต่วันแรกที่เขามาทาบทาม แต่พี่สาวของเธอแค่เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้นก็ตอบรับทันทีโดยไม่ลังเล พอทีแบบนี้จะมาโยนให้เธอ "นะคะคุณแม่ ให้ยัยปิ่นแต่งแทนหนู ยังไงเงินทองก็ไม่ไปไหนหรอก" "เอางั้นเหรอ" "ไม่เอานะคะแม่ หนูไม่แต่ง" "ฉันอุตส่าห์เลี้ยงแกมานะยัยปิ่น ช่วยครอบครัวหน่อยไม่ได้เหรอ!" "พี่ป่านไปรับปากเขา ก็ต้องรับผิดชอบสิ" "บอกแล้วไงไม่แต่งๆ กรี๊ดดดด!" หญิงสาวที่ถูกตามใจมาโดยตลอด กรี๊ดลั่นออกมาอย่างคนเสียสติเมื่อถูกขัดใจ ก่อนจะเห็นผู้เป็นแม่รีบวิ่งเข้าไปกอดลูกสาวตัวเองแน่น "ปิ่น! แกไม่สงสารพี่บ้างเหรอ" "แล้วหนูล่ะ แม่เคยสงสารไหม!" "นี้แก..." "ฮึก ทำไมต้องทำแบบนี้กับหนูด้วย ถ้าพ่อยังอยู่หนูคงได้รับความรักมากกว่านี้" "หึ เพราะแกนั้นแหละทำให้พ่อตัวเองต้องตาย" เสียงหัวเราะที่เค้นออกมาจากลำคอแสนเย็นชา พูดตอกหน้าหญิงสาวจนร่างเล็กยืนแข็งทือ น้ำตาไหลออกมาด้วยความรู้สึกผิดอีกครั้ง เพราะเหตุการณ์วันนั้นทำให้หญิงสาวสูญเสียบิดา และทำให้เกิดความห่างเหินของผู้เป็นแม่ที่มีต่อเธอมาจนถึงวันนี้ . . .