"พระชายา น้องทำสิ่งใดผิดไปหรือเพคะ เพียงนำน้ำชามาคารวะท่าน เหตุใดจึงทำเช่นนี้"
เฉียนมี่กล่าวทั้งน้ำตา เมื่อคนของเมิ่งลี่เฟยสั่งสอนแล้วเฉียนมี่จึงลุกขึ้นมาปกป้องอนุเหล่านั้น
เมิ่งลี่เฟยนั่งลงเชิดหน้า เสี่ยวเหลียนยืนข้างหลังผู้เป็นนายลงมือนวดที่ไหล่ของเมิ่งลี่เฟยช้า ๆ สายตาที่จ้องมองอูเจ๋อบ่าวของพระชายารองนั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น
หากสองนายบ่าวนั่งอยู่ในท่าทางเช่นนี้ ถ้าเป็นจวนท่านเสนาบดีผู้คนในจวนย่อมรู้ดีว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเมิ่งลี่เฟย บัดนี้ย่อมถึงคราวเคราะห์เสียแล้ว
ทว่าเฉียนมี่กลับยังไม่รู้ตัว นางกำลังเสแสร้งร้องไห้ในขณะที่บ่าวช่วยกันเช็ดน้ำชาที่หกเลอะใบหน้าและเสื้อผ้าชุดงามของเฉียนมี่กันจ้าละหวั่น
เมิ่งลี่เฟยถอนหายใจรำคาญท่าทางอ่อนแอของเฉียนมี่ยิ่งนัก
"พระชายารอง เจ้าอยากให้ข้าทำเช่นนี้มิใช่หรือ ในน้ำชานี่เจ้าใส่สิ่งใดเอาไว้คิดว่าข้าไม่รู้หรือ ชานี่ผสมบางสิ่งที่มีรสชาติขมทั้งยัง
