เช้าวันหยุดของผม ในช่วงปิดเทอม ผมจะทำอะไรดีนะ ผมว่าผมเอาตัวไปอยู่ใกล้ๆ ไปขลุกกับพี่แป้งดีกว่า
อ้อ.. ลืมบอกไปตอนนี้ผมกำลังขึ้นม.5 ส่วนพี่แป้งก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้ว รอเปิดเทอม ตอนแรกผมแอบงอนพี่แป้งที่รู้ว่าพี่แป้งจะเลือกไปเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังทางภาคเหนือ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมคงเศร้ามากที่จะไม่ได้เจอกับพี่แป้ง แต่สุดท้ายพี่แป้งก็ตัดสินใจเลือกเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ เปล่าครับอย่าพึ่งเข้าใจผิด พี่แป้งไม่ได้เลือกเพราะผมหรอกนะ แต่พี่แป้งเป็นห่วงน้าปิ่นที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวต่างละ แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ผมก็ได้ดีใจอย่างน้อยก็ยังมีโอกาสได้เจอกันทุกวัน แค่หวาดระแวงพวกหนุ่มๆ ในมหาวิทยาลัยที่ผมไม่อาจตามไปทำตัวเป็นหมาหวงก้างเหมือนแต่ก่อนได้
ผมเดินเข้ามาในบ้านพี่แป้งเจอน้าปิ่นกำลังเดินสวนออกมาพอดีจึงยกมือไหว้ทักทาย ตามประสาคนมือไม้อ่อน
“สวัสดีครับน้าปิ่น”
“มาแต่เช้าเลยนะเจย์เดน กินอะไรมาหรือ
